Alle inzendingen van josephine banens

zware koffer met kadootjes soms een rare, grote hoed. winkelen, veel nieuwe kleren, samen kaarten om een cent. waarom bleef je maar zo kort..?…

leeg de stad vol het land trillend stilt lucht zonder schaduw schroeiend vlees als water vertroebelt leeft de sloot op zie je na het stof van de oogst weer horizon…

het jaar verdwijnt en neemt z'n doden mee en alle dingen uit het heden verdwijnen daarmee plotseling in een verleden tijd - die waarschijnlijk alle wonden heelt. een klok slaat twaalf keer en de tijd staat even stil.. vuurwerk spat uiteen in bont gekleurde kringen als de herinneringen van vandaag worden ze langzaam vaag - en morgen…

Zoals zo vaak ga ik op reis. Jij brengt me weg - niets aan de hand: 'Tot ziens, tot straks, voorzichtig zijn, gelukkig blijf je in het land!' Iets minder vaak, maar ook niet mis vertrokken we op ons gevoel. Elkaar goed vast en koffie mee, de wijde wereld als ons doel. Maar deze tocht naar etherland, met felle lamp en witte jas, maak…

Zo’n verveloze deur met afgesleten klink de drempel uitgehold door eindeloze stappen die kwamen en weer gingen en verdwenen in het voetspoor van de tijd – gaande weg.…

Boven de smetteloos gebleekte kleren staat haar gezicht als onecht jong, verheven in de macht van hoger sferen voert zij gedachteloos de opgedragen rituelen. Het klimmen van de jaren laat geen sporen, hoogstens de harde echo van haar blik en de metalen weerklank van haar stap. haar roeping blijkt het meest als, op de grens van waanzin…

Vertrek laat sporen na in heimwee. Dood blad zingt zich omhoog, dwarrelt tot dikke laag waar zwarte scharrelvogels kwetterend verdrinken: een nieuw seizoen. Reuzenspar opgeleukt tot in de hemel wachtend op lichtmisfeest. Terwijl pompoenkaars schrikkeldroom voorspelt meldt zich een diepe winterslaap.…

Neem het licht van een ster schijn er mee in het rond zie hoe dichtbij en dagreizen ver de tol van vernieling en oorlog, alles kapotmaakt wat mensen ooit bond. Ga mee met de wind diep in de woestijn en bekijk daar tienduizenden sporen; stappen van hen die verdwenen zijn of als vluchteling alles verloren. Drijf dan weg op de zee hoor hoe…

Wie maakte buurman's duiven dood? De lucht trilt na bij deze vraag. Ik weet van niets, hoewel ik graag de dieren naar de hel verwenste. Het schijnt dat er een ziekte was, misschien een virus in het voer... De man zit bij zijn prijzenkast en mijmert bij de klok en ringen: de dood ligt altijd op de loer. Soms sloft hij naar het lege hok…

Mijn vlakke, lage, hogeland hijgt, schudt, schuift, scheurt en kreunt. De westnoordwester beukt in razernij en buldert, vult de leegte met zijn donderende vlagen die kinderen wel willen dragen of staande laten hangen in de touwen van de storm. Wat los zit vlucht op reis naar nergens. Wat vast zit knapt en kraakt en breekt ten slotte…

Een nieuwjaarsviering daar hoort bij veel heil, geluk en denk aan mij maar het zou het goede overdrijven daar steeds mee aan de gang te blijven. Mijn wens is dus kort vormgegeven: 'denk vaak aan mij, maar dan heel even. En denken wij ook aan elkaar, dan wordt het vast een goed nieuwjaar!'…

Ik kan je zien dus weet je bent er nog alleen het hoge gras geeft vorm aan je vertrek en even verder bij het hek toch ommekeer: een groet.…

ik wou, ik zou, ik droom… dat ik een elfje werd of soms en boom. ik ben, ik zou, ik wou… wel koningin zijn of mevrouw van jou! ik zou, ik zou, ik wou… dat jij bij mama bleef en zij bij jou, en dat er niets veranderde of liever niet zo gauw ik wou, ik zou, ik wou… dat jij mij net zo lief vond als ik jou en jij met mij ging samenwonen…

Het oude jaar kruipt naar zijn einde toe, het is van alle feesten rond de kerstboom moe en overdenkt op laatste benen, zo dat heet, hoe alles ging dit jaar: veel lief, maar ook veel leed: oorlog-aanslag terrorist honger-doodslag-kind vermist dood en ziekte eisten tol verslaafd-vervuild-wereld op hol. Verandering komt niet vanzelf…

Niets is de mens - een rimpeltje een vlekje stof in het heelal waar, als de wind straks liggen gaat, echt niemand meer aan denken zal. Ik zong een liedje voor de zon van licht en warme tijden maar door de zwarte oorlogsrook kwam het niet heen, waardoor het nooit de zon bereiken kon. Een kerstboom straalt is er soms feest? Ik kan echt…

