Alle inzendingen van henk

veluwse wouden donker en vol gevaren zwervende heidenen als kraaien op rooftocht plunderend met niets onziende wreedheid wind kreunt door takken van sombere beuken en fluistert hees het oude verhaal van moord geweld en wetteloosheid duizendjarige eiken heilige plekken offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed wodan en donar rijdend door…

Ik zag een land van melk en honing met bomen rijk en groen. Ik zag een land met volle velden Zo was het schijnbaar toen. Ik zag een land vol vredestichters belaagd door storm en wind Ik zag een land met blije kinderen Al spelend, eensgezind. Ik zag een land met lammetjes en leeuwen heel vredig naast elkaar. Ik zag een land uit vroeger…

Stil is de nacht, een koude wind blaast sneeuwvlokken naar het aardse veld en bedekt het groene gras met een deken van schoonheid. Kruiend ijs weerspannig aan de oever van de vliet. Koud en kil is de wereld om ons. Behaaglijk en vredig verwarmd de ziel ons bestaan. Geluk koesterend in een deken van liefde. Ergens op de wereld golven…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

Het klonk voor zijn vrienden als een gokkie, maar heel gedesideerd zei Jaap, "Dit is mijn laatste slokkie". Trillend vatte hij het glaasje en dacht, nu ben ik echt het haasje. Zijn lever had het haast begeven en hij zag zijn zieleheil al zweven. Heel zijn leven had hij al geofferd aan Bacchus in zijn stamcafé en bij ieder rondje dat…

de melkweg in flonkerende kristallen op zwart fluweel dan een trage zon voorzichtig stralend door zilveren ochtendnevels jouw dag was geboren om je te ontvangen in een wereld van gouden herfsttinten je kleurt ons bestaan elke dag een wonder…

(London 7 juli1 2005) Bloed, zweet en tranen. Dood en verderf in de metro van ons leven.Duivelse plannen te beramen en onschuldigen gewetenloos het leven namen De rails gekromd, verbogen. Een tunnel zonder zicht naar 't levenslicht. Wat zijn dat toch voor mensen die door hun geloof bezeten niet beter weten en moorden uit de naam van…

Er lopen te veel olifanten rond in Afrika. Dat konden we laatst horen, omdat zij daar het evenwicht verstoren. De jacht moet terug, vindt men, en wel terstond! Toch zou de pil ook kunnen helpen, maar hoe krijgt een olifant dat voor elkaar?…

Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard. Geen oorwarmers, geen wollenmutsenweer, anijsmelk, boerenkool en open haard. Wanneer keert huiselijkheid met glühwein weer en wordt er weer gesjoeld en ook gekaart? Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard? Wat is er loos…

ruisend kletterend kleurt vallend water mijn bomen kale takken naar omhoog nauw zichtbaar hun knoppen niet te geloven eens zullen ze als groene kronen naar een blauwe lucht met daarin zeilende witte wolken reiken een feest in het verschiet het maakt me nu al blij…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

land geboren uit de schoot van de aarde rijzend uit de oceaan land van tegenstellingen tere bloemen in barre vlakten daarachter de stille krachten van gletsjers op de horizon stil en wit tegen onheilspellend zwart van sluimerende vulkanen land van ijs en vuur van spuitend stoom en eeuwige watervallen dreigende basaltkusten boven je…

nevel tussen de stammen van eeuwenoude bemoste beuken door statige toppen kreunt de wind geheimzinnig kil huiveringwekkend slechts ademen is hoorbaar verre stemmen uit een donker verleden brassende broeders roversbendes moordend en lallend verzwolgen door de aarde verdoemd voor eeuwig in het moeras daar beneden verre zilveren vogels…

zuilen beeldfragmenten triomfbogen ruines in een levende stad de restanten van een beschaving van hebzucht en verwording grofheid hoogmoed en genialiteit treurigmakende restanten zijn nog welsprekend onder de zon die scheen hier duizenden jaren geleden net als nu…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

gletsjers stoom en zwavel een donkere dreiging van verre sombere vulkanen en traag gloeiend lavageweld rokende watervallen eeuwig beukt wit schuim op zwarte basaltstranden onder wolken krijsende vogels op ongenaakbare rotsen bloeien kleine bloemen fel rood en paars op de troosteloze aarde eens gloeiend en trillend nu koud en wachtend…

ik sta tussen verre groene wanden daarachter paarse golven ik hoor niets dan de wind fluisteren in de eeuwige bomen onder de wijde hemel duizend eeuwen geleden deden stormen en zand hier in ijzige koude een spel zwevend in ruimte en tijd voel ik de levenskracht ik ben deel van een grootse schepping…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

waarin tederheid is wolken het maanlicht versluieren de stilte hoorbaar is in de zijden nachtlucht waarin woorden niet kunnen zeggen hoe zacht de ontmoeting is liefde is het woord wij zijn een in een onmetelijk heelal en enig voor elkaar…

als in de grote oorlog de eerste kerstsneeuw de velden donzig wit maakt komt het menselijke tot leven vrede op aarde komt weer uit de stal mensen ontmoeten mensen in het witte niemandsland warmte in de prille doodsheid van totale vernietiging de geest van vrede sommigen horen nog steeds het schreien van een kind in bethlehem…

voor een kind is de horizon onbereikbaar gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat…

maanlicht is bescherming en stille intimiteit zwijgen onder de sterren in de warme mantel van de geur van lindes donker tegen zilverlichte luchten met stille bergwolken daarboven de verre schittering van melkweg en planeten verwondering om de stille grootsheid van een moment…

catacombe di san callisto a roma als ik als een tere bloem ophoud te bestaan in een wiegend veld van pure schoonheid zullen velen me nooit missen maar jij bloeide naast me ik hoorde jouw muziek en zag je zuiverheid vergeet me niet we deelden de zon zagen de sterren lachten naar het leven dat altijd weer zal opbloeien in hen…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

de zon gaat onder door donzen randen herfstkleuren vlammen en doven in stille bossen nu is de nacht onze deken van fluweel we hebben een wereld waarin we liefhebben en die niemand ons afneemt…

meisje met je mooie gezicht in de zon naar de schaduw geroepen door een ingeving om niet verminkt te worden door vallend geweld in je gezicht lees ik nu nog de engel die jou eens riep…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…