Alle inzendingen van greta casier

nog voor de dag geboren wordt in de nacht ontwaakt helder de Dageraad sijpelt uit de rotssteen, een bron van Levend Water die als een warme bruisende stroom de wintergrond open woelt en uit 't gekiemde zaad rijst een groene scheut dit wordt de nieuwe aarde waar duisternis, pijn en lijden verdrongen worden door het nieuwe licht de olijfgaard…

Gij hangt tussen het naakte hout met bebloed hoofd en open wonden vreselijk geleden voor onze zonden wordt het op aarde donker en koud het dondert en bliksemt, de aarde beeft de mensen zien de tekens en worden bang de lijdensnacht duurt verschrikkelijk lang - had Gods zoon toch tussen hen geleefd? zij horen Hem in gesprek gaan met Zijn vader…

bij avondval ging Jezus naar de Hof van Olijven zeer bedroefd en met doodsangst in Zijn hart zou Hij drie dagen in gebed en stilte verblijven maar beklemmend werd hem die donkere nacht drie discipelen moesten met hem bidden en waken toen plots voor Zijn ogen een bittere kelk verscheen en zij die Zijn steun moesten zijn, lagen te slapen in…

de stille week werd bruusk verstoord toen het nieuws over Brussel werd gehoord dat terreur en moord hard had toegeslagen met onbeschrijfelijk leed en zoveel vragen de stille week werd bruusk verstoord voor mensen onschuldig gewond en gedood door gekken die zichzelf zomaar opblazen en daarmee grotere massa's weten te raken de stille week…

Viooltjes lief en teer die dragen een passiekleedje als de lieve Heer op hun donkere wangen zie ik vaak traantjes hangen en kon ik in hun hartjes kijken welke 'n smart moet daar niet slijten? ik zag ze over witte kistjes glijden hun blaadjes in verdriet verknijpen. aan oude graven weer ontluiken voor een eerste liefde dat het hart zich…

waar blijft Gij o heldere lentezon ? die de koude dagen moet warmen zie naar mijn bloemen op het balkon zo triest met hun schijndode harten? waar blijft Gij met uw helder licht? die al wat duister is moet verdrijven toon toch een glimp van uw Gezicht wij willen u in glans zien verschijnen waar blijft Gij o ontluikend leven? de aarde…

hoe moeizaam is het om te beginnen veertig dagen en veertig nachten lang in een dorre woestijn te gaan bezinnen het maakt ons droef en ontzettend bang kunnen we die moeilijke gevaren trotseren welke 'n inspanning wordt van ons verwacht komt er een beschermengel op onze wegen of biedt Gods Geest ons sterkte en kracht we moeten…

oogstrelende lentetinten na een lange wintersleur sublimiteit van kleur en geur lieve lenteboden die een bevroren hart ontdooien onder naakte bomen ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt in het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

Het dooit! het vuile smeltwater likt langs de ruiten vol heimwee zie ik een maagdelijk zicht verdwijnen sneeuwmassa’s gaan zich van de daken verschuiven Het dooit! het vuile smeltwater likt langs de ruiten en langzaam vertonen zich d ’ eerste aardekluiten de winterzon doet de laatste sneeuw wegkwijnen Het dooit! het vuile smeltwater likt…

maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen belooft ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur…

In stilte heb ik je lang aanbeden mijn geheim voor iedereen verzwegen nu wil ik een open brief naar je schrijven mijn arm hart kan niet langer lijden. Ik zou de waarheid willen kennen of ik je in mijn dromen mag verwennen want een droom met jou is wonderzoet ik heb angst, dat jij eruit verdwijnen moet. Waarom gaf je mezelf geen teken was…

Dralende winter stuit het lenteverlangen met strenge vrieskou.…

telkens als ik uit echte liefde ween weent Gij dan ook met mij mee? Gij die stierf uit liefde aan het kruis droogt Gij tranen vanuit 't hemelhuis? uw doornen hebben mij diep geraakt en rozen heb ik voor u uitgestrooid ik ben u gevolgd in woord en daad en mijn hart met uw liefde getooid al moest ik van uw doornen dragen kreeg ik wonden die…

de late kou brengt me nog geen lente-gloren ik mis het groene lover aan de kale bomen geen ochtendlied van de merel wekt mij op alleen tegen het raam spat een trieste regendrop toch ben ik in de woestijn van mijn gedachten diep verbonden met Hem die ik mag verwachten nog houdt Hij zich in het naakte hout verborgen maar bij d' eerste knop…

Alles aan jou is zo verheven Jij bent mijn liefde onmetelijk groot Met jou kan ik in een hemel leven Jij bent mijn passie,meer dan dagelijks brood Zonder brood kan ik nog leven Maar niet zonder jouw aanwezigheid De tijd heeft niets aan jou gesleten Want jij bent goddelijkheid Iedere dag zie ik je opnieuw verschijnen Zowel in het duister…