Voor Leo Het leven heeft je ingehaald met grote, snelle passen, nu zit ik eenzaam op de bank en lig jij in je graf. De foto op de kast vertelt dat je toch hebt verloren het leven haalt ons altijd in al sinds we zijn geboren. De wereld draait op kookpunt door ook verder lijkt er niets veranderd ik pak de telefoon en hoor de voicemail…

Eerst de kruitdamp en het bloed in Parijs of in Beiroet, na het zwaailicht, de sirenes zijn er tranen, heel veel woorden, knuffels, lichtjes, heel veel bloemen, hoor je honderd namen noemen... Maar na een minuut van stilte, als de kruitdamp is verdwenen in Parijs en in Beiroet, de sirenes zijn verstomd blijf ik het staccato horen zoveel…

Zo tussen Kerstmis en Oudjaar dan is het buiten stil. Over de velden ligt een sluier alsof die mij zeggen wil: bedek, vergeet wat is geweest en til gedachten op naar nieuw, toe kijk nog eens, probeer het, vol verwachting, als een kind naar al het nieuwe wat nog komen gaat. -----------------------------------…

En weer vliegen ganzen de winter in langs een hemel met enkel wolken ik hoor ze 's nachts als ik slapeloos lig jouw gemis in gedachten vertolken. En weer lichten bomen, decembertijd, met zingen en feest en cadeaus dan kijk ik omhoog naar het vleugelgordijn en bedenk hoe anders het dit jaar zal zijn zo eenzaam en slapeloos…

We kwamen hier aan om het land te zien als toeristen uit verre streken wat keken we vreemd: alle akkers geploegd een kaarsrechte lappendeken de wind krulde wit, de kleur van stilte die de inkt van mijn brief liet verbleken, maar blies warme woorden in hoofden van mensen zo regen zich dagen tot weken tot de kerst een van hier o…

Als het vuurwerk is gedoofd en de klokken zijn verstomd, dan denk ik aan 't nieuwe jaar - hoop dat er wat goeds van komt. Zelf heb ik niet veel te wensen alleen vrede met elkaar en gezondheid en wat vriendschap in een lang gelukkig jaar. Als het vuurwerk is gedoofd en de klokken zijn verstomd ja, dan zie ik nieuwe kansen - weet dat er…

de lucht voorspelt verandering de wind, een herfstorm midden- winter, blaast ons omver takken, nu kwetsbaar kaal wachten op een schone lei midwinterdonker maakt me bang geen heen, geen terug, geen dromen, wat blijft is enkel dag en dauw geen vogel in dit grijs en grauw waar maar geen einde aan wil komen 't is bijna kerst, geef mij je…

Het ochtendgloren (rood dus regen, regen dus rood) maakt ons weerbaar, kwetsbaar door de nieuwe dag. Dat is het punt ja, dat. Dat broze in die grijze harde chaos waar de vlucht alleen maar voorwaarts kan, terwijl wij terug willen, samen hand in hand zoeken naar een ommekeer. Dat is het punt: die hang naar veilig heenkomen en onderdak in…

Je hoeft ze ’s avonds niet meer in te stoppen en overblijven is er ook niet bij ze kunnen immers zelf hun boontjes doppen ach opgroeien, het gaat zo snel voorbij! Ze volgen nu hun eigen dromen, begonnen aan een toekomst onbekend waar alles nieuw is en geen ouders komen: ze zijn nu hogeschoolstudent. Vanavond stapte je hun wereld binnen…

de loodgrijze lucht voorspelt vliegende storm een enkele meeuw laat zich drijven de vogels vertrokken al vroeg dit jaar en slingerden zwermend weg met elkaar maar de meeuwen, zij willen hier blijven. de schemering valt en brengt sterren dichtbij de feestdagen gaan weer beginnen als zand door een zeef zo vergleed het jaar zoveel moet er nog…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

straks als ik wegga reis ik door tot aan de einder van het allerlaatste land verbonden door zo’n sterke band dat het zou knellen als ik bleef wacht ik bij bruisende fonteinen in het licht van zon en maan tot het kraaien van de haan mij laat voelen hoe ik terug verlang naar jou. -------------------------- uit: 'Gaandeweg…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

water slijpt steen al eeuwen druppelt tel na tel de bron zich tot een beek die eerst verborgen, schuchter, grillig, zich een pad zoekt naar het meer dan langzaam verder nog naar zee. zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

ik hoor het 's winters van de uilen die hier schuilen en van de blauwe reiger in het riet, nee, wachten tot de lente hoeft echt niet begin vandaag nog met het keren van het tij voor het te laat is: de verandering ben jij! vlecht dan een krans en steek de kaarsen aan en weet dat deze duisternis voorbij zal gaan.…