Alle inzendingen van jeroen zwaal

Veel schaarste heb ik nodig Het is me goed genoeg Alles loopt, tot ‘t overbodige Op tijd is zelfs te vroeg Ik gedij goed in de droogte Crisis als verwennerij Gesmeerd dat alles nu zo gaat Ik ben echt veel te blij Ik heb niets te concluderen Geen doordenk-draverij Geen paarden die naar woorden grazen Richting een groene wei Daar in…

Zichzelf op poten zetten, met alleen een tafelblad En wat servetten waar hij op schreef: ‘Geloven was voornamelijk: blijf, nog even…bleef.’ Het viel niet mee, die vele beetjes naar de zee. In vingerhoedjes van plezier, met waterdruppels op een pier Win-win synergetisch rekenen als 1 + 2 was 4. Als schrijven was schrappen, dan was typen weigeren…

We kijken terug op mooie dagen Jij die zachtjes lieve woorden sust Geluk is wat we erven Jou in mijn handen gedragen Samen tot de laatste rust In jouw ogen wil ik wel sterven…

Zouden de meeuwen Met hun kleine oogjes Al hebben geweten Dat wij de boot genomen Vakantie gevierd Op de boot terug Foto's genomen Poster gemaakt Op de deur geplakt En telkens vele oogjes Die kijken hoe wij naar binnen gaan En weer naar buiten Weten dat jij snel dood gaat…

Wat schijnt de zon weer prachtig op de eerste voorjaarsdag. De warmte is net te koud nog, nog net geen rokjesdag. Een blousje en een vestje en nog veel winterjassen. Rokjes met maillots eronder, die kleurtechnisch naadloos passen. Voor enkelen is het te heftig. Ze voelen zich alleen: Een geile hond; een ernstig zieke; iemand met één been…

Een “Eureka!” binnenkort verwacht Een dwaling doelloos aangedragen Daarna wordt dromerig nagedacht Na wat kamervragen Parmantig wordt er vergaloppeerd En gehamerd tot heel laat Een uitkomst schijnt gesuggereerd Totdat mijn wekker gaat Meetings ijlings opgeschort Een droom sust er van tussen In de tijd dat ik echt wakker word Sluipt uitsluitsel…

Langzaam trek ik de deken van mijn benen Jij ademt zwaar en slaapt nog diep Ik weet het nu zo goed als zeker Ik zet mijn voeten op de grond Met moeite wrijf ik alle slaap uit mijn gezicht Met een droge keel loop ik langzaam naar beneden Ik heb geen zin om ook maar iets te eten Elke hap is er één te veel En in een vieze keuken bedenk ik mij…

Licht afgeroomd als melk Houdbaar gemaakt Geproefd, gedronken Glasvezelgezoogd…

Touwtjes, zo uit elkaar Tussen statische uiteinden Dartelt een kantelmoment Een kleine knoop Is de werkelijkheid Van licht naar zwaar Zwiert een nieuw exemplaar Ontrafelt zoals mijn vader natafelt In zijn eigen tijd…

Hoe zou het zijn Als bomen konden lopen En overal konden gaan? Hoe zou het zijn wanneer De wolken konden vallen En de zon een dag zou overslaan ? Hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn als in de herfst Mensen hun armen verliezen En dat ze in de lente weer gaan groeien? Hoe zou het zijn als Onkruid niet bestond En er altijd bloemen zouden…

Moederziel waar ben je? Een boom verscheurt het licht als linnen De zon breekt door het zwaar verdriet Licht lacht tranen toe, ze glimmen De eerste keer daar aan haar graf “Doorbreek oude gewoonten”, - zei ze - “Roest toch nergens aan iets vast.” Bij langverlaten ondertussen gras Breekt abrupt een tak De winter komt weer dichterbij…

Het leven is te klein voor dit groot mysterie Ik bedenk me hoe het zit Elke keer dat ik besta Boven de wonderen die ik weer zie Als ik ten onder ga…

Wolken vangen zonnestralen Ze zijn stapel op elkaar Een pluisje wijst de wind de weg Hoger! Hierheen! Lager zeg! Hier! En nu weer daar!…

Hij aanschouwt een vrouw Ze voelt zo sterk als dat ze ziet Ze zoekt wat ze wil uiten Tussen haar verdriet Telkens staat ze buiten Ze komt even bij hem schuilen "Ik geloof dat je de eerste bent. Onder jou blijf ik wel droog." Water nestelt in zijn oog Van binnen moet hij huilen Zij aanschouwt een man Wat zoekt toch deze vent?…

Ogen waar nog nooit in is gekeken Een neusje waar nog niet aan is gekrabd Vingertjes nog bleekjes van het weken Je mondje dat voor het eerst naar zuurstof hapt Nieuwe haartjes die je hoofd zo mooi bedekken Beentjes strekken snel hun eerste strek Een mondje dat zojuist begint te lekken En zo even knik je zachtjes met je nek Ogen waar nog…

