Alle inzendingen van geeraardt

Zoals wel vaker was de nacht weer langer dan de slaap Zweefde weg op ijle tonen van de wind die haren streelt droomde nog met open ogen toen de storm wind tegen werd Bleef staan terwijl ik vallen moest de zwaartekracht wellicht voorbij tot een kort moment van stilte aan het evenwichtig hangen abrupt een einde maakte Languit in een…

Je probeert te leven bij de dag maar die is ineens niet meer zeker als gisteren vandaag weer inhaalt lijkt morgen verder weg dan ooit bijzonderdag wordt regendag je blijkt een schijngestalte van wat je zou willen zijn op deze maandag zonder zon glijden woorden langs je heen je hebt ze niet eens gehoord…

Hij roeide rond in scherven maar bleef uiteindelijk steken in zijn eigen spiegelbeeld het verleden leek vergeeld maar wilde toch niet sterven daarom wacht hij hoopvol op dat reddende teken al kost hem dat een hoge tol…

Op de oude telefoon staat nog haar stem op het antwoorapparaat alsof het gisteravond was dat ze zei: Bel je me gauw Veel zou ik er voor over hebben om haar te kunnen antwoorden maar helaas kan dat niet meer daarom druk ik af en toe maar op de herhaalknop…

Kwam je pas weer tegen in een miezerige regen een schuchtere groet vanonder twee paraplu's net of we elkaar nauwelijks kenden terwijl we een half leven als verleden hebben zag ze plots weer gaan mijn idealen van destijds met wat er nog van over is slaat de balans door naar onvervuld…

Wat weegt een veertje in de lucht een geur in de neus een wolk langs de hemel een pluisje uit je navel meer dan een gedachte die komt en weer gaat soms wat achterlaat…

In de tussentijd is daar het raadsel hoe onvoorspelbaarheid en lotsgebondenheid kunnen samenvallen waarom dit waarom toen waarom hier waarom nu waarom ik karma of de hand van puur geluk of domme pech het blijven raadselheden…

Moge alle levende wezens overal zich veilig, gelukkig en gezond voelen en moge ze vrede vinden…

Wat kunnen woorden meer doen dan verrassen met wat schoonheid verwonderen met een lichte lach verbazen door een onverwachte vondst een verborgen gevoel aanraken de realiteit even relativeren een lichtje ontsteken in het donker een zakdoek bieden voor tranen boosheid weer doen ontwaken bevestigen wat je al voorvoelde ja wat meer eigenlijk…

het lot eist z'n tol onnavolgbare kronkels mondjesmaat geluk…

Het spoor leek eindeloos door te lopen zelfs voorbij de horizon we konden hem lang volgen maar plots was daar het einde toch besloot hij verder te gaan langs de rand en daar voorbij in het duister voorbij de einder konden we hem niet meer voelen op die tijd op die plaats daar vond hij rust daar was weer licht wij konden dat niet zien…

De laatste bladeren vallen nu af dwarrelen weg drijven mee met de herfst de winter in…

Fluister haar je dromen en ze luistert ook al is het nog zo duister ze zal ze vangen de lichtpuntjes ook al zijn ze nog zo schaars als ze je dan wekt vertelt ze over de lichtjes de dieptepunten ben je snel vergeten tot de volgende nacht…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

Strooi woorden in het rond kijk ze meegaan met de wind tot ze ergens ver weg landen als zaailingen voor een gedicht spuug zinnen in het water zie hoe ze meedrijven naar zee tot ze ergens ver weg stranden als oogst voor een jutter al die letters duizenden letters laat ze maar komen laat ze maar gaan wat blijft hangen is soms de moeite…

