Schubert - D. 960 II
de eerste klank komt zonder
aarzeling uit de hemel vallen
gelijk met de emotie die me rustig
ingetogen laat dansen
je zit naast me en fluistert
'oh nee, dit niet, het is te veel'
jaren later bij diezelfde eerste toon
het gevoel, klein geluk dat kleeft
aan herinnering die niet
is vergaan in het snelle gewoel
van plaats en tijd
hoe diep kan een Andante sostenuto gaan?
Geplaatst in de categorie: liefde