Alle inzendingen van herman

Het was de nacht Toen alle wolken te begraven gingen. Ik zat waar een rivier ging en er hingen Treurwilgen over mij, waardoor de wind Zoet en zoel weende tranen als een kind. Het was zó een rivier tussen twee dijken Als uit de bergen springt en door de rijken Van Duitsland en van Holland naar zee gaat. Het water gonsde, als een overlaat '…

Stil zit ze, kijkt voor zich langs hare wangen rood, haar vingers bewegen zich op hare benen bloot. Haar lichte haar is stil, de ogen zijn niet te zien, haar borsten staan stil, niets te geschien. Onder haar kin is rood - warme schaduw, en in de lichte schoot donkerder schaduw. --------------------------- uit: Verzen (1890…

Ik tuurde even in je ogen, op zoek naar leven om het mijne zin te geven, opnieuw hoop te beleven voor een eeuwigheid kon ik niet voelen, in het duister woelen een kloof waar het verleden niet wou opgeven en een toekomst angstig weg bleef zweven liet hartstocht lamlendig afkoelen alvorens jij kwam aanspoelen voor een eeuwigheid kon…

Ooit sloeg een vuist op tafel van dit land en is blijven liggen: een kasteel. Hij woont nergens, want er is hier niets anders: er staan muren omheen, maar het blijft nergens. Het is ook geen wonen. Het is niets meer willen en dat hier doen. Maar alles is te heftig in dit huis. Wind blaast in de open haard, vlammen blaffen als honden…

Terwijl de wind scheen en de bij bromde, ’n stil ogenblikje van geluk gevonden. Daarna ging de lucht open en ik zag duidlijk de bomen staan tot in de dag in hun doorblankte grootheid vaag en ruig, en ’t heerlijk land der wolken vaag en stug bedreven door grauw’ and’re, de zon scheen en sloeg zich over in onmeetlijkheen. Hoe doodgerust voelden…

Zoals de wolken na een winterdag Treurende gaan, hoewel geen luchtgeklag Gehoord wordt waar het ov'ral stil is -- dan, Terwijl er sneeuw valt hier en ginder, kan Ik soms een enk'le wolk blosrood zien worden. Lachende reist die in tussen de horden Huilende wolken -- zo waren de riffen Van zonverlichte bergen die in effen Glooiingen hoog liepen…

Ik was op een keer verliefd op een meisje Al hadden wij de enorme hoeveelheid seks, typisch voor beginnende minnaars, Toch ging het niet zo best tussen ons We lagen elkaar niet, we waren te verschillend, we hadden nooit eens 'een goed gesprek' Op een dag verloor ik - puur van de zenuwn om onze slechte relatie - mijn stem…

Gij staat zo heel, heel stil met uwe handen, ik wil u zeggen een zo lief wat, maar `k weet niet wat. Uw schoudertjes zijn zo mooi, om u is lichtgedooi, warm, warm, warm - stil omhangen van warmte, ik doe verlangen. Uw ogen zijn zo blauw als klaar water - ik wou dat ik eens even u kon zijn, maar `t kan niet, ik blijf van mijn. En ik…

Gij zijt een bloem, een lichte rode bloem in donkre kamer 's nachts, een bloem, een bloem - vèr òm der stede opschokkend gedoem, dicht òm der stilte suiskokend gezoem - een lichte rode bloem, een witte bloem. Gij zijt mijn hart, mijn eenzaam levend hart, de daden van mijn lijf slaan rondom hard, wreed klaterende stem veinst vreugd en smart…

Verdoemd! Allen zijn klein. Geen is er groot. Beter weg in de dood Dan verdoemd met het kleine te zijn.…

Een rode roos is in mijn hand zie hoe puur elk blad brandt, nu is vol vuur elk mijner ogen, mijn hoofd verbrandt. O dof karmijn bevroren wijn uitslaand plots in rode vlammen en vuurrood bloed fonteinen gloed, gebroken uit de hartedammen. Ik kan staren en al uw licht vergaren, ik kan liggen neder, 'n geblazen veder, hijgend,…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Gij zijt een stille witte blinkesneeuw, gij zijt een blinke zee tintelzee Gij zijt een schemerwitte leliemeid, gij zijt een wijde vlindereluwheid. Gij zijt een opene, het witte, ‘t willende, het wachtend, straalvlammend, lichtlillende.…

't Is alles wenen, de storm, het huis, de grijze hemel om alles henen - voor me een vrouw, hoor hoor gesuis - ademen stil door al dat wenen. O mijn hart klopt zo verschrikkelijk. O mijn hart klopt zo verschrikkelijk - zacht is haar huid, adem als bloemen zacht, het lichte haar - verlangende ogenklacht.…

