Alle inzendingen van frans

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

groen accent vertelt de winter overwonnen Kyoto nog veraf…

zijn hart kent de kilte die tocht onder de deur al jaren terug gesloten voor degenen die beter niet maar het kan nog bloeden druppels zonder kleur opgeleefd en uitvervaald een verschoten orgaan dat enkel nog kan slaan vanuit zijn eigen natuur levend, maar veel te zuur spreekt hij in azijn de taal van verdord met in zijn herinnering…

met een roze strik de grauwe vrouwen die enkel houden van en verder zich onthouden van oprecht in de echt de wereld ooit vergeven in tijden lang vervlogen in ieder schrift beschreven dat ze niet te betrouwen ook maar slechts des mensen zo boven, zo onder de zoden iedere dans met zeden een ronde onbeslecht elk gevecht al lang verloren…

stram in twee rijen dik camouflagestrepen onder ogen die alles in zich opnemen vóór een verdwaalde kogel opnieuw een statistieken nummer en zwarte kadertjes in de krant het stof bijt, de zon brandt met hun maaltijd in zilver - made in the USA - of het koosjer zou zijn chocolade uit te delen eerder dan blauwe bonen een onschuldige glimlach…

hij vervult zijn uren hem eens vrijgevig geschonken met het delen van zijn gedachten talenten penseelstreken gebracht in de luwte voor de nacht het is de eenzaamheid die hem steeds verder drijft maar ook de reflectie aanbidding of begrip in de ogen op hem gericht terwijl hij zijn kunstjes brengt ongepubliceerde artiest in hemdsmouwen…

onder de platanen tegen het goud geblakerd van een ondergaande zon rookt een man zijn pijp gehurkte eenvoud in het dorp dat vandaag zijn water vond het gekrijs van wilde apen verstoort het blikken radiogeluid Coca Cola uit de koelkast smaakt toch overal hetzelfde ergens in de wereld brandt een lamp verdwaald er is geen mens in huis…

ik leidt de dysleksie in men rangen het gelid gesloten, weiden vol letters die met elkaar dansen zomaar wat rondzwansen wil ik een hoera voor elk schreifsel van mijn linkerhant de kant die schrijft over wat mij dreift na jouw kommentaar van waauw voel ik me zo goed in mijn vel ik spring en juig en roep hard uit volle borst joepie en…

naakt het podium waar de stralen zon dwarrelstof gevangen houdt in de stilte van de leegte na het allerlaatste applaus bet zij haar glanzende ogen met de mooiste herinnering ergens verder wenkt de weg een groene laan vol rust met bankjes langs de randen waar gedempte stemmen vragen nog even halt te houden voor een keuveltje en een pauze…

met een foto in de hand zit hij in zijn versleten zetel waar zijn zitvlak de tijd heeft uitgevlakt, tot eeuwig vermaakt zodat zijn dagen blijven duren vele uren langer dan zijn gevoel nog maar kan erkennen de glanzende glimlach blikt vijftien bij tien groot omhoog naar zijn gelaten ogen in zijn hart nog de warmte die armen om hem heen…

hier is mijn woord neemt en eert dit, gij allen het is de enige waarheid hier geponeerd om mij te gedenken want uw woorden zijn hol zo bol ze staan van fouten ongezouten persiflages in de marge zoiets hallucinerend bekomt niet dan met enkele tijd isolatie mij is immers de waarheid en niets dan de waarheid zo helpe mij iedereen die niet…

eigen mening de algemene norm vormt hij zich een cordon om het uitgeteerde lijf dat krijst om crematie welke ogen verdragen nog eenzaam op een eiland zijn schier reeds lang verdronken wappert het levend skelet met de flarden van zijn vel niemand die nog omkijkt naar het vernieuwde Atlantis als een bruistablet opgelost in de wereld geen…

hij zaait hoop in haar hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor zichzelf de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu haar handen op zoek naar meer van hem laat hij haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkussen zij het verleden om te delen in het hier kom bij…

café internet is open hij volgt de juiste url neemt op tijd een andere letter en vlijt zich virtueel neer op een door vreemden geschreven krukje bestellen hoeft hier niet de keuze ietwat beperkt staat al klaar, de kleur bekende de barman reeds alsook de vorm waarin zuigt de klant zich helemaal vol met de beelden van een ander door het…

haar lippen wijzen hem op de waarheid zij is de eerste mens die hem mens heeft gemaakt in de taal die zij praat die hij helemaal verstaat maar zonder haar ogen die handen op zijn been of een schouder daar waar hij zijn hoofd wil is er niets anders dan een onschuldig meisje met een kwetsbaar hart dus geeft hij dat wat zij hem telkens…

haast twee maandenlustra geleden tijdens een meivolle nacht nog met twee gehoord genotvolle kreten gesmoord in liefdeszweterige lakens de ochtend erop niets om hen voor te bereiden waarschuwen voor de hel van een onbehoedzame daad hun leven zou veranderen geen broodnodige alarmbel dan wat routine scheen in de badkamer in de geregen…

