Alle inzendingen van jan haak

De aarde brak in twee als met de kracht van een vulkaan en lava stroomde in de zee uit zwavelende kragen De vogels vlogen hoger dan zij ooit waren gegaan nog hoger dan de hemel die het steen had stukgeslagen Dat droomde ik vannacht toen ik met ingehouden traan de dagen zag in spiegelbeeld vol wonderlijke vragen Maar toen ik weer naar…

Geen schout had haar weerhouden onverketterd hier te zijn zo waar de waag gesproken had met goddelijk gezag Zo was de dag begonnen toen het volliep op het plein waar niemand nog verbaasd keek toen het vuur de hemel zag Het recht had zich bezonnen met de zoetste klare wijn terwijl een cerubijn gekweld nog maande in beklag Toch brandde…

Zij zwierven als nomaden met een huifkar door het land en zochten hun geluk in rondedansen en gitaren Ze speelden hun muziek melancholiek op stuivend zand en wasten in de meren nog hun kleren en hun haren Ze waren met de vogels en de bomen nog verwant en zongen uit hun longen van de liefdevolle jaren Zo trokken zij de wereld uit met…

Ik wachtte in de hal van het station die dag op jou met koffie suikervrij en met de tijd die werd verbeten Terwijl ik uit het raam keek zag ik vogels in het blauw ze vlogen mij voorbij zo lang ik daar toen heb gezeten Ik zat op jou te wachten met een koffie die ik wou en wachtte met de vogels net zo lang om toen te weten Dat jij…

Ze dulden niet de ouderlijke orde de kinderen van nu die zonder schuld toch wisten dat ze ouder zouden worden zoals hun ouders werden door hun engelen geduld…

Mijn hemelbed ontvouwde ik getouwd tussen twee bomen waarvan ene droeg mijn dromen en de andere mijn vlucht Soms wist ik niet in diepe slaap hoe hoog ik was gekomen en of ik met de vogels vloog of stil hing in de lucht De bomen klommen hoger en ik klauterde bewogen met ze mee zo naar de hemel die ik zo lang had verzucht Ik plukte hemelrozen…

Uitgespreid in rood scharlaken over velden van ivoor brak zij in die schaarse dagen die de zomer nog kon dragen zomaar in een hemelspoor met haar laatste glimlach door En zij dreef de blauwe luchten in haar zuchten weer bijeen waarna zij haar laatste stralen nog een keer de grond liet dwalen toen zij loom - zo naar het scheen - met een…

Haastig zag ik haar daar rennen met de tijd die zij verbeet alleen zag zij niet vanzelf dat daar ook lijn elf reed Hard werd zij door hem gegrepen in haar onbegrepen vaart waarna zij toen met haar hoedje op de stoep lag -van de kaart Alle mensen stonden innig dik in rijen om haar heen want haar pose was kunstzinnig dat zag iedereen meteen…

Wat valt er nog te zeggen als de angst spreekt en poppen plagen dansen uit Pandora's doos die dreigt wanneer de kunstenaar steeds naar de grond neigt omdat de duivel in zijn nek het laatste oordeel hijgt Wat valt er nog te zeggen als het licht breekt en zwartgevlekte inkt met vegen hemelrecht verkrijgt omdat het vrije woord zich met…

De blauwe vogels op het dak zij waren de idolen van onze zomer lang die wij versleten in gemak Ik bracht je eersteklas bonbons en bosjes capriolen en van de bakker om de hoek ons zonnebloemgebak Zo gingen wij de zomer rond op zonverliefde zolen en niemand die ons miste of de liefde onderbrak Ik kuste zacht je huid die ik bestreek…

Ik kan het niet begrijpen want zij hielden van elkaar twee jongens uit het oosten stierven in elkaars verlangen het Binnenhof bleef leeg dit keer ik bel U daarom maar hoe zit het met uw hart mijnheer hallo...hm... opgehangen…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Als een kind reisden we rond langs wilde bossen om te dwalen in de duimelotverhalen die verkleefden aan het hout Waar het stout ons niets kon schelen voor de takken die wij braken en de draken die wij staken met Sint Joris en de schout Nee - nog even zou de zon het zoete smelten ons besparen ook al jokten we de jaren voor ons uit - we…

Jij moest dus van jezelf op ontwikkelingssafari en liet mij na de scheiding mooi alleen - na veel bombarie Je spullen liet je achter dus ik kreeg ook jouw kanarie dat was op zich niet erg maar hij fluit steeds rastafari -No woman no cry-…