De aarde ligt in de armen van de zon in stilte en weeld'. Het is gelijk dat uur, waarin twee minnenden zich aan het duur werk der liefde herinn'ren en de bron van 't leven. Elk of hij niet anders kon, staart naar de ander met een zacht getuur. Zo ligt de aarde stil in het azuur, en 't gouden bed waarin de zon haar won. Zacht speelt de…

Hare buik is zo welvende en zacht Als van de wijde zee een ronde golf, Die een oneindige lichtglans bedolf Binnen zijn tedere en donzen vacht. Van uit die tedere en donkre nacht, Waarmee zij haar schatkamer overscholf, Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf, Tot vrijheid ene lichte gouden vracht. Een lichte schone schaar van bloeiende…

Alles blijft rustig staan zoals het stond. Het speelgoed slingert voorbeeldig rond. Er is geen vaat, geen strijk, nergens een natte dweil. Geen kruimels, geen beschimmeld brood onderaan in de doos. En ook de suppoost ademt voorzichtig door z'n neus. ----------------------------- uit: 'Landlopen', 1995.…

De stille weg de maannachtlichte weg - de bomen de zo stil oudgeworden bomen - het water het zachtbespannen tevreeë water. En daar achter in 't ver de neergezonken hemel met 't sterrengefemel.…

DE zon. De wereld is goud en geel en alle zonnestralen komen heel de stille lucht door als engelen. Haar voetjes hangen te bengelen, meisjesmondjes blazen gouden fluitjes, gelipte mondjes lachen goudgeluidjes, lachmuntjes kletterend op dit marmer, ik zit en warm m' er. Kijk ze nu lopen wendend om me heen, 't lijkt wel een herfst…

Flamingo's op poten zo dun als de ff's van mejuffer, of als twee sigarette- pijpjes waaraan ze zuinig de rook van zichzelf opzuigen: met dit soort raffinementjes zetten ze zichzelf voortdurend voorzichtig op stelten. En hoe ze op één been staan, het andere in hun veren opgeplooid als een handtas onder de arm, deftige dames, wachtend op de…

God speelt drieband. Hij houdt van het droge tikken van de ballen in de lege gelagzaal. Hij gebruikt mij om jou te treffen. Ik bots tegen de rand en door die ander te kussen bereik ik jouw kant. Wij naderen elkaar volgens een wetmatig verband. God glundert als ik bij jou stilval grijpt naar het krijt ondertussen. ---------------------…

Mei Een nieuwe lente en een nieuw geluid: Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht, In een oud stadje, langs de watergracht -- In huis was 't donker, maar de stille straat Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat Nog licht, er viel een gouden blanke schijn Over de gevels van mijn raamkozijn. Dan…

Ik heb nog nooit op ski's gestaan, ik heb nog nooit tien mille bezeten, ik heb nog nooit konijn gegeten ik heb nog nooit mahjong gedaan. Ik heb geen theekist-bas bespeeld, ik heb nog nimmer Vlaams gesproken, ik heb geen rijstwijn ooit geroken, ik heb geen kropje sla geteeld. Als ik die dingen zo eens tel, heb ik meer niet gedaan dan wel…

De bomen waren stil, de lucht was grijs, de heuvelen zonder wil lagen op vreemde wijs. De mannen werkten wat rondom in de aard, als groeven ze een schat, maar kalm en bedaard. Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw. Ik liep het aan te zien bang en tevreden, mijn voeten als goede liên…

wolken drijven doeken voor het bloeden van de zon zegt mijn naamgenoot, de dichter onverschillig onder herinneringen valt sneeuw uit de vogels fluit bos je ruikt alleen kleur er balkt een ezel hij weet het niet ze hangt haar was te drogen over een rol prikkeldraad -------------------------------------- uit: Sommige gedichten…

De gonsregen, regen - het òpbewegen van bladen als water valt, de regen valt valt valt. Zo in me zelf gedoken te zitten in 't glanzige niet meer witte licht - en nooit te beginnen beweging en niet te bezinnen. De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen…

Er was toen veel licht, de kamer was een bloem die dicht in eens open uit gaat schijnen, het licht vloog rond in lijnen. Ik was heel stil en ik dacht niet veel, ge hebt gekeken en heel mijn hoofd is wijd opengewaaid, zoals 's zomers opengelaaid boven op een wijd, wijd land, in een wijd werelds open land - zo was ik eens in die kamer…

We zien een postkoets door een Noord-Amerikaans landschap denderen. Achtervolgd door een dozijn cowboys die op hun beurt achterna gezeten worden door 25 brullende geverfde roodhuiden. In hun slipstream een cameraman op een witte schimmel. Naast een parallel galopperende mustang waarop een geluidsman met een microhengel. Daarachter zien wij…

Het gras heeft de nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden. Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind.…

Ik kom om 't groene hout. Daar is de vrede voor me, in malingen de bochtpenseelde lucht en de zon de hoge ongesteelde bloem en der hoogste bladen lucht'ge schreden. Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…