Ooit was er alleen platteland Men snoeide natuur om te vergaren In alle rust en met de blote hand Dorpjes groeiden langzaam met de jaren Mensen waren altijd in hun sas Met de stukjes groen in elke buurt De perkjes, hegjes en het volle gras Waar je je kind zo graag naar toe stuurt Nu snoeit iemand snerpend op benzine Daarna volgt het luide…

Voor hen die bijna durven Als je nu gewoon probeert Zoals een kind al doende leert Een keertje vallen en weer opstaan Drempels nemen en weer verder gaan Kijken naar een mooie bloem Lachen om insectgezoem Spelen met een rode bal Alsof er nooit een avond komen zal Snel vergeten als je je bezeert Elke dag een dag dat je weer leert En…

Als hanen van torens kukelen Klokken nergens op slaan Als de priester zijn heilige hang Naar jonge billetjes laat gaan Misschien wel nooit Begrijpt men alle boeken Leest men wit op zwart Dan wordt uit alle hoeken Een wereldhoop gestart Misschien wel nooit De tempel in je hart De gedachten in je hoofd Zijn eerlijker dan dit alles…

Verliefd en gevonden Wie blijft vlinderen Zonder te hinderen Als het samen telt Verliefd en verloren Wie mag verliezen Blijft altijd winnen Vanzelf het behouden, beminnen Gedragen door een eigen wind Wie hem kan zien én horen Waait nooit meer weg Met het kaf van het koren…

Een versje simpel klinkend Alsof de beelden dromen Totdat woorden hinkepinkend Op hun plek aankomen ‘t Ritme wil weer heerlijk snakken Naar een tel steeds in de maat Zodat combi’s klipklaar knakken en Elk weer op een ander slaat Elk vers is simpel, hoor en luister Meestal zit er wel een nis Achter licht en in het duister Wacht iets…

Groenten weeg ik met een zwier Welke zuivel pakt mijn hand? Tjonge zeg, wat staat er hier Op de vlaflip bovenrand? Extra romig, extra zacht Nou, dát is onverwacht Houdbaar tot: 01-09-08 Dan wordt ons kind verwacht! Kijk daar papa heerlijk gaan Denkend aan een haar of hem De radio staat keihard aan ‘Together’ zingt een stem Ineens…

Ze huilt Ze huilt om alles Ze huilt om niets Soms is ze even stil Ze denkt Ze kijkt me aan Ze prevelt zachte woorden Ze denkt hardop wat ze wil Ze lacht Haar verwart haar blik Toch weer tranen Iets wordt haar teveel Daar dwarrelt ze In mijn dromen zie ik Haar zachte voetjes ver Ver weg van de grond Ze snikt Ze treurt om…

Waarvandaan komt de vogel Uit de lucht die ik voorspel Ik vlucht niet meer Zij wel…

'Een huis vol zieke mensen Waar is de ziekte? In ons hoofd! In ons hoofd!' Aan het plafond Tussen de muren In de gordijnen Op de vloer Op elke plek Waar je net nog stond Altijd en overal Ligt er ziekte op de loer Bijna als de ‘Gouden Kooi’ Een beetje als de ‘Truman Show’ Net als dat ‘Big Brother’ toen Maar dan zonder dat geklooi…

Een impasse of een spagaat? Hoe zit het nou? Of ligt het nu? Het lijkt wel of het staat Hoofdje hoog en beentjes ook Echoot een apparaat Och kleintje in haar dikke buik Wat doen we hier nou mee? Er wordt gekneed, gedaan Gekeerd aan moeders schoot Het maakt zo weinig uit De kleine die besluit De kleine die besloot ‘Ik blijf liggen…

Dunne arm aan blauwe hand Ruime ring aan stille vinger Harde lucht aan witte slang Geborrel; zuurstof in een bakje water Een kus, een streel Vocht deppen op de lippen Praten aan het witte bed Langzaam wordt het later - Klein nog, daar ging je Van niets een besef Het alles werd alles Van jaren aaneen Van oorlog tot sterven Van geven…

Dag oma! Ik noemde haar de naam en het geslacht 'Ik heb het gehoord' klonk er zacht U mag het weten, Al zit 't in de buik nog 'Ik heb het gehoord', zei ze iets harder Het gesprek viel ten einde Tot een eenzijdig stil Dag oma! 'Hoe zwaar is het?' Vroeg ze in de verte…

Tim Zwaan 1957-2008 Een berichtje in de krant Iemand is overleden Hoe mooi wordt er geschreven Zo precies Het raakt me Ik wil ook zo beschreven Later wil ik ook zijn geweest Zo ongeveer Kijk ik verder dan dit doel Dan is het ook voor mij voorbij Als ik er ben Ongeveer daar Ik neem er een voorbeeld aan Je zal zeker goed zijn…

In mijn ogen is besef Vertraging van licht In mijn ogen is leven Dragen van besef Koesteren van licht…

Te warm was het voor mijn dekbed Te koel voor een zomers laken Het was na enen toen ik iets tevoorschijn smeet Een sterk en stevig tafelkleed Onder prettig fel gestreept Kreeg ik een leuke binnenpret Krijg ik morgen op dit tafellaken Dan ook ontbijt op bed?…