Alle inzendingen van guy aarts

het sneeuwt op mijn hart en in mijn ziel, het legt er stilte neer, zalig zacht en niet meer denken worden kleuren wit en wit is altijd schoon zei moeder op haar laatste rustbed.…

God o God, het is echt weg ik heb gezocht, gewikt gewogen en er is ook iets met je ogen, dacht ik toch. Een ander merk van mascara dat heb ik dan wel goed gezien en zoek jij ook naar mijn verdriet of doe dat toch maar liever niet. Ik red me wel, ik grote jongen, ik heb nog dromen voor acht dagen en voor vanavond en vannacht zal…

een morgen vol klaarte en tegen de blauwe lucht trekt een klad duiven gejaagde rondjes. uit het verre dorp de bronzen jubelklank…

Hoog in jaren zit hij daar, in gedachten ver, mijlenver verwijderd van de ratrace, toch ons aller lot. Kind noch kraai beroert hem en de klank in zijn donkere stem is lijzig, gebaren overbodig. Oude ogen vragen om droom en hoop. Met een schouderklopje en een Koninckske van ’t vat maak ik hem tot vriend van mij.…

De wereld slechts in schamele uren getooid in zuiver wit. Maagdelijk nog, blind door schoonheid, en eindeloos stil. Onder zoete balsem zijn beelden dichtgesneeuwd. Enkel een streelzachte adem geeft de zekerheid dat jij er nog bent.…

Het verkleumde lopen door historische koude. Handschoenen weer thuis gelaten. Vergeten staat wel degelijk in mijn woordenboek. En ik denk aan jou. Hoe jij leeft onder mijn oude, warme huid. Kou verdwijnt en ik word tien jaar jonger. Zolang jij bij me bent, mijn lief, hoef ik niet aan de Botox.…

Vroeger, het lijkt zo lang geleden. Toch kom ik meer en meer vroeger tegen. In het verloren huis de kartelrandkiekjes van oude vrienden, onafscheidelijk, maar buiten het lot gerekend, neemt de tijd een achterwaarts loopje en van lieverlee hoop je dat het ooit terugkeren zal...…

Linker neusgat dicht, oor vol fluitgeluid en op mijn hoofd hamert een kingsize heikraan wijl ijzervijlsel mijn keel schuurt. Het brood is op, en de honing, en er is nog één aspirientje. Als ik stil blijf liggen, voel ik amper de nachtelijke kuitkramp en elke wervel in mijn rug creëert torturen die blijven duren. Maar het brood is op,…

Verscheurende bom: Vlaamse Reus, Vlaams Icoon Vos is niet meer. Aarde onder voeten pulvert, stof dwarrelt dwaas, de meester verdween. Plots. Klap op vuurpijl nog ver weg. Kleine schalkse ruiter, tussen pen en podium huilde je angst en hartenpijn, wars van glitterglam, de eeuwigheid in. En waar je nu bent, verhef nogmaals het wondermooie…

Netjes passend in de glaasjes van mijn leesbril, vangt ze mijn blik. Een knipoogje ontgaat me niet. Zij huppelt dartel door deze woorden en schaaft letters tot woordenschat. Barrages worden gebroken maar nooit mijn hart en na omhelzing ontdekken we het woordje 'loslaten' in het woordenboek. We scheuren oude bladzijden,…

soms, als mijn hoofd naar niemandsland verhuist, van te veel jij, of te weinig en ik je toch niet missen kan, zeg je soms dat je me kwijtraakt aan dat vreemde huis dat ‘vroeger’ heet en dat ik koester als mijn lieflijke wereld vaak verhuld in mistgewaden die ik breken mag en in kamers kom net zo oud als mijn dromen. op de radio…

Woorden zijn rare dingen. Soms huppelen ze zomaar door het landschap en vang je ze moeiteloos met het kleinste vlindernetje. Dan weer heb je de zwaarste wolvenklem van doen om de buit binnen te halen. Toch ben ik dolletjes op woorden… … en zij soms ook op mij.…

Er is goud aan de bomen en zilver in de zon, haar spaarzame warmte nauwelijks voelbaar. Na droom en waken kiest mijn herfstbeladen hart voor zwijgzame uren…

Hoor de Stem van de Dode Soldaten, en richt je blik naar verre einders, ginds, waar het Dodenrijk ligt. Denk dan aan de Dode Soldaten, en luister naar het lied van namen, duizenden namen dat Zij lijdzaam zingen in smart en droefenis. Gedoog de schrijnende klaagzang van slijk, geronnen bloed, over de hel van oorlogsgeweld en waar…

oud en wijs paraboolt hij door de nacht, de maan. hij waakt over de aarde en spant zijn stralen, tot sterren toe en kijk hoe rijk ze zijn daar boven. het duizelt van zilver en goud maar onbereikbaar als mooiste meisjes zijn ze. gedoken in mijn dichtersjas droom ik van vederlichte lichtgedichtjes. over de maan welteverstaan.…

hoe tijd langzaam draait en jij je rokken droeg uit andere tijden andere eeuwen en blond je sterkste troef nog was de wereld danste om jouw as ik zocht, ik vocht, verdronk in zoveel ogenblauw en hoe het water veel te diep kon zijn grandeur groeit in de breedte en god groeit in de hoogte zei je maar wat moet ik met een engel die…