Alle inzendingen van Guy Aarts

rond haar ogen groeit overwinning zij tilt haar zomertop op en vangt het licht dat valt op het volmaakte ze ontkent de weemoed in mijn woorden ik stotter stamel sterf als een duikend duiveltje heb ik te lang aan het hazenpad gewoond…

het was drijven op hoogblonde zomers het droomspel dat we speelden en kleurden lag als een nieuw geluk op het spiegelwater ik kijk naar het schilderij ‘nachtlandschap met halve maan’ ik voel je en ik wacht tot de maan weer helen zal tot de hemel klaart ver van de eindigheid worden wij zichtbaar we nemen afscheid van onze tropenjaren soms…

ik wou dat het anders was dat ik slimmer was zodat ik met een lange arm een slagzin vangen kon die ik beitelen zou in zacht hout voor ik hem verpats aan de hoogste bieder en als ik groter was zou ik het kleiner spelen de vraag herhalen als laatste…

koufront trekt sterk aan boven verkleumde dorpen valt de eerste sneeuw…

ze danst op hoge spitzen in lichtroze door de kamer ze trekt daarbij een snoetje dat op vervoering lijkt ze doet aan lentelachjes ze denkt aan zomerliedjes die ze zingen zal later weet je wel zonder teentjespijn de grote bühne haar droom in beide handen mijn kleine meid zij vult de kamers van mijn hart al negen jaar met puur geluk…

muren lijken te krimpen licht omarmt het licht ontsluit de deuren en laat me gaan ik zal de sleutels bewaren in al mijn handen geen schimmenspel meer ik durf weer op de hoge ladder de buurman maakt zich zorgen misschien bereik ik vandaag de hemel of de zon het is goed zo het zijn geen leugens er zijn veel ruimtes te vullen en de muziek…

uit regenbogen spaar ik kleuren om zwarte gaten te verlossen uit hun donkerte het blijft een dingetje op mijn bucketlist met snaartheorieën hemelse klanken componeren zou een waardige tweede zijn muziek als zoete bekoring donzig neerdalen op aarde wordt een moeilijke oefening hier moet ik de wind verzwijgen en alles wat op mijn ziel…

dichten is een zwoegwoord het houdt me in een houdgreep niet wurgend maar lichtjes pijnlijk de vragen of het ooit gelezen wordt of het ooit geprezen wordt of het wel begrijpbaar is of het past in deze tijd of het raakt of net niet raakt of het voldoende literair is of het leidt naar vage afgunst of het leidt naar medelijden of het belandt…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

soms zie ik ergens tegenop soms loop ik ergens tegenaan ik heb duizend dingen niet gedaan ik heb duizend gedachten niet gehad de gedachte bijvoorbeeld dat een eiland zee nodig heeft om een eiland te kunnen zijn soms wil ik een slaapplaats tussen de sterren soms licht ik het leven uit zijn hengsels al is mijn koninkrijkje niet zo breed er…

Knijpkat, tochthond, echt? Huisdier gevraagd aan de Sint.…

Kluitje naaktslakken geeft zich onomwonden bloot op Belgisch naaktstrand.…

ze raken nooit uitgeteld stilte wil een hoofdrol in een huis dat blijft verhalen een draaiboek dat niet liegt ik heb het leven nu geleerd ik zal het water blijven dragen tot de avond binnenkruipt morgen zullen er branden zijn ik wil het wintergras zien groeien ik zal ontsnappen aan de tijd het moet me lukken om de snaren van een harp te tellen…

tijd had alle tijd in die jaren toen jij met bloemen in je haren woorden overbodig vond en hoe je met een glimlach en smokey eyes elke zoen als een nieuw liedje drie liedjes lang duren liet en wat waren wij uitverkoren en een heel klein beetje burgerlijk ongehoorzaam en we bezongen de liefde met onze lenige lijven met de zachte ‘g’ van…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

het zoute water als zilte tranen in zeeën en in oceanen God moet ooit veel verdriet hebben gehad…

helmplicht onbestaand bij leven onder een steen wat een zaligheid…

de dagen vallen uit mijn handen ze voelen als vervreemde vrienden als een landschap zonder hemel er is geen liefde zonder vrede er is een soort van morgenlicht kruipend uit de verfkist van impressionistische schilders hun onhoorbare taal door absint stuk gedronken water rimpelt kalm mijn ziel rust even uit achter zachte tralies…

te vroeg voor een beginnetje te laat om te besluiten er staat veel op het spel ik wil niet vechten ik wil niet dood ik geef mezelf wel langzaam bloot ik moet een oude schuld beheren voorbij de rouw- en trouwdeur met een kratje cola en de nieuwe krant neemt de dwaas zijn plaats weer in ik zie hem door het ossenoog hij gooit als altijd…

het zijn vallende engelen ze dansen op het hellend vlak als lieve oude wolven het feest is nu voorbij mijn hart verliest aan slagkracht het huilt om godsgeschenken je neemt me bij de hand de jaarringen worden geteld maar bomen zwijgen zich stil ze vangen westenwinden ze vrezen de letterzetter er blijft een diepe angst voor vallende…

De avond valt, ik zal geen afscheid nemen. Ik leef, ik leef nu in zonneliedjes en winterdeuntjes. De nacht zal ik als zacht benoemen, stilte wordt steeds langzamer. De fijne tierelantijnen van de liefde wil ik bewaren, de lokkende rust warm omarmen. Ik zal verdwijnen met de noorderzon en merken dat de dagen niet meer jagen. Er zullen geen…

leven is meegolven op veel soorten zee al houd ik liever mijn schaapjes op het droge lente juicht zonder pauze de tuin kent geen heimwee zijn kleuren glanzen in voorjaarslust ik hoor en voel de hoefslag het hart nu rustelozer meer dan ooit op zoek naar licht gewillige woorden en morgen zullen er liedjes zijn waarop lijf en…

er is de vogel en zijn lentelied er is de schoonheid een randje dat handen en harten verbindt geef het de tijd we hebben gezien de pijn in de plooitjes het kraken en kreunen de vraag was vaak het antwoord hier sta ik in het bomenveld ook wel bos genoemd als verdwaalde faun en kijk omhoog naar het blauw dat komt en gaat het verlangen…

hemelsblauwe hemel een warme streling van zon over bloemen over dagvers groen de wind draagt bronzen jubelklanken over diepe velden klokken vieren de hoogdag Pasen…

weet je nog hoe we alles samen schreven met hagelwitte woorden op het nachtzwarte blad en je vroeg me of je ooit een plekje krijgen zou in deze dundruk zodat je me kunt vergezellen in alle nieuwe tijden op weg naar nergens heen mijn ongekroonde koning der witregels, zei je, en je zoende me troostend om het grapje en stilaan moest…

als een koud harnas spant de winter om mijn schouders ik ben het huiveren moe in mijn hoofd laat ik hem sterven een zachte witte dood of zo op tv in de woonkamer een meisje van honing een meisje van glas Pommelien T. overschouwt haar angsten als zeepbellen zullen ze breken jeugd en schoonheid in triomf illusies zijn belangrijk…

zo sprong je van je sokkel mijn lieve zilveren kikker onweerstaanbaar kwetsbaar was je toen je onder ging in deze blijmoedige zee er zijn geen schrijvers zonder schuldgevoel en toch je boeken laten je leven literatuur als blijvertje de werkelijkheid soms dodelijk denk aan de wind denk aan de zee je bent geen voorbijganger meer…

sluit me in sluit me op sluit me af help me help me vluchtig maar niet te vaak ik hou van wat ooit was niets zal verdwijnen cirkels zijn leuker dan rechte lijnen ze kriebelen in de bochtjes als een klein geluk dat blijven wil…

zachtwitte wereld pièce montée gesuikerd lekker in laagjes…

o rampzaligheid grasduinen stellig gestopt wegens mollenplaag…