Alle inzendingen van henk posthouwer

vergezeld van minstens zeven kwekkende kwakende kikkertjes tussen waterlelies en zwanebloemen lig ik heel lekker lui languit in het hoge geurige gras met klaprozen en margrieten de blik op hemels oneindig zie daar drijft engeland achter een zittend hondje en opeens is daar spanje maar dan andersom naast een heel boze man een grote vogel…

achteraan veel staart schitterend in het midden vooraan veel geschreeuw…

als de waarde van het leven verdwijnt in grijze mist de eens stralende liefde walmt als een kaars zo ook de eens schitterende geest zijn waarde verliest herinnering slechts rest knipt de dood genadig de laatste rafels los…

de trein knarst gillend stil na een mensonterende reis onder de hemel het gillen van moeders families uiteengerukt en geslagen bange kinderen kruipen bij elkaar bevend huilend troostend de brallende bewaking denkt nooit zeker niet aan hun eigen kinderen die leven thuis in liefde daar huist een vreemd geweten…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en verre vrede de grote kastanje draagt kaarsen in het bezette en grauwe amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen de zilveren nachtvogels weer dreunend de zekere dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en de betere wereld…

geurige trossen stromen langs oude muren tranen van blijdschap…

eens was er slechts duisternis het licht kwam maar het was stil in de oerstilte was het woord dat de mens geschapen heeft hem laat geloven hopen en liefhebben…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

dagen in een witte kamer strak steriel en kil verre voetstappen verwarmen je verschijning ontroert…

hier besta ik alleen tussen verre groene einders geplant in felpaarse golven van de geurige heidevlakte niets dan zoemende bijen roepen van hoge leeuweriken fluisteren van de wind in dorre ritselende struiken onder mijn wijde hemel duizend eeuwen geleden speelden stormen en zand een spel met de vormen van dit weidse landschap in de…

in het bevrijdingsjaar klinken dodelijke schoten in de stille bossen van de Woeste Hoeve bij Apeldoorn niemand beseft nog de echo niemand herkent de generaal wiens leven langzaam wegvloeit hij die beschikte over leven en dood wiens pen gedoopt werd in bloed om doodvonnissen te bekrachtigen honderdzeventien mannen kwamen daar verdeeld…

namen vervaagd op oude zerken glanzend in de kille lenteregen druipend van de bedroefden rondom de langwerpige kuil sparrentakken gestoken in de randen van het graf kerstgroen zonder blijdschap druppels kletteren op blank hout onwillig langzaam en schokkend verdwijnend door groen in de aarde voor altijd even dacht hoopte ik dat je…

opstekende storm wilde luchten windstoten teisteren de bomen angstig vlucht het veluws volk in schaam’le hutten bijeen ineengedoken bij het vuur luisterend naar het woeden kolkende wolkenhemelen zijn vol razen en flitsen donar heerst daarboven zijn hamer flitst blauwe slangen zijn bokkenwagen rateldondert het primitieve volk huivert…

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…

uit grijsgrauwe regenluchten klettert het kille lentewater langs de beslagen vensters druilt een schimmige wereld donkere stemmen van de storm fel stoeiend met het prille groen een intieme morgen met warmte en geur een adagio van mozart een dagje gevangenschap het leven is niet onaardig…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

de geur van water onder de strakblauwe lucht met witte zwanen…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

zo vredig ademend de armpjes gespreid zeven knuffels op rij ook die zachte dikke beer ze waken stil de ganse nacht in de prille ochtend is elk beest verhuisd naast het ledikantje liggend komen ze bij zij houdt kraaiend staande de wacht iedereen is nu echt wel wakker…

van horizon tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met…

boven de heuvel buiten de muren trekken zwarte luchten voor een bloedrode zon in de stilte de doodsangst het hijgen van de gebrokene de van god en mens verlatene zijn kreten beroeren de hemel doen spotters lafhartig lachen en raken de moeder in het hart het zachte snikken van haar die hem eens koesterde in de stal klinkt door tot in…

een golvend graanveld ruist na in de avondwind voor de rode zon…

riet ruist langs de kant blond boven donker water dat onrustig klotst…

zwart water rimpelt de regen ruist daarover met kille druppels…

de eerste harttonen een plotse beweging van een nieuw wonder dat zich gereed maakt voor zijn plek op deze wereld de stilte van een oase het drinkende zachte kind een handje met vijf nageltjes zoekt zacht en beslist houvast in de vertrouwde warmte van de zogende moeder haar blik is slechts voor dit kind dat tevreden zuigend de oogjes…

de maan verheft onze nacht tot blauwzilveren statigheid bomen rusten in de nevel onder silhouetten van kant de sterren vertellen verhalen van orion sirius en cassiopeia zwarte koepel met flonkering vol wonderen en eeuwigheid we zijn hier in de mist kijkend naar oneindigheden een in de kosmos…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

die slepende psalmen de ganse gemeente massaal hijgend naar het einde van het vers hele psalmen en hele noten met lange uithalen en alles uit het hoofd vastgestampt de organist een eenzaam en machtig man in zijn kraaiennest achter het groene gordijn sleepte de gemeente tot ongekende hoogte mee deed de aderen zwellen zweepte de emoties…

brabbelkletsen lachen schateren krabbelen schuifelen kruipen omgekeerde boekjes lezen blokken die nooit passen gekletter van speelgoed alles buiten de box twee armpjes uitgestrekt tien vingertjes gespreid verwachting en herkenning liefde warmte vrolijkheid stralende oogjes soms vol tranen de zonneschijn van een kind dit zonnetje…