Netgedichten

netgedicht (nr. 14.308):

Toch nog daar

heb me lief, smekend bijna
een kamer gevuld met wensen
voor mensen en hun aandacht
een aanklacht tegen alles
dat niet voor wil zijn

ze schuilen achter maskers
waar nog net geademd
iedereen bekeken kan
gekeurd, die wel, die ook
en wat dan nog met oprecht
of moest dat ooit eens opzouten

oog in oog, tand op tand
jouw hand zal ik nooit schudden
daarvoor ben je niet meer dan
een lastige vlek op mijn muur
waar het vuur al lang gedoofd
mij slechts het schroeien liet