Alle inzendingen van henny

ik vraag me af: "waar zou moeder nu zijn"? ik hoor haar stem nog vaak in mijn gedachten en vraag dan raad en voel weer dieper pijn omdat ik 't antwoord hier niet kan verwachten noem mij niet dweperig, gun mij dit stil verdriet aan moeders leven had ik geen eind gedacht het zwarte vest, het onaf breiwerk heeft gewacht en ligt nog, zoals zij…

In de verte zie ik jou schijnen Alleen in de nacht zal jij verdwijnen Jouw licht geeft me energie en kracht Als een zon die me toe lacht Het zijn de gele stralen Die je uit een dipje halen Ook zijn er velden vol van deze bloemen De bijen kun je er horen zoemen Zo eenvoudig maar krachtig De zonnebloemen ik vind ze prachtig…

Twee olifanten waren aan het feesten Ze gedroegen zich als olijke beesten Voor het feest hadden zich verkleed De een had een hoedje op De andere bloemen op zijn kop Hun kleding in vrolijke kleuren Er was ook muziek bij dit feestgebeuren De ene olifant werd vijfentwintig jaar Dit wordt feesten reken maar Ze stonden op hun achterpoten te swingen…

Ergens in een bovenkamer Bevindt zich een netwerk van miljoenen draden Sommige zijn positief Anderen zijn negatief geladen Het is een doolhof met allerlei gegevens Hoe het erbij staat in ieders leven Zelfs de knapste doktoren Kunnen niet alle geheimen opsporen Het menselijk brein zo complex Met zijn intellect en zijn seks De hele regie wordt…

Er was eens een poezendokter in de stad Die wist van alle poezen kwalen wel wat Drie keer in de week had hij spreekuur Voor alle poezen in de buurt De dokter was een groot poezen bewonderaar Stond voor al hun problemen klaar Er waren poezen die voor ieder kwaaltje kwamen We noemen even geen namen Maar drie keer in de week Kwam Truus die was…

Ik liep al jaren te balen Kon ik helemaal niet meer stralen Was mijn hoofd vol van ellende Ging alles door elkaar het was een bende Kon ik niet meer normaal denken Andere mensen geen aandacht schenken Wat ik altijd graag had gedaan Is nu van de baan Hoef ik niet meer te balen kan ik weer stralen ik mag er zijn Geef ik weer zonneschijn…

Mijn zomerzon staat lager aan de einder, en ik besef dat herfsttij mij omhult. Al ben ik voor de goede dood niet bang, toch benauwen mij de korte dagen, de nachten waar ik woelend wakker lig en dan gedachten en herinneringen de vrije ongedwongen loop laat gaan en met mijn Vader tweegesprekken voer en ook met mensen die al lang zijn heengegaan…

jij blaast woede door kleding in de kast vult gaten en naden met pijn die je hecht met scherpe naald en ijzergaren rijg je wonden aanéén tot de laatste druppel bloed uit je lekkende hart zich heeft vermengd wachtend op wat verder leeft en erbij komt liggen…

De bloemetjes komen weer uit de grond, het zonnetje, kleur op je wangen, zo gezond. Lieveheersbeestjes en vlinders vliegen af en aan, lammetjes proberen op hun pootjes te gaan staan. Genieten van de zon en de vogels die fluiten, de mensen trekken allemaal naar buiten. Lekker wandelen, fietsen of tuinieren en bestrijden van wespen, bijen en mieren…

het dekbed opgevuld doorgestikt met pijnnaden en opgedroogde tranen je hangt het elke morgen uit het dakloze raam om door te luchten met frisse wind de beklemmende lucht hangt als een ijzige koude winternacht…

De vroege morgenstilte breekt en sluit. In die korte spanne slaat de specht.…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn…

Voor mijn geliefde speel ik, zing ik, zoek ik, vorm ik de zoetste tonen tot een melodie, die door mijn adem haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie.…

hoor ik het zwijgen door de bladeren ritselen voetstappen breken woorden die kabbelend in golven verloren gaan…

ze waren vergeten dat je verjaardag drie dagen later zou zijn zonder ons te laten weten hadden ze jou te logeren gehaald de cadeautjes waren vergeten lagen nog in de kast nu vieren we samen jouw verlate verjaardagsfeest wij hier beneden jij boven jou mooie engelenfeest…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

ogen turen onzeker op onbekend terrein met zwakke enkels betreed ze de oneffen wegen niet wetend welke afslag ze bij de kruising zal nemen slaat haar gewonde vleugels uit laat zich meevoeren op de zachte melodie van de wind het donzige lied van de wolken zacht en teder wordt ze geleid om genezing te vinden…

vanmorgen toen ik wakker werd was alles een paar centimeter verschoven je zag het niet eens maar toch de poten waren van slag de voetstappen die ik zetten wou lagen al voor de deur de dag stak zijn stekels uit was me al aan het behoeden voor wat nog gesluierd…

de ondergaande zon glanst over de waterlelie die haar blad laat hangen grassprietjes buigen onder snoeren regenkralen waar onzichtbare vogeltjes elkaar oppiepen in de ochtendmist…

Ik heb mijn laatste rekening betaald, geboet voor zonden die ik had begaan, en met mijn oude schulden afgerekend en, voor zover 't in mijn vermogen lag, de vrede weer getekend. Ik heb een streep gezet en de balans ziet er niet gunstig uit, maar goed genoeg om weer opnieuw te starten.…

doe de luiken van het leven dicht klop 't even op leg het teder neer op bed strijkvrij om op adem te komen ontwaak in het ochtendlicht om verder te dromen af te stoffen en glad te rimpelen de ruwe kanten van het leven…

ik hoor het gieren van de wind onrustig in oktobernacht omarm het duister zwijgend in mijmering ik buig net zoals jij we neigen naar elkaar niets wat ons verbond bedreigt ik heb je bladeren verwacht…

Weer voel ik warm mijn vaders hand en hoor zijn stem in mijn gedachten, als ik de geur van spijkers in een roestig blikje ruik, die lang vergeten in een schuurtje wachtten…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en kom langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Zes rijtjes huizen naast elkaar, een heel klein schooltje, een bazaar, een pleintje afgezet met draad: de Gravenstraat. De huizen, scheef gegroeid en moe, zijn bijna aan vervanging toe. Ellende is ze aangepraat: de Gravenstraat. Op 2 en 6 een Turks gezin, een Poolse woont daar tussenin. Een neger is op 5 gezien, een Ierse leeft op 17.…

Tussen de cakewalk en de achtbaan speelt het leven. De kist blijft leeg ook als je er een handvol konijnen in verbergt. Je ziet iets en je ziet het niet. Het is er en het is weer weg. Alleen je hoofd is vol en soms je hart. Maar voor de rest is het de cakewalk en de achtbaan.…

Niets is van de dag in de nacht. De tijd is vreemd, de kleuren uit, geluidenritsel en gerucht. Vertrouwd is dan het lieve lijf dat naast je schuilt en heeft bemind. De tijd is goed, de kleuren aan. Geluiden en geruchten? Ach...…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en dwaal langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, halve gedichten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is…

'k ga met je mee bereis gedachten kwetsbaar open 'k ga met je mee hoe wankel ook het evenwicht je bent een zeepbel die vandaag geen hand verdraagt ook geen die streelt en zwijgend spreekt maar toch... 'k ga met je mee verpakt en ingepakt vertraand betraand vermoeid en moedeloos 'k ga met je mee…