De avond was gevallen in de danszaal van het leven waar ik zweefde met mijn ogen door die kaarsverlichte pracht Met een lach vroeg ik haar naam waarna ik mijn hand liet verkleven aan de mooiste vrouw die zeven tango's danste daar die nacht En we dansten hoge benen op een dansvloer die ging zweven en haar ogen zochten liefde veel meer…

Het dichterlijke schuim werd door de holle klop verwezen naar de omgevallen zolders van een huis in zacht mineur Nee - de koning was er niet en zelfs de hofnar was verdwenen en de ophaalbrug stond dagenlang omhoog in somberkleur Van de gracht dampte een lucht die zelfs de hemel deed verstenen meer dan eens een schijngestalte die verscheen…

Met mijn ziel onder de arm liep ik huilend buiten zinnen zeven dagen door de velden waar het licht was uitgegaan Nee - ik wist niet waar ik was en ook niet waar ik moest beginnen alleen wist ik dat ik zeven lange dagen zo moest gaan Nog zie ik de hoge treden die ik ging - en wou verzinnen dat dit al een boze droom was die een engel zou…

Haar man belde die middag en vertelde haar gedwee dat zijn baas ook mee naar huis kwam en hij at een hapje mee Haastig pakte ze haar fietsje en ze trapte fanatiek voor een haasje naar de slager want zo'n baas eet vast wel chic Na een uurtje was ze thuis en maakte snel voor het vertoon met een sopje heel het huis en ook de hamsterkooi…

Droog je tranen op mijn schouder voel mijn handen door je haar nee mijn lief - je lijkt niet ouder de belichting valt wat raar…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

Niemand wou het weten welke kant het op zou gaan in al die bange dagen dat jij stil daar hebt gezeten Ze gingen langs de straten met hun zwarte hemden aan en schopten tegen deuren met een goddeloos geweten Ach - kon je nog een keertje maar een zomer openslaan en hinken op die stoep waar jij je schoenen hebt versleten Je keek nog naar…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

Op het tuinfeest van de paters werd met doppertjes gegooid broeder Anselmus begon en mikte op het glas in lood maar niet veel later toch gericht op broeder Karel zijn gezicht die lag te slapen als een bakvis op de grens van half dood maar ondertussen alles ving wat hij met klappertanden sloot En broeder Anselmus genoot lachte zijn oude…

De allerlaatste koeien liggen dromend op het land te malen van een zomer die geloomd niet wilde komen Ze rollebollen samen blote buiken op hun kant en wachten tot de wolkenvlokjes vallen op de bomen Dan staan ze nog eens op in natte zon die plots ontbrandt en voelen langs hun flanken hoe de witte nevels stromen Oktober is gevallen…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…

Je weelderige haren ruiken schuimend naar jasmijn en je glimlach smaakt naar meer als ik de smaak proef van vanille Je rêve comme la nuit maar deze nacht zal anders zijn als ik voor het ochtendlicht mijn vlag hoog hijs op jouw Bastille…

De man voor mij in de file bleef steeds hangen in zijn spoor en liet zelfs de brandweerauto achter hem niet even voor Razend zwaaide ik mijn handen maar mijn rust ging snel teloor toen ik hangend in de bocht mezelf en mijn stuur verloor Twee agenten kwamen langs en zeiden mij na lang verhoor dat ik veel te veel gedronken had ik moest…

Ach - U kent het denk ik wel dat lieve kerkje in de stad waar de Amsterdamse mensen dicht bijeen waren gekropen Om te zingen van de Heer die daar zijn Huis genomen had op een zolder waar de duivel nog niet binnen was geslopen En zo zochten zij elkaar die jaren daar - terwijl men bad dat de tijden zouden keren en de hemel brak weer open…

Als ik eindelijk na drie kwartier mijn hoofd heb leeggemaakt met een stoffer en een blik die in oneindig zal vervagen Dan hoor ik trippeltrappend toch het muisje dat daar waakt en likkebaardend rondkijkt of er echt niets valt te knagen…

Weer zat ik hier aan het water bij mijn eik - ver van de stad vol van vragen over leven hoe het Goede na te streven maar ik kon geen antwoord geven want ik wist niet hoe of wat Dus ik vroeg het aan de uil die op een eikentakje zat En hij gaf me toen een antwoord dat ik nimmer meer vergat Als je weten wil - mijn beste hoe het Goede wordt…