Alle inzendingen van jan haak

Van leut tot oude krantenknipsels stapelden zich woorden als briketten vol met achterklap gelegen voor de haard Wie spitste hier zijn oren niet een vonk te horen smeulen wie zag er hier het branden niet van bijenwas in maan ? Ik maakte voort - de tijd die vloog vannacht zou hier een haan nog kraaien en ik hoorde van de snede bij het aangebroken…

Was het soms de zee die diep van binnen iets verried wanneer zij met haar wilde lijf haar zoute sporen achterliet wanneer ik wegliep van haar lach en van het strand haar ogen schiep als duizend parels van geluk waar ik getijdenlang in liep Ik wist het niet waaraan het lag maar sliep van haar de koele nacht wanneer onzichtbaar zij haar adem…

Het was een ongewone dag waar ik een hoedje mij zou schrikken toen ik thuiskwam van de markt na een drukke winkeldag en in de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje…

Het was een onbestemd genoegen dat hij graag met hen wou delen als hij weer een horde kleuters voor zijn ijscokar zag staan met van die wapperende handjes en die ikke-ikke-keeltjes die zich schreeuwden om het hardst daar in die kleuterkaravaan En ja - hij haatte ze, die dreutels die zo strontverwende vlegels die hun keeltjes harder schraapten…

Tot mijn opgestaan genoegen zag ik eenmaal nog genegen met mijn ogen er de Kaap mijn hartlam uit een erfenis en ik dacht terug aan affodil aan rookmis en die akkedis die appelkoos en kanniedood die wildebees -de wildernis Mijn Boesmanland werd Anderland mijn thuisland weer een overkant ik droom van tokkelossie dan als zon voorgoed verdwenen…

De wereld ging hem uit toen hij de uitkomst niet kon velen en dus suste hij de schade met een vinger op haar mond Toe - zeg maar niets mijn liefste Lieve zuster die hem wat kon schelen en hij trok gehaast de deur dicht met een sleepspoor op de grond Het was gebeurd - niets aan te doen wat zand erover - liefst kastelen al wat overbleef was…

Kocht mijn kaartje wat verlegen vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan -…

Waar de maan soms meer dan maan was maar een ster - die hij deed lichten als een koning die haar danste door een ademloze nacht daar huilt zij nu de sterrenzee waarin hij viel om te verdichten er met duizenden - die anders waren anders dan hij dacht Zij was de maan - meer dan de maan nog keek omhoog met hem en zwichtte voor zijn zachte voetenlicht…

Toverbloemen zijn bedoeld om in gemoed ze om te woelen in een bos ze te versmaden op te vreten - zo U wilt Niet door bezoedelende klauwen die het schone onbehouwen zullen stropen - als een stroper die de tover vilt nadien Nee - Goede smaak valt er gelijk met berenhonger van uw ogen uwer ogen die op steeltjes meer dan toverbloemen…

Opgestane nacht hoorde je kreunen lichte tonen uit een oude grammofoon die speelde - hunkerend en zacht er iets van Brel die diepbewogen er mijn vlakke land vertroostte voor een noorderwind die raasde door een schaamteloze nacht Hoorde muziek en keek opzij stamelde ongezegde woorden voor het raam waar ik bleef staan dat openzwaaide -…

Hijgend holden ze de wei door boterbloemen en papavers op de vlucht voor iets - zo leek het en een koe stond er gekliefd met bolle ogen aan de grond en keek hen na tot aan het water waar haar stalletje met hooi stond voor haar grazende gerief wat niet veel later door de boterlieven stiekem werd gediefd Ze waren zacht - de boterlieven en…

Vaderlandsliefde verstaat zich nog het best met onbegrijpelijke mirakels waar zelfs destijds bij gebrek aan cokesnuivende popidolen Hollandse boerenmeisjes warm voor liepen plat voor gingen om maar een glimp op te kunnen vangen van die ene allesontziende, vloedsussende en nimmer aflatende dikgedraaide boerenvinger van Hansje Brinker…

Kom dichterbij kom dichterbij toe wees niet bang mijn lief vergeet het laat je horen - laat je zien zoals jij hier ooit bent gegaan toen jij nog jong was en mij meenam in een eindeloos vergeten en wij samen dagen appels plukten van de volle maan Kom dichterbij kom dichterbij en vrees de nacht niet want je weet het dat ik steeds van…

In zijn bontgeruite vod telde hij bootjes die er dreven met zijn ogen die er zomers schreven op de slapersdijk Waar hij gelijk een malle zot was in de ogen van zovelen en de spot dreef zonneklaar met Dwingeland en Knorrepot terwijl de vlakkerige wind genoegzaam er zijn wangen streelde en twee belletjes deed spelen op de punt van zijn marot…

Ze hoorden dat het onzin was een fabeltje van dwazen en de kinderen van morgen leerden braaf het uit hun hoofd want wat gedrukt stond - dat was waar met ogen die het zelf lazen ook al was de leugen plat die zondermeer maar werd geloofd zo plat als middeleeuwse aarde waar Verlichting werd gedoofd En we draaiden en we draaiden om onszelf…

