Netgedichten

netgedicht (nr. 9.645):

veluwe

veluwse wouden donker en vol gevaren
zwervende heidenen als kraaien op rooftocht
plunderend met niets onziende wreedheid
wind kreunt door takken van sombere beuken
en fluistert hees het oude verhaal
van moord geweld en wetteloosheid

duizendjarige eiken heilige plekken
offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed
wodan en donar rijdend door de lucht
kruisen op kapellen en schedels aan gevels
angst voor het geweld van blauwe flitsen
rommelende donder in een kolkende hemel
ratelende echo's ontstellen het heidendom
zo bang gebogen en gebukt

onder het kerkedak banken vol zwart
als de vreeze die hen dagelijks omhult
nog steeds bang voor hemelse dreiging
stug volk van een schrale witte zandbodem
met paarse heide en donkere jeneverbessen
witte wieven des heeren onfeilbaar woord
somber starend naar de onvruchtbare grond

bossen vervagend in mistige verten
de weemoedige roep van nachtvogels
onzichtbaar in het huiveringwekkende duister
alles getuigt nog van een bars heidendom
dat hoort bij deze bodem
bij dit wilde en stugge land
waar de angst nog is tussen statige beuken
met hun kronen reikend naar de sterrenhemel