Alle inzendingen van falm

Ze klikkeklakte door de gang Het was een heel beleven Een naaldhak zo ontzettend lang Ik dacht ze gaat wat breken Maar met haar pijpenkrullen haar De lippenstift van moeder Was er helemaal geen bezwaar En ook niet met het poeder…

Ik heb dit nooit beschreven of nimmer uitgelicht Hoe halverwege later bij maan mijn penne dicht 't Zijn flarden tijd geronnen alsof het noorderlicht De jaren heeft verzonnen waarin mijn leven ligt…

Wat heb ik met dat hout gesmakt en punten aangeslepen En immer naar de lof gesmacht en hippe vreugdekreten Het is mezelf echt niet ontgaan laat staan het zelf beschreven Hoe vreemd en bijna lichteloos mijn pennevruchten leefden Ik las wel hoe er nu en dan es iemand kwam vertellen Hoe hij of zij het eigenlijk zag en hoe mijn bron moest wellen…

Hij flierefloot zijn leven lang Hij vrat niets uit en hokte Was van geen enkel vrouwtje bang Keek nooit vooruit en gokte Niet dat de zorgen hem uiteindelijk Een prijs deden betalen Nee hoor hij stierf bij tachtig vredig in zijn slaap Want heisa deed hem balen…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

Niets min noch meer Niet iets of wat Maar gulle regenbogen Zijn het prachtig ongelezen klad Van pas verliefde ogen…

Ik hou het kort dat valse diep bespoelen Ze houdt ze laag die kitcherige ingetogenheid Ik hou het hoog dat pijnlijk vaag vermoeden Ze perst het uit dat triest geronnen spijt…

Op de vloedlijn van de zee Waar de nacht kwam praten Hielden we het samen met z'n twee Héél zalig in de gaten…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

Tactisch is de liefde niet Want zo bloeit ze niet open Ze is er vrij en havenloos En leeft er van het hopen Als je haar zoekt je vindt ze niet En lijkt écht niet te vatten Pas als je denkt ach laat het maar Dan trapt ze op je hakken…

Popel de popel ik kom er geslopen De smile op mijn smikkelke kan je niet zien Mijn wangetjes groeien het idee van het stoeien En 't geluid van mijn hikje dat stopt bovendien Mijn vleugelkes trillen de kerk ik wil zingen ! Héél teder héél zachtjes een lofdicht om jou En al dat oprechte dat wil ik nu vlechten Al begrijp ik nog steeds niet…

Bespaar me zorgeloos gepraat ik weet het gaat niet goed Of spreek niet van wat er niet meer kan zoals je zo vaak doet Vandaag es zus morgen es zo en dat duurt al zoveel weken Ik ben niet gek ik zie het wel hoe 't vel er gaat verbleken Misschien dat dit een bidden is een héél diep ademhalen Voor het laatste restje hoop er dolend gaat verdwalen…

De regen wiebelt met zijn gat en strijkt als loopse duinen De hemel nog niet aangepast in diepe blauwe kruinen De kou te diep geslagen nog het hart te kil beslopen Een plensbui die er ijskoud lult van zomers in de tropen De dagen zwart de zangers stil en rook die maar blijft pluimen De wolken dicht de adem laag en hoe de uren schuiven Een tango…

Wat zijn mijn zinnen opgejut Hoe gaan ze weer hun gangen En je bent er zelfs niet opgetut Als ik al aan het plafond ga hangen Ik zweef dan heel de kamer door Duik joelend naar beneden Mijn lieve schat ik ga ervoor Wijs me de weg naar Eden Maar mijn duikvlucht spat uiteen Als je heel afwezig zegt nah schat misschien een andere keer Je…

Ik verbaas me soms hoe haar intellect Zoveel verhaal kan vangen Als ze na uren oeverloos geklets nog aan de foon blijft hangen…

Heb je zien huilen zonder tranen Hoorde je schreeuwen zonder geluid Voelde je al hoe het leven kan tanen Ben je gekweld ben je gefnuikt Ben je al duizend keer gevallen Gekneusd en bebloed weer opgestaan Schrok je ervan hoe de stilte kan knallen Door tranen bewogen de mist ingegaan Heb je gevochten gehaat en vergruizeld Benijdt en vergiftigd…

De morgen kreunt de dag eruit Ik lig nog wat te suffen En langzaam strekt de dag zich uit Mijn longen gaan weer kuchen Dan stijgt het leven weer in mij Mijn hart gaat sneller kloppen Maar als ik dan de wekker hoor Is het weer naar de knoppen…

Als jouw zon mijn oever raakt het goud met zilver mengt en de gloed van dat moment de dauw in dag verzengd Dan besef ik dat het leven hoe mooi dat het ook is altijd een beetje sterven is omdat ik je zo mis.…

Zend mijn hart over de wateren Het zout en zoet van oost naar west Bevroren toppen spuwende kraters Beproef het met de zwaarste test Laat het achter op het poolijs Verstik het onder lawinesneeuw Knal het neer als jachtpatrijs Laat het een prooi zijn voor de leeuw Jaag het benauwd en hijgend vluchten Naar 't zuigend stinkende moeras Laat…

Nu ik voel dat je me loslaat en de leegte me omsluit Hang ik verloren in gedachten en gaan alle lichtjes uit Maar ik wil je niet bezwaren met wat zielig triest gesluip Want je blijft er altijd wonen in de plooitjes van mijn huid…

Het kleine dametje van vier wat met haar duizend lachjes De pijntjes wat verdringt woont nu in mijn gedachtjes Soms als 't in mij wat stil gaat zijn en 't al wat gaat vervagen Is één gedachte aan haar genoeg om weer een smile te dragen Ze kijkt me aan en 'k smelt alweer wat is dat kind een wonder 't is raar al zag ik haar niet ééns ik kan…

Als ik met jouw stilte mijn zolderkamer vul en pluisjes zonlicht dansen zie dan vind ik jou zo gul Dat die geest van jou me rustig maakt alle poses overboord en mooier dan het mooiste boek drink ik je stille woord…

Ergens halverwege jou en mij In de stilte van een ongezongen lied Glanzen je ogen als de vleugels van een bij Schitterend in de zon en je beseft niet eens Hoe heerlijk licht het licht er is Als je glimlach het onsteekt…