Schalks water was er net zo diep als dorst die ik begeerde en ik zwom er naar je toe met houten klompen aan ik zonk alleen mijn hart dat steeds van jou was en niet achter wilde blijven zoog zich barstensvol met licht dat jij in overgave schonk zo helder dat het eenmaal klopte nog waarna het zou verschijnen als een witte orchidee die stilaan…

Toe- verzin hier eens een list hoorde ik Bommel soms nog zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens…

Elke morgen nam hij steevast na het laatste stukje brood zijn valse tanden uit zijn mond al waren het twee castagnetten die hij klepperde voor haar met scheve blik die werd ontbloot tijdens zijn ochtendoperette die hij spelend zo genoot Maar zij verzuchtte elke morgen liever was zij alvast dood als hij weer over tafel klom om een beschuitje…

Halverwege waar de zon scheen las jij mee in Middelsprake uit het boek dat je als kind kreeg spiegelbladeren voorbij soms als die jongen die heel even in een sprookje was gebleven met die kinderlijke ogen die verbleven over zee Je schreef verhalen ver vooruit nu om verspeeld ze voor te lezen aan twee spiegels die je meenam diepgenegen aan…

Voorbij de Brandenburger Tor zucht ik een zee betonnen blokken voor diegenen die er naamloos ooit ten onder zijn gegaan in een doolhof zonder muren zonder ogen zonder hart Met de stilte rondom mij ben ik bij hen - het is 4 mei De stad wiegt zachtjes op de tranen die de tijd er heeft vergoten en ik denk van lieverlee aan hen - en Joachim…

Het witte licht dat hij niet gunde in de ogen van de ander was het licht dat hem verblindde er te zien wat werkelijk was en viel gelijk zijn zere benen zwartgekoust - toen zij verdwenen in zijn stervenszee van woorden waar hij vrijheid anders las om er als opmaat slechts te dienen voor zijn zwarte ganzenpas Maar nee - de drommel was niet…

Nimmer viel Oranjebitter zoveel bitterder verloren als toen op die ene dag die er met glans viel van de stad waar een oranjezon in smoren lede ogen zou doorboren daar waar iemand in de waanzin zo die ware zin vergat die ooit een Vijftiger - zo schoon in dichtersinkt had neergestreken maar nu weerloos was gebleken ín de waarde die het had…

Ze zong zich voluit door het leven met een stem die overbleef langs diepe groeven van een kind dat ongehinderd was gebleven en zich klauterde aan touw in haar nooit uitgewaaide geest om er als jonge vrouw te zingen van de dapperheid der dingen En ze zong er - ach zo mooi van vroege lentes op de dreef die zij als kind er had beleefd met…

Daar waar ooit de westenwind geruwd zijn boetekleed verschoonde en het Lied -Gregoriaans na ommegang in stilte viel voor iets waarin hij steeds genadevol een leven lang geloofde hieven mensen nu het glas om er te drinken van zijn bier Het was Trappist - ja dat wist ieder die het hier zich liet bekomen rond het plein waar ook een molen stond…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

Iedereen die kende haar hier als die flamboyante dame hooggehakt - in mantelpakjes met verzilverde maillot die ze in Wenen ooit gekregen had zo zei ze - van Versace toen ze trouwde met een Fransman daar als huwelijkscadeau Hij was van adel en steenrijk ze woonden tien jaar in Bordeaux Ze woont alleen hier nu in Diemen niemand heeft dat…

Als ijdelheid een droom was die de zondaar deed verslapen in een spiegel die het oog in duizend scherven had verdeeld Hoe wist Hij dan ooit zo zeker toen Hij Adam had geschapen dat Zijn evenbeeld gelukt was zoals Hij dat had verbeeld Volmaakt geworden was hij niet maar God- het had niet veel gescheeld…

Nu de tijd gekomen was om gouden ringen af te dragen nam ik plaats daar waar de koopman ooit zijn vlinderzaden bond en ze verkocht - met hart en ziel als eerlijk goud aan handelaren die ze later doorverkochten en met wisselgeld betaalden voor een zon die hen verdorstte meer dan honger hen verstond in die verstikkende woestijn waarin geen…

Mijn grote witte pluizenfee vloog over land van Lieverlee voorbij de paardenbloemenzee en zucht van bonte koe waar jij je paardenbloemenhaar liet waaien in de wolkenschaar die opstak en in handgebaar je meenam - je werd moe Je was niet ver van mij vandaan toen ik je zacht voorbij zag gaan met slechts één pluisje er nog aan ik lachte je…

Wat is tijd ? - vroeg je verwonderd toen de wolken over dreven en ik streelde je gedachten tot verstillen in mijn schoot waar ik je zomersproetjes telde die een jaar waren gebleven evenals die ene merel die weer van het voorjaar floot En ik verstrooide er de zomer met mijn hand nog wat verlegen voor mij uit - in één beweging die je navel…