Kom je als laatste van de winterfeesten of als eerste van de lente- en zomerreeksen? De solden zijn pas afgesloten en men doet ons weeral pakjes kopen. Maar de euro kan je nu best sparen liefde hoef je alleen maar te verklaren... Schenk een groot hart met vurige kussen en steek er veel vleiende woordjes tussen… geen mooier geschenk om je…

Verliefd zijn, elkaar beminnen steeds denken aan hem of haar een vlindergevoel van binnen innig verbonden aan elkaar verlangen naar lentetover, naar frisse ochtenddauw naar d’ eerste lenteanemonen en de dag van echte trouw samen buigen over het groene lover en denken welke’ n zee van tijd in alle hoeken hangen dromen als een nieuw leven…

vandaag ben ik het huis niet uit geweest en bleef maar zitten op mijn luie stoel ‘t was zoals ik het gisteren had gevreesd de dag zou eentonig worden, zonder doel dat gaat nu al weken en lange dagen door als ik ziek ben en het huis niet kan verlaten de moed zinkt weg, de energie gaat teloor en ik kan niet meer over iets zinnigs praten…

In hartje winter tussen bladerloze bomen bloeit in uitbundig geel de toverhazelaar hij die als eerste zijn zachte kleur mag tonen in hartje winter tussen bladerloze bomen doet ons zalig van een nabije lente dromen geurt vol zoetheid zijn weerbarstig krulletjeshaar In hartje winter tussen bladerloze bomen Bloeit in uitbundig geel de toverhazelaar…

Ik draag je aan mijn hart en nooit moe zo hoog te dragen geef je mij uitzonderlijke kracht om jouw beeld levend te bewaren. Ik draag je aan mijn hart jouw liefde die zo kostbaar in mijn leven en toch hoe diep werd weer de smart toen ik jou aan God terug moest geven Ik draag je aan mijn hart een herinnering die nooit mag sterven en komt…

Heb je het kind gezien? dat leeg liep in verkrotte achterbuurten dat sliep onder ijskoude sterren en zijn eten zocht bij een vuilnisbelt. Heb je het kind gezien? dat in zijn onschuld, al werd verguisd omdat zijn ouders voor moord de doodstraf kregen en wie bekommert zich nu om zo’n kind? Heb je het kind gezien? dat nog eenmaal mocht afscheid…

Hoe somber zijn die korte januaridagen met een hemel van eentonig grijs geef ons liever sneeuwvelden en ijs dan al die rukwinden en regenvlagen die ons brengen griep en winterplagen terwijl wij dromen van ’n zonneparadijs - hoe somber zijn die korte januaridagen met een hemel van eentonig grijs Ons humeur krijgt ‘t zwaar te dragen daarvan…

Drie wijzen reden op hun kamelen door een woeste zandwoestijn met een onbekende ster als teken dat moest de nieuwe tijding zijn die vreemde magiërs uit ‘t Oosten wisten die ster schijnt niet gewoon en konden haar glans alleen verwoorden met de komst van een koningszoon zij hielden halt in de stad Jeruzalem Herodes sprak hen toe in…

de dagen worden weer stilaan oud om weldra als nieuw te ontwaken hebben wij onze dromen opgebouwd of bleef het maar bij d'illusievlagen dragen wij nog de herinneringen mee of laten wij ze toch liever besterven waren wij met de gewone gang tevree of moesten wij wat ons lief was derven hebben wij onze tijd nuttig besteed misschien tot dieper…

Zij dwalen door verlichte straten zijn eenzaam - maar liefst alleen geen mens durft met hen te praten en blijven ‘t liefst ver van hen heen Zij lopen in lompen, vies gekleed als ‘t kou wordt, gaan ze schuilen in d’ opvang staan bedden gereed en dronken liggen ze soms te huilen Ze vinden er kompanen van hun soort al zijn ze niet vriendelijk…

Ieder jaar wanneer het rond Kerstmis wordt haal ik ‘n doos oude kerstkaarten uit de kast die mij laten dromen van sneeuwland en vorst zoals in die tijd toen het allemaal anders was de huisjes lagen onder ‘n dikke vacht sneeuw een smal pad liep kronkelend naar hun voordeur waarachter vaag een schamel lichtje scheen alles leek er nog vredig…

Het is die ster die licht over de wit bevroren aarde en klaart het ganse heelal. Het is die ster die vonken van liefde werpt naar de maan zodat huizen en straten en pleinen verlicht staan. Het is die ster die over alles en alles liefde ademt die mensen doet gaan in het holst van een ijskoude nacht waar hen de warmte van Het Kindeke…

Het huis van mijn dromen had geen deur waar ik kon binnen komen het had geen muren en geen dak en toch was er ‘t gevoel of ik er alles had. Het was een huis van liefde en genegenheid gedekt met de mantel der geborgenheid er was veel warmte en veel licht het had een ziel en geen aanzicht. Je kon er binnen zonder bellen ‘k had zoveel vrienden…

Witte winternacht als een spook- of sprookjesnacht met magie getooid.…