dubbelspel en dubbelleven

het leven is té kