Alle inzendingen van erik

Morgen weer een dag als deze nog niet is afgesloten worsteling met alles in mijn gedachten zullen ze morgen vrij zijn of zal ik wederom zeggen morgen weer een dag…

Rustiek beekje kiezelsteentjes gooien paardenbloem in je haar mijn liefde zo puur daar ben ik zeker van je bent zo mooi in de nacht dicht tegen je aan kruipen met een arm om je heen…

Meester als ik fluister hoe zacht en rozig Uw handen zijn, gelijk mijn nachtgewaad waarin ik woel vol lust naar U zie mijn handen zo vlezig van kloven met boenwas doortrokken mijn nagels zijn als resten van een oude muur maar U voelt mij graag Meester al zijn mijn palmen schuurpapier ik streel U lief, daar waar een meid nooit strelen…

zo in het schemer schuifel ik langs ramen zie de mensen voor het pratende oog waar kranten worden gevouwen flessen leeg geschonken een lied wordt gezongen ‘hij leve hoog, leve hoog’ daar ben ik de eeuwige aanschouwer de genieter van het raamkozijn die vanzelf zal verdwijnen bij het sluiten van het gordijn…

o droom, zelfs jij sprak mij ervan onstuimig in nacht en ontij woelde ik de droom, jij brenger van beelden van heden en verleden want was er geen pad in het duister tussen bomen in stilte slechts mijn angstig gefluister en twijfelende gang dwaalde er geen waanzin tussen het lover op zoek naar mijn adem in een krankzinnige dwang o droom…

wind wringt zich door reet en kier voorbij oud nieuws op vergeeld papier zo de kamer in alwaar ik warm bij het haardvuur droom van u op het late uur…

waarom sta je zo voor het venster waarom staar je zo in de nacht is er iemand die nog zal komen, is er iemand die jij verwacht is het de jongen die ging varen de jongen met zijn ziel voor de zee op de golven wiegen zijn gedachten de wind wuift zijn dromen mee o zwart water duivels meer ellende van voorspoed en leed o brenger van ratten…

Wolken, wit als watten Daarachter lucht zo helder blauw 't is het antwoord op je vragen God houdt echt van jou. Hoge groene bomen Haar takken in de wind Je hoeft alles niet alleen te dragen Kom maar gauw m'n lieve kind. 't golven van het koren als een streling aan je hart 't is Gods Geest van boven Wees maar niet verward. Een…

in het duister van de nacht vrijwel opgaand in die nacht staat een rover en hij wacht hij wacht tot het laatste kooltje niet meer opgloeit tot de walm van petroleum is vervlogen en het oude mens naar boven versleten en kromgebogen dan zal het de volgende dag een kille dag zijn in maart het oudje zal ontroostbaar wenen haar centjes…

Je zou het niet zeggen, jonge vriend maar als baby was ik heel schoon Ik zie je vreemd opkijken, maar er zijn meer zaken ongewoon Zo pronkte ma’ma met mij urenlang het dorpsplein rond Een ieder zag mijn oogjes zo blauw en mijn haartjes zo blond Doch er waren ook boze blikken en jaloezie deed ook hier zijn werk Een vloek werd gesproken…

Eén klein momentje Heel even maar Gewoon even luisteren Naar Uw zachte stem. Eén klein momentje Heel even maar Gewoon even voelen Of U er echt wel bent. Eén klein momentje maar Vader Heel, heel even Zachtjes horen, voelen Dat U van me houdt.…

als je dan in het zaaltje tja je moet wat doen draai dan petite fleur voor mij dat is mooi ik in mijn kist jij op het stapelstoeltje dan moet je huilen huilen om mij en petite fleur dat is genoeg dan is het voorbij…

Als ik toch eens zeggen kon Spreken wat ik denk Gewoon mijn gedachten even laten gaan Dan was het voor mij een Gods geschenk Als ik toch eens kon laten zien De dingen diep bij mij in ’t hart Gewoon de beelden in mijn hoofd Dan kon je zien hoe erg verward… Als ik toch eens kon laten horen De dingen die ik hoor en hoe ’t voelt Gewoon als…

dat ik dan zal schrijven hoe mooi het zou zijn om je liefste te noemen in een versje zo klein dat ik dan zal schrijven over mooie dingen om niet telkens weer over ellende te beginnen ja, als dat nu eens kon geen woord over haat van verdriet of van smaad gewoon lief, zoals dit versje begon…

eens had ik een liefje lief, een liefje stil in mijn hart niemand wist van mijn liefje, dat ik zo’n liefje had telkens als ik mijn liefje zag dan brak een stukje hart bloedend viel dat naast mijn tranen van bittere smart dat wat er nog van over bleef van mijn hart en hartzeer schoot ik vandaag aan stukken met vaders jachtgeweer…

