Rodedroomman
Ik ken je uit mijn roodgetinte dromen
en ben, mijn leven lang, al onderweg naar jou.
Maar ’s ochtends als ik loom, voldaan weer wakker word
dan ben je weg, tezamen met mijn roodgetinte beelden.
Toch voel ik nog jouw handen die mij streelden.
Dit is een eeuwenoud verhaal, al duizend maal verteld:
Eros en Psyche die elkaar vonden in hun donker bed van lust.
O, had mijn lamp jou in mijn purperen droom beschenen,
dan wist ik eind’lijk wie je was; dan was je niet verdwenen.
Je had mijn zinnenbrand met heel jouw lijf geblust.
Maar het wordt licht, de dag breekt aan.
In lange dagdroomrode vloed van grenzeloos verlangen,
houdt jij mijn hart en ziel meedogenloos gevangen.
Het boeit me meer dan ooit tevoren in mijn pijn,
alleen en zonder jou te zijn.
Het wordt weer stil, de avond valt.
Terwijl ik wederom door zinnenstorm mijn eigen hel in ga.
Verdrietig en alleen naast d’ oude veerman sta,
ervaar ik plotseling een warme bries, gelijk een zachte kus.
De veerman lacht een lieve lach.
‘Noem mij Sharon, maar ‘k wil geen munt ontvangen… ‘ zegt hij zacht.
Dan wijst hij naar de kade, waar jij al op me wacht.
Mijn lief, 'k was zo lang al onderweg naar jou en naar jouw armen.
Niet naar de hel en absoluut niet naar de dood.
Ik zal opnieuw geboren worden in jouw schoot.
Ik mag oneindig dromen in felrood.
En ben terug bij wie ik eerder niet kon komen...
'k Wil nooit meer wakker worden uit mijn purperrode dromen.
Geplaatst in de categorie: liefde
rode
766
Geef je reactie op deze inzending: