Alle inzendingen van frans

heb me lief, smekend bijna een kamer gevuld met wensen voor mensen en hun aandacht een aanklacht tegen alles dat niet voor wil zijn ze schuilen achter maskers waar nog net geademd iedereen bekeken kan gekeurd, die wel, die ook en wat dan nog met oprecht of moest dat ooit eens opzouten oog in oog, tand op tand jouw hand zal ik nooit…

azuren kussen vinden haar opgezette lippen daar op het eindeloze strand van hun kleine tropisch eiland voor een week of drie dan toch met het hoofd in elkanders handen het hart verwarmd tot 30 graden - en meer tijdens de korte nachten - hun plekje om eens los te laten wat een ander soms begeert maar niet vinden kan noch wil samen gedachten…

weer wordt de strijd aangegaan tussen geliefden het minnen aan de kant geschoven, tranen ook minstens blauwe plekken en stof om in te bijten na het vertrappelen dan het verzorgen, dekens vol troost op gehavende schouders en zoete woordjes schuren in gescheurde oren die vinger die nog wijst uit het oog, uit het hart de dolk die daar niet…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

elke ochtend de weg die iedereen bewandelt naar het dorpse plein een markt te bevolken voor de inwendige mens voor het uur van de haan het beest geslacht en gepluimd met de nodige groene vulling genieten van het goede leven een mens onder de dieren neemt wat hij maar wil zonder rekenschap voor wat dan ook de wereld een uitgedoofde vulkaan…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

een beker water op tafel op een rond stukje vilt met een bord vol dampen recht naar de hemel van de verfijnde veelvraat het vriest glimmende keien onder twee versleten voeten tussen de ramen bloemen een ongepoetste walm en aanvriezend kwijl houdt hem op zijn plaats binnen wordt getafeld naar verheven tradities met het beste van het…

laat ons maar spreken over het zwoele dansen en het verleidelijke uitdeinen van onze voluptueuze dijen en de gratie, elegant zo geëmancipeerd van zie je me wel goed? glijden we over vloeren de hoeren van deze dagen en soms eens van nachten met onze glazen muiltjes te los om vast te blijven prinsen genoeg onderweg schrijden ze maar verder…

een stoel en een stoel nog meer stoelen, mensen die door elkaar krioelen roezemoezen, waar is de meester gebleven, er moet gedanst in de rondte, de wijdte de stoelen worden kringgezet alle mensen in de rij gesloten stilte in de zaal, vol ogen blikken gericht, de meester knikt en klikt, de muziek weerklinkt en vóórt, het gaat rond en…

onder de tomeloze liefde tijdens het langzaam wijken bespeuren ze ongewild de angst voor een laatste maal de daad hoe zuiver toch volbracht het vlieden van hun minnekracht bij het verschijnen van de dag samen met hun gedeelde dromen zomaar weggevlerkt op vleugels die zich niet lieten vermoeden toch nog voor een stuk omwenteling van hun…

de woonkamer ligt er onverlicht bij, de gordijnen gesloten, de woorden stil uitgesproken, heb je het gehoord van de zeven, de zeven de mensen op straat haasten zich blauw verijsd in wel zeven sloten tegelijk al is het eerder er op met kermende handen en knieën ergens duister verscholen haalt een man zijn gram op, net zoals zijn neus…

ze zeggen dat hij barst van ongekend talent tot dichter bij alledaagsheid komen ze niet voorbij de horde der eigenzinnigheid zo geplaatst, zo gelezen en gesponnen vindt zijn weg op het scherm van vervreemding wat is dat toch, een boek wel duizend bijbels online en niemand die ze echt leest geef mij dat been, beste vrienden, zo noem ik…

een één, wat nieuw en ongewennig ook dag vol verwondering van weer een jaar erbij bloedt het nog soldaten in het berechte land? het antwoord zijn kruisen met kogelgaten versierd de mens is gebleven als vriend of vijand maar nooit te gast een twee lonkt doch nimmer zo grauw als vandaag onvermoed een zacht einde neemt de wanhoop een…

enig in een wereld van reuzen zijn rol nog niet helemaal klaar staat de man op wacht, de weg van de boodschap onbegaan zolang als nodig is hij waakt tot het ogenblik van zijn openbaring de profetie is heilig iedereen heeft het recht ongewoon zichzelf te zijn zijn gouden gedachte bij het wachten op morgen een leven lang gelovig bidt…

daar lopen ze weer de honderden driekoningen met hun zakjes van Delhaize en af en toe van de GB hun scheefgezakte kroontjes boven verheugde koontjes rood van het winters temperament er wordt wat aangebeld vandaag, een luie zondag dag te laat, vergeet het maar met kleine oogjes aan de deur zal er geluisterd worden naar zoetgevooisde kinderstemmen…

het is vreemd op de stilte te liggen wachten ergens in een verstijfde kamer waar twee adems elkaar vinden in het holste uur van de nacht weten gedempte gangen zich vervuld van geloof en hoop als vliedende gedaanten bleek zich spoeden naar de plek waar leven en dood in koor hun ontmoeting uitbliepen de geest speelt spelletjes met en doodt…

de dichter zoekt een regel, onverwacht dient zich aan, hij denkt verstoord zijn gedachten en legt zich neer, moe bij wat anders niet kwam de dyslexie bij hem bevindt zich niet daar waar anderen het zien maar tussen zijn oren die almaar vreemden horen blikseminslagen met het luidste wit ooit gezien zo eindigt hij de dag met een oververhit…

de tijd tikt wat moet ze meer ik verlang slechts naar de lente, een zomer die me doet vergeten wat ik niet wil weten het afgebroken blad een gestorven regel ongeboren vreemde woorden dat, wat niet meer is noch weer kan komen dan in een ongelezen verhaal ik kijk wel naar zij die voetganger willen zijn op deze snelweg vol leven zit…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

donkere vlekken op de witgekalkte muur winterfantasie…

In het afgeperkte weidje stond al dagen een zwart paard van het malse gras te eten het was drachtig en bedaard en op deze mooie zondag ochtend waar het gister nog niet was lag daar opeens een veulen naast de moeder in het gras op onzeker dunne pootjes kwam het wankel overend om voor het eerst te drinken een ontroerend mooi moment.…

donder en bliksem zwarte nachten bereden alles is wakker…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

de stenen fluisteren hier dat ze nog oren hebben en jarenlang de tijd met luisteren hebben verbeid het kraken van planken verraadt dat niet alleen de muren zich uren hebben getroost met wat maar des mensen kwam ik zit in mijn oude zetel en aanhoor in mijn hoofd wat met weinig rucht verteld mij tot ware bewoner maakt omdat het zo hoort…

Gedogen wij slechts Gedachtengoed Taal van eerbied Lang vervlogen Angst ontsproten uit Matrieel vermogen Staal doorboort met Blauwe gloed wie vertoont een Grauwe grimas de dag ontwaakt Gestold in bloed.…

ze is eerder stijlvol chic met haar bontje in d'r nek en gouden vingers vol nagels die geen sopje te verduren krijgen noch enig ander klein karwei verplaatsen doet ze zich met haar ronkende Jaguar elke week wat meer verroest maar rijden doet hij nog elke week dezelfde weg dan maaien ze samen haastig bijna wat voetgangers om op de parking…

Het is stil ik luister wist niet meer van het bestaan maar nu toch in de verte hoor ik wat is dat hoe heet zo'n beest een haan? En opeens hoor ik andere geluiden zijn het dieren die ontwaken? en steeds meer geluid uitbraken koeien loeien schapen blaten vogels met divers geluid maar toch blijft er een stilte er staat ergens…

kleine mens, onbezorgd schrijft over het leven verzen gevuld met wijsheden of stukjes flard, een inzicht af en toe een boze droom de regel is er is er geen dat regelt en neeft beter dan wat ritmisch bemeteren op kadansen liggen veteren tot suggestieve willekeur maar doe het dan toch zo in de verte, in de woestijn wordt geroepen van ikke…

er ligt pels op de weg met nog een stukje staart van wat ooit poes was of hond of mol of egel zolang het maar kon kwispelen een trage regen vaagt sloom wat vormeloze stukken in een ziedende goot het afvoerputje versperd met wel een ton dode bladeren ergens huilt een kind misschien om een dier dat is verdwenen en de auto's razen verder…

in de woonkamer onder het versleten boekenrek wil hij niet meer zitten wachten op morgen de verhalen zijn versleten weggelezen en nooit gebeurd dat heeft ze hem verteld en sinds maanden weet hij dat ze de waarheid sprak alleen niet de zijne ze is weggegaan met alles wat ze hadden behalve de boeken die had ze al gelezen maar nooit meer…