herkent u dat waarde lezer dat u in bed plots bedenkt ‘ik heb geen zin meer’ of tijdens het avondmaal de aardappels prakt en dan plots het bord wegschuift of tijdens gezellig samen zijn liever de kurk op de fles laat herkent u dat ? waarde lezer…

deze zomer is er een van onderbroekjes verloren in het gras de lang bewaarde kusjes komen nu goed van pas heel de dubbele-wanten-winter heb ik alles opgespaard vanaf begin december tot de koeiestaart van maart nu is het kolenhok leeg vliegen kevers door het open raam het koolwitje fluisterde vanochtend nog je naam…

met de regen kwam de koelte heel dicht schuilden wij onder het lover daar herkende ik de geur van negerjongens zo vertrok de laatste greyhound in het zilver zag ik heel even de gekleurde plukkers gebogen staan 'ze zullen nat worden ' sprak de jongen 'laten we gaan vrijen ' zei ik…

zo klom ik op Vogeleiland at de kwarteleieren met de aalscholver op mijn erectie sprong in bramenstruiken en likte de doornen naakt als ik was schuurde ik mijn huid spoot mijn zaad tussen kroos en karper omarmde de wezel en hermelijn en sliep de zeven dagen totdat ik naar huis moest we eten spruitjes, zei moeder mijn broers likten…

wees eens lief voor de dichter hij is een eenzaam figuur kus hem zacht op zijn mond hij zwijgt al een uur neem hem mee in je bed schenk je lichaam aan hem wees zijn vader en moeder wees zijn zwijgende stem want er is niets om te schrijven geen lach of een traan er is geen reden om te blijven er is geen reden om te gaan en kinderen op…

hoe je in de tuin stond met armen als driehoeken in je zij 'wat in de weg hangt knip ik weg' het speet mij voor de hibiscus en hoorde de kraai, 'verdomde kraaien, geen brood meer geven Erik' moeder had vijf jaar lang een kwaad gezicht het hout en touw was net genoeg om de ergste kou te verjagen stukken scheepstouw van de kade, ze…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

in de zonnige soberheid van Porto-Rico wuift Maria de nacht uit haar lakens door het open venster lift de zwaluw mee op het briesje kwinkelend voor de nieuwe dag zo rolt de wind de rotsen af over de grote plas waar soms vissen mee vliegen een walvis zijn staart roert en de wind van richting verandert door de scherpte van een haaievin…

Op mijn pad ligt een bemoste steen Hij ligt daar vast, al duizend jaar, Met bos en bomen is hij één, Ik word hem nauwelijks gewaar, Maar kan er niet omheen.…

eenzaam is kouder dan staal scherper dan het mes op de tafel leger dan de fles en de stoel in de kamer waar ik luister naar je lach ruik naar je geur voel je zacht alleen…

en zo kwam het dat boze blikken elkaar bekeken dat vuige woorden over en weer en weer terug kwamen een slaande deur heel veel geluid kon maken maar dat je toch nog zwaaide op het tuinpad en ik niet terug dat later die dag een motoragent sprak over de dood die soms meelift langs de weg als ik je s’nachts op het pad ziet kijk je niet…

en zo kwam het, dat je vinken ging vangen dat je koortsig een net had gespannen vanaf de eik naar de iep wild gebarend liep je rond en ik, ik kon niks doen had angst voor het schuim op je mond je plukte de vinkjes en hield ze gebroken in je hand weende om hun schoonheid en ik, ik las de krant toen, heel vreemd klom je in de zon op…

en zo gebeurde het dat ik de glazen klapdeuren met HEMA doorging en ik je zag bij de rookworsten moedertje in je grijze mantel onmiskenbaar mijn moeder te zijn van alles ging er door me heen en ik snelde naar je toe moeder, moeder maar je ging verder, alsmaar verder en verdween, zo verdween je die middag ben ik weer gegaan moeder…

van ver uit de stad beweegt een driekwartsmaat over de huizen door het open raam de kamer in, voorbij de stoel langs de tafel, zo in mijn bed alwaar ik luister naar de wals de wals geeft een glimlach en wat weemoed een herinnering en wat tranen op het gezicht van een ouwe dwaas…

hier in Holland is er soms mist zo van de noordzee het maakt de harten kil doet molens twijfelen en stilaan wachten we wachten tot jij jij ontwaakt en in het prille gras met blote voeten boe roept tot de koeien en de natte neuzen zoent zomaar de liefde rond strooit als kruimels voor de mussen je lach in de ochtend waar de leeuwerik op…