Alle inzendingen van jouke

In de fonkeling van de nacht van oog tot oog gewend stemmen zwoel en zacht, heb ik jou gekend. In de fonkeling van de nacht bemoeilijkt ademend met een sneller kloppend hart, wat ben jij verademend. In de fonkeling van de nacht twee verwarmde zielen door een omhelzing van pracht, smeltend door de knieen. In de fonkeling van de nacht…

Mensen waar zijn wij mee bezig? Wij doen alles weloverwogen. Is dat niet al te vredig? Ik noem het effect der machtelozen. Wij kwijnen weg in verdriet. Een vrij leven kennen wij niet. Het pijnlichaam is onze vriend. Eigen schuld, of hebben wij dat verdient? Tevergeefs zoek ik een reden. Tevergeefs vind ik die. We doen alles in het…

Het is een hallucinatie, de drang van overleven. Het is een fascinatie, uit balans gewreven. Het was een Godsbelofte, in weerbarstigheid. Het was een ideaal, na het kruis bevrijd. Het is materie boven wet, schulden vergeven. Het is een mooie tendens, Voor de kruisdrager om ons te geven.…

Iedereen verdwijnt als uitgaande kaarsen, het kleiner worden van de eigenwaarde. Doet me zwoegen en verbazen, toen ik me nog in liefde waande. Nu het schuilhouden van de 'ik' in stilte, dromen over verre lichten, in weemoed en alle prilte, schijnend op die prachtige gezichten. In die donkere hoek waarin ik zit, gedachten waarin ik bid…

Het bord van 64 blokken, van koning tot het paard. Allen in hun hokken, voordat de strijd wordt verklaard. De pion die rukt op, het is de eerste zet. Het paard in galop, zwart die zich verzet. In het heetst van de strijd, de verdediging die parten speelt. Wordt de koningin vermijd en schaakmat uitgedeeld. Het spel steunt de filosofie…

Water kent haar grenzen niet krachtige en woeste golven dat de bemanning het schip verliet voor ze met storm werden bedolven Grootschalige redddingsactie een paar overlevenden ze leefden nog maar een fractie verankerd in al die regen In een moment van stilte stormgeruis in verandering de oceaan in luwe kilte tot haar wederopstanding…

Je volgt onvermoeid mijn pad, niet wijkend van mijn zijde. Nooit gedacht dat je me niet vergat, verrast dat je je zo laat leiden. Nu, een jaar verder in de tijd, ben je nog altijd aan m'n zij. Ben nog steeds niet van je bevrijd. Je blijft kleven als een bij. Twee jaren nu verstreken. Het is mooi geweest! Het is nu veel te lang gebleken…

Wonderlijk schoon van natuur, dichterlijk vroom nogal obscuur. Deze blik gunnen met brandende ogen, dit hart verdunnen met veel onvermogen. Wijs de weg nogmaals in de goede richting, krijs je naam in het hiernamaals voor verlichting. Raak mij lichtelijk aan als goed gebaar, wraak mij dichterlijk als licht ontvlambaar.…

Een toost op de welgedaanheid. Iets wat klinken mag in donkere tijden. Het is juist die overdreven gezetheid, die het volk zal bevrijden. Ben ik dan de enige in goede conditie? Of is dat een te pessimistische blik? Hoor mijn woord in een petitie en aanschouw hoe ik mijn positiviteit in embonpoint verdik.…

Nooit gedacht dat dit nog kon, ik zocht, ik vond en overwon. De strijd is nu gestreden, heb je liefde eerst vermeden. Ontvang je nu met open armen, glooiend meisje van verderop. Maar wat denk je er van? Als ik nou eens op je deur klop? Of mij met woorden inspan? Het zal er wel nooit van komen, Je ziet mijn echte 'ik' niet staan. Misschien…

Lopend over het natte stoepje. Je loopje schittert trots. Zuchtend denk ik "jij heupwiegend snoepje". Hopend op het moment dat ik tegen je aan bots. Je rode haar zoekt een weg in de wind. Die hopeloze geur die ik van je binnen krijg. Ze noemen het liefde en dat maakt blind. kijkend, stiekem gelovend tot ik slapend zwijg.…

Gebukt ga ik over de plantage. Gebukt en zwetend in de zon. Gebukt, m'n rug een ravage. Gebukt omdat ik niet recht op staan kon. De geest van de stilte op dat glooiende veld. De geest van de stilte die mij niets verteld. De geest van de stilte blaast mij nieuw leven in. Door het gebukt gaan in de geest der stilte, geeft hoop het leven weer…