Gefocused op nu is verleden al voorbij de toekomst nog leeg…

Aan het begin wil je niet kalm blijven niet de tijd nemen of je haaks houden wil je geen goedbedoelde adviezen Ondertussen ben je boos op alles stoot je mensen van je af die het juist goed bedoelen Bij weer een tegenvaller mag iedereen en alles doodvallen inclusief je onmachtige ik Aan het einde van dat alles moet je scheuren lijmen,…

de felle herfstwind helpt gedachten ontsnappen regen spoelt ze schoon…

O, te zwemmen als een vis in verre oceanen en te vinden wat je mist O, te vliegen als een vogel door de ijle wolken ervaren wat je niet wist O, langzaam te verdwijnen in de ochtendnevel en niemand die je mist O, ga met me mee lief naar al het onbekende wees mijn illusionist…

Met valse hoop als leuning de regenboog beklimmen kleur bekennen halverwege achter je slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen…

Ze begon zich te herhalen meer en meer te verdwalen in zichzelf en de omgeving af en toe het besef van verlies verdriet vermengd met boosheid over haar hoofd dat niet meer wilde steeds meer overgaand in wat leek een soort berusting in de emigratie naar een voor ons onbekende wereld aangevuld met allerlei fragmenten uit haar verre jeugd…

Wat kan nu weg wat moet blijven wat mist het hoofd raakt het hart of is pas over een aantal jaren afgesloten om dan te verdwijnen Fragmenten van ver en dichtbij verleden gaan door handen stuk voor stuk blijven korter of langer hangen in een moeizaam proces dat opruimen heet…

Laat me delen in je warmte het is zo koud hier in de nacht er waait een ijswind door m'n hoofd die meer en meer treurnis belooft mag ik slapen in je warmte ik verkil als ik nog langer wacht er trekt een vrieskou in m'n lichaam die me langzaam van zinnen berooft ach kan ik schuilen in je warmte totdat de zon weer naar me lacht…

Gooi letters in het vuur hoor de woorden branden tot ze weer bij zinnen komen in een vurig liefdesgedicht vonken springen in het rond heb jij je ook gebrand aan dat ene woord? het is in mijn hart gegrift vraag me niet te blussen net nu de vlammen likken de as al vlammend gloeit alle hitte ons verwarmt laten wij elkander lezen nu het…

Met de wind in de haren vliegen zonder vleugels dat wilde ik al jaren Met een elastisch touw om allebei de benen sprong ik trots als een pauw als een jojo op en neer zo misselijk als een hond was dit ook de laatste keer laat het maar aan mij voorbijgaan ik zet voortaan Discovery wel aan…

Volg de hoge golven van het glooiend landschap gaandeweg de grote levenstrek hoe lieflijk fluisteren beekjes woorden die je graag wilt horen soms grotendeels vergeten zijn omhels me kus me bemin me heb me lief mijn lief…

nog een flinke slok nostalgia vanuit de bleke bodem van de fles na de herfststorm wacht de winter nog een laatste bundel zonneschijn vanuit een zwaarbewolkte lucht na de regen rest het wachten nog een allerlaatste broze glimlach van een vochtig bladverliezend bos na de kaalslag volgt het frisse groen tot het voorjaar oude troostboom…

Met ogen dicht het blauwe licht met vele zwemen groen het licht wordt geel langzaam meer oranje dan bijna doorzichtig roze kijk in de zon die warme bron alle schaduwen voorbij je wilt ze openen zonder te verbranden maar durft het nog niet aan…

Regenbogen beklimmen ocanen overzwemmen vuurspugen tegen draken het langste liefdesdicht ooit zou hij ter plekke voor haar willen schrijven bijna alles wil hij wel doen om de liefde te herwinnen terwijl een simpel sorry -mits echt gemeend- waarschijnlijk zal volstaan…

Tevoorschijn zijn ze weer gekomen als insluipers in een donkere nacht zoekend naar alle zwakke plekken in kostbaarheden van het vertrouwde o machteloos de naderende stormen onheilbrengend in een lange nacht duistere denksels over de dood die almaar dichterbij lijkt te komen langer dan de dag duurt deze nacht bekende wegen allen doodgelopen…