Alle inzendingen van joke schilling

guur op straat de wind huilt door de open stegen het is ontzettend druk een massa vreemde mensen kom ik tegen ik voel me - ondanks al die mensen - hopeloos alleen de harde wind, de regen en mijn warme winterjas zorgen dat ik nat verhit verstrikt raak in m'n lange das ik zoek een uitweg en zie dan de etalage van een winkel rijk…

jij bent niet hier vanbinnen niets meer een omhulsel ben ik slechts een krot voor afbraak in de steek gelaten leeggehaald tot op het bot lamgeslagen, zwaar gehavend voelt mijn hart, mijn lichaam aan wankel zoek ik naar een houvast struikelend over kruiend ijs maar de toekomst ligt in duister voor mijn ogen doemt het grijs waar is onze…

we zijn niet voor elkaar geboren we delen niet de schone schijn al is ’t bij voorbaat al verloren: laat ooit één nacht de onze zijn! al kan het niet het daglicht velen toch worden wij door vuur verteerd we kunnen niet de toekomst delen maar is één nachtje zo verkeerd? neem geen genoegen meer met minder neem mij desnoods met zacht geweld…

kijk naar me alsjeblieft ja, kijk maar goed mijn moppie hier voor jou staat: daar is ’t ie dan: de ideale man het absolute toppie ik doe niets fout, ik ben jouw droom gemaakt van stevig eikenhout wil met jou samenleven de ‘oude dag’ beleven jouw toekomst? mij wel toevertrouwd! een drankje…? Soms, maar in het nette ook roken dat is…

ik hield teveel van jou en had je uit mijn hoofd verdrongen ik had je diep in mijn gedachten weggestopt en het raakt me nog het meest hoe ik mezelf zo - al die jaren - heb gefopt want je bent er nog; je bent nooit weg geweest ergens - in een hoekje van mijn geest - zat jij heel stil verborgen je voelt als warme zon die schijnt en hoe kan ik…

naast mijn eigen 'stukje hemel' heb ik buren grijs en oud zij zijn aan iets moois begonnen hun liefde nieuw en toch vertrouwd zij kenden in een ver verleden de toekomst niet, maar wel elkaar toch kozen ze gescheiden wegen zij zonder hem, hij zonder haar het leven nam ze flink te pakken 't bestond uit zorgen en uit plicht maar ‘t haalde…

soms kan het gebeuren op een kilmiezerige dag dan zit je zomaar naast me op de bank jouw ogen, hemelsblauw, kijken me aan je lacht jouw stralend brede lach je kust mijn tranen met jouw zachte lippen weg net als ik zeggen wil: ‘waar was je nou’ ben jij alweer verdwenen maar even, slechts heel even maar heeft in mijn stille eenzaamheid…

er was een dag dat alles leek te stoppen er was geen weg terug en geen vooruitgang meer jouw hart hield op, het mijne bleef nog kloppen maar vol verdriet, mijn liefste lief was er niet meer ‘k keek niet vooruit dat maakte me te angstig en een terugblik naar ons samen deed me pijn maar naast me kijken voelde veilig, ‘k zag daar vrienden die…

ik gaf je leven, liefde, warmte en de toekomst leerde je eten, lachen, praten en nog meer je leerde lopen en je kreeg het in de gaten je liep al verder weg, maar kwam terug, steeds weer zo hoort het ook te gaan, je groeide en je leerde je ging naar school en aan het werk, je eerste baan steeds meer ontdekte je; je werd volwassen en plotseling…

Ik ken je uit mijn roodgetinte dromen en ben, mijn leven lang, al onderweg naar jou. Maar ’s ochtends als ik loom, voldaan weer wakker word dan ben je weg, tezamen met mijn roodgetinte beelden. Toch voel ik nog jouw handen die mij streelden. Dit is een eeuwenoud verhaal, al duizend maal verteld: Eros en Psyche die elkaar vonden in hun donker…

Een harde confrontatie met wat ik niet meer heb: de strakke jonge vrouwtjes als spinnen in hun web. Hij laat zich makkelijk winnen door ieder jong strak wijf. Ze prikkelen zijn zinnen, zwoel lonkend met hun lijf. De vrouw van tegenwoordig moet jong zijn, strak, sportief, zelfstandig en slagvaardig, gebruind en slank en lief. En ik kijk in de…

ik open het afgesloten luik waarachter mijn verdriet ligt opgeslagen nu ligt hier weerloos voor me al wat ik niet kon verdragen waar het eerst complete chaos was ligt nu - bijna alles - keurig op een rij ruw stukgeslagen dromen kapot geluk van jou en mij ik kijk naar wondermooie scherven van toen wij samen dansten op de maan ik voel me…

Op bezoek bij een vriend in het ziekenhuis zag ik ze samen, beiden grijs en bejaard. hij heel beschermend en teder, vol liefde. Met zijn arm om haar schouders, zij: finaal van de kaart. twee oude mensen, een man en een vrouw, een echtpaar al jaren, een eeuwigheid trouw. Ze schuifelden samen door de ziekenhuisgang en hij pakte een rolstoel…