op sommige dagen loopt het uit de hand dan is het hij en zij en zij waaronder hij bij elke ademtocht al sloegen ze elkaar de tanden uit de bek slechts een week terug haar handen in zijn rug de brug nog iets te hoog zwaaide hij nog even voor hij beneden zo zag ze hem nog graag…

zijn peilen quasi feilloos komen soms terecht in weggekwijnde harten waar de bodem dor en droog hem en haar toch doet stranden als volleerde schipbreukelingen die ondanks eindeloze wandelingen maar geen haven kunnen vinden dan een verlaten vissersdorp met alle huizen in de as gelegd zonder water, zonder voedsel waar ze dan toch samen…

de trip die hij maakt in elke dag zijn licht doet hem zonnig stralen brengt hem evenwicht maar inzicht, nee dat blijft afwezig hij is de wortel zelf die zijn boom blijft voeden een stukje radio centraal in zijn karig bestaan waarin hij soms bericht over de dingen en de zaken die hem al eens laten bezwijken aan het op mensen nederkijken…

ik zie opnieuw de bloemen groeien plastieken stapels liefde voor een leven veel te kort om nu reeds weg grijze vegen door het patroon recht op recht, de tegels hullen zich quenast in donkerbruin zo gewonnen, snel geronnen leven weggevloeid dit is geen grijns, mijn vriend maar het laatste staal voor jou speciaal gevat in mijn koude hand…

hij heelt haar, nooit heeft zij geloofd dat hij haar zou helpen, ooit samen verder thuis avonden voor de buis waarna het slapen na het gapen het rapen van dromen in warme armen en de tijd die doet wat de tijd doen moet lepeltje kommetje tweeëntwintigen met de verliefde ogen dicht en zie je me nog graag het ritueel, elke dag oprecht…

het duistert in de kamer waar de lakens ruisen telkenmale over de huid van een waakzame slaper vol beweging in het oog er waren dromen rond die schokkend toeslaan hem niet toestaan te ontwaken voor de laatste daad gesteld hem vol verwarring heeft gebracht bij het grijze winterlicht en het geknipper na het wekken de wallen onder de ogen…

witte tegels op de vloer met waspoederen sporen onder een flets neonlicht verhullen niet zijn kilte zoals hij daar ineengedoken de nacht tracht door te brengen van een lang februarimoment het zakje aan zijn voeten met gaten en al lang versleten bevat geen wasgoed meer maar de resten van zijn beschaving ooit gekocht op afbetaling Ze…

het leven is niet meer dan af en toe wat rook op straat, zo snel vervlogen dat het al niet meer bestaat bij de volgende ademtocht een fluitje van een cent nog minder dan de prijs van een winkelwagentje voor de doortocht te betalen met een stukje rond metaal de jaren die nodig waren alle liefde en elke ruzie tevergeefs, je kind is soms…

hij luimt zich loom zijn arm over haar dij zij deint zachtjes weg naar het andere eind van het ledikant ergens loopt een mens met een wens, wie weet sleept de dag zich voort eindeloos, betekenisloos een dozijnen dag als anders kraakt een veer gespannen in antwoord op het gekreun van een vermoeide zondagman die zijn arm te lam bevindt…

met gebogen hoge rug haar staart rondom geplooid bestudeert zij het verkeer daar beneden in de straat waar zij geen woord voor heeft haar interesse al dat beweegt blijft zich uren verder slepen slechts verstoord door de klank van een zieke op weg naar huis in een fluo geel scheurend busje of door het gedaver bij de buren die weer gaten…

het leven is geen feest zonder een echte deejay dans je ook geen uren tot je voeten pijnlijk smeken om de bedstee of tenminste een stoel de vloer ook ok het leven is geen pretje zonder gevoel voor humor lacht niemand met je mee als je weer eens viel na een nachtje lachen met de fratsen van je vriend en dan huilen om diezelfde in de armen…

de kalender hangt nog steeds met zijn rug tegen de muur het is een maand eerder met 1 januari op zijn gezicht er wordt niet meer gescheurd de dagen niet langer geteld wat voor zin dat ook heeft als men er geen extra krijgt in die lange uren van nood rest er enkel te vergeten wat nog is komen kijken toen er nog leven was al was het machinaal…

zie hier de dichter neem hem de woorden uit de welbespraakte mond en laaf je aan de beelden die hem altoos omringen gebruik wat van dat elan dat een ander kan beroeren om je wereld aan te kruiden een letteren specerij erbij waar het soms droog toeven was maar vermink hem niet, hij die de kracht had gevonden op te staan en uit te spreken…

bij de ondergang later na het verdampen van al het water en jij met je droge mond gestorven geen woorden meer uit kan kramen daar zal ik op je wachten nog enkele jaren van hier een jong leven nog te vormen voorbereiding op een levensslot dat je dan tranen zal huilen uitgekristaliseerde hoopjes zout en vergiffenis zoeken, eindelijk op…