Alle inzendingen van henk posthouwer

jaren geleden zweeg het geweld in die groene lente van mei na een lange grauwwitte winter van duistere dood en ijzige koude de zon kwam terug men zag voedsel regenen vogels zongen als in elk voorjaar hun muziek klonk in de stilte van wegstervende bommenwerpers hoop in een nieuwe wereld…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

witte kruisen zwijgen op geschoren grasvelden onder gesnoeide bomen soms knarst het grind worden rijen verstoord soms druppen hier tranen gaan gedachten op de loop kostbare levens vernietigd een loden last in de aarde stil protest onder de voorjaarshemel…

de boer ploegt akkers de zwarte aarde nevelt lentezon verwarmt…

Er is weer helderheid van witblauwe luchten wolken als luchtkastelen tere bloesems gekoesterd door de zon terugkerend leven een palet van zachte tinten bij zonsondergang over een vergroenende wereld verhoogt verre vogelmuziek op de achtergrond de feeststemming…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

amadeus je schepte je muziek uit een onuitputtelijke bron hemelse klanken kwamen door je gouden talent zomaar op het papier als iedereen er zo blij van zou worden als ik zou de wereld een feestzaal zijn…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

veluwse wouden donker en vol gevaren zwervende heidenen als kraaien op rooftocht plunderend met niets onziende wreedheid wind kreunt door takken van sombere beuken en fluistert hees het oude verhaal van moord geweld en wetteloosheid duizendjarige eiken heilige plekken offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed wodan en donar rijdend door…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

de melkweg in flonkerende kristallen op zwart fluweel dan een trage zon voorzichtig stralend door zilveren ochtendnevels jouw dag was geboren om je te ontvangen in een wereld van gouden herfsttinten je kleurt ons bestaan elke dag een wonder…

ruisend kletterend kleurt vallend water mijn bomen kale takken naar omhoog nauw zichtbaar hun knoppen niet te geloven eens zullen ze als groene kronen naar een blauwe lucht met daarin zeilende witte wolken reiken een feest in het verschiet het maakt me nu al blij…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

land geboren uit de schoot van de aarde rijzend uit de oceaan land van tegenstellingen tere bloemen in barre vlakten daarachter de stille krachten van gletsjers op de horizon stil en wit tegen onheilspellend zwart van sluimerende vulkanen land van ijs en vuur van spuitend stoom en eeuwige watervallen dreigende basaltkusten boven je…

nevel tussen de stammen van eeuwenoude bemoste beuken door statige toppen kreunt de wind geheimzinnig kil huiveringwekkend slechts ademen is hoorbaar verre stemmen uit een donker verleden brassende broeders roversbendes moordend en lallend verzwolgen door de aarde verdoemd voor eeuwig in het moeras daar beneden verre zilveren vogels…

zuilen beeldfragmenten triomfbogen ruines in een levende stad de restanten van een beschaving van hebzucht en verwording grofheid hoogmoed en genialiteit treurigmakende restanten zijn nog welsprekend onder de zon die scheen hier duizenden jaren geleden net als nu…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

gletsjers stoom en zwavel een donkere dreiging van verre sombere vulkanen en traag gloeiend lavageweld rokende watervallen eeuwig beukt wit schuim op zwarte basaltstranden onder wolken krijsende vogels op ongenaakbare rotsen bloeien kleine bloemen fel rood en paars op de troosteloze aarde eens gloeiend en trillend nu koud en wachtend…

ik sta tussen verre groene wanden daarachter paarse golven ik hoor niets dan de wind fluisteren in de eeuwige bomen onder de wijde hemel duizend eeuwen geleden deden stormen en zand hier in ijzige koude een spel zwevend in ruimte en tijd voel ik de levenskracht ik ben deel van een grootse schepping…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

waarin tederheid is wolken het maanlicht versluieren de stilte hoorbaar is in de zijden nachtlucht waarin woorden niet kunnen zeggen hoe zacht de ontmoeting is liefde is het woord wij zijn een in een onmetelijk heelal en enig voor elkaar…

als in de grote oorlog de eerste kerstsneeuw de velden donzig wit maakt komt het menselijke tot leven vrede op aarde komt weer uit de stal mensen ontmoeten mensen in het witte niemandsland warmte in de prille doodsheid van totale vernietiging de geest van vrede sommigen horen nog steeds het schreien van een kind in bethlehem…

voor een kind is de horizon onbereikbaar gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat…

maanlicht is bescherming en stille intimiteit zwijgen onder de sterren in de warme mantel van de geur van lindes donker tegen zilverlichte luchten met stille bergwolken daarboven de verre schittering van melkweg en planeten verwondering om de stille grootsheid van een moment…

catacombe di san callisto a roma als ik als een tere bloem ophoud te bestaan in een wiegend veld van pure schoonheid zullen velen me nooit missen maar jij bloeide naast me ik hoorde jouw muziek en zag je zuiverheid vergeet me niet we deelden de zon zagen de sterren lachten naar het leven dat altijd weer zal opbloeien in hen…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…