Alle inzendingen van joz.le bruyn

geen dag nog zou ik hem voortaan nog willen missen, hij die mijn leven kleurt en ergens uitzicht geeft. hij die mij buiten lokt om samen rondjes om te lopen, hij die in de buurt elk huis en zijn bewoners en daar ook al zijn bomen kent. hij blijft voor mij in touw de brave,zachte knuffelbeer, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat:…

hebben we niet allemaal boter op ons hoofd? wie heeft de ander nog nooit een peen gestoofd? wie heeft zich nog nooit eens een keertje vergist? wie heeft nog nergens buiten zijn potje gepist? wie heeft nog nooit op de parking een auto geschaad? wie betaalde zijn rekening soms veel te laat? allemaal vragen die de laatste dagen op komen…

te hete katten mauwen door hun nachtlawaai verliefden wakker.…

sommige mensen spreken me oorverdovend aan. niet door hun woorden want die zijn geteld en afgewogen op een schaaltje als waren ze van goud. maar... hun daden volgen hen. zij hebben nog iets van die oude boerenwijsheid: woorden wekken maar voorbeelden trekken. misschien, onbewust ,zijn ze geïnspireerd op die oeroude bijbelse zinsnede…

de diepste verlangens blijven vaak onuitgesproken. we vermoeden ze wel maar we horen ze niet. daarom zien sommigen soms overal spoken en anderen blijven , met een kluitje, verscholen in ’ t riet.…

het is niet omdat jij stoere handen aan je lijf hebt en ik het met mijn getrainde hersenen moet doen, dat ik je voortaan links laat liggen. het is niet omdat jij het sappige antwerpse dialect van de dokwerker praat en ik in keurig nederlands de rechten van de anderen bepleit dat ik je voortaan zal negeren. het is niet omdat jij meer houdt…

hij kon mensen van lang geleden weer tot leven brengen door woorden en gebaar we hoorden hen luidop dromen en werden hun verlangens gewaar. we zagen hen wroeten en vrijen. we proefden hun vreugde en pijn maar vooral ook hun honger naar vrijheid en hun verzet tegen verknechting en pijn zo trok hij een spoor door ons leven voor mensen…

room drijft steeds boven zoals banale woorden nooit diepgang vinden.…

kritiek moet kunnen maar...zonder onderbouwing: enkel gebazel.…

in vochtig bedje rillen vroege slaplantjes van late nachtvorst.…

weg geranseld door soldaten op het grote vredesplein. opgesloten door verdwaasden , die geen mens meer wilden zijn. woest gemarteld in hun cellen. doodgeknuppeld door geweld en helse haat, omdat zij vol liefde en goedheid wilden strijden tegen 't kwaad. lachen is totaal verboden op datzelfde vredesplein. zouden ook die beulen weten…

oef !ik voel me hier verloren, ik ben verdraaid het noorden kwijt. wil me even nu niet storen, straks krijg jij een zee van tijd. als je wilt, gaan we dan zeilen naar een land heel ver van hier. ik kan niet zeggen hoeveel mijlen in een bootje van papier.…

bloedroze rozen hopen op vurige nacht na romantisch uitje. *** tuil rode rozen probeert gemiste kansen weer glans te geven. *** romantisch boeket zingt slechts één maal per jaar: jij bent mijn liefste! ***…

krijsende kraaien schreeuwen boven 't kerkhof ook hun verdriet uit.…

vanavond wordt 't weer bingo!lacht de straatmadelief: zaad in mijn bakje.…

op jou ben ik verliefd in hart en nieren jij bent voor mij de max, het nummer één met jou in mij kan ik dag en nacht het leven vieren zalig in bed met niemand om ons heen.…

als een kleine kleuter kleurt hij nu opnieuw duchtig buiten de lijntjes. als een kleine kleuter kent hij nu geen enkel gevaar, niets is te groot, te heet of te zwaar! als een kleine kleuter begint hij nu opnieuw in 't bed te plassen zelfs tijdens de dag in zijn broek. als grote, oude kleuter, nooit agressief maar altijd engelachtig lief…

van op de toren kijkt zwarte raaf meevoelend naar witte rouwstoet.…

wat ik je wens nu je naar de 39 fietst..... dat je wat soepeler zou leren vallen als een hond of een ezel je wegeltjes kruist. dat je nooit ritjes daardoor hoeft te verknallen of je wordt zelf met klank daar gebuisd en jammer genoeg je bullske vergruisd!!! dat je niet alleen op brasem blijft hengelen op de dijk van de neet of het…

zwijgen voor altijd aartsmoeilijk voor mooipraters zonder spreekverbod…

stap voor stap groeien ze groot. van dag tot dag vloeit het één in het ander. wordt eigen domein verkend en afgebakend. van moeders pappot alleen op een kot. 's zondags met lief even aanlopen met een berenhonger voor tien. dagelijkse herinneringen bijkleuren en straks weer terug naar de stad. waarschijnlijk tot volgende zondag…

ondoordachte woorden uitgevloekt op een onvoorzien moment blijven altijd verder kankeren heel diep in je milt en lever totdat jouw toen gemaakte slachtoffer je daarvoor met zijn grote, warme liefde jouw kille bitsheid van harte vergiffenis weer schenkt.…

mijn moeder was iemand uit de duizend. zij kon vergeven maar ook blijvend vergeten. nooit kwam ze nog op die spijtige feiten terug! mijn moeder was iemand uit de duizend. al had zij het zelf niet te breed toch wou ze met haar hart van goud diep geslagen wonden zacht helen. mijn moeder was iemand uit de duizend. zij was als een klokhen dag…

ingesponnen in webben van tijdloos geluk voelt hij zich in de wolken terwijl hij de geneugten van de zevende hemel savoureert cocooning krijgt voor hem een eeuwigheidslabel.…

het leven is té kort inderdaad het leven is kort, voor sommigen veel te kort. maken ze er daarom een dubbelleven van om juist daardoor hun frustraties, hun ongenoegen, hun haat en nijd als venijn uit te braken tegenover iedereen die hen eerlijk van antwoord dient? smeden die sujets die als een god in 't diepste van hun gedachten geen…

kraaien schilderen op witte kerstdag wensen gewoon in zwart-wit.…

in hetzelfde bed in het zelfde bed groeien twee mensen vaak totaal uit mekaar!…

sinds piet zijn hart verloren heeft aan bieke van de bakker, zit hij nooit meer op hete kolen, piet ligt 's nachts nooit meer alleen in bed wakker te zuchten en te woelen, maar wroet zich nu te pletter naast bieke bij de oven.…

niemand kan harmonisch verder componeren zolang er valse noten klinken die het geheel blijven verstoren!…

soms valt er, schijnbaar speciaal voor mij, een wondere plek uit de hemel: een strand, een landweg, een bos of wat hei waarop of waarin ik zeven levens kan leven. maar jammer genoeg is dat moment te vlug weer voorbij! is de wens niet de vader van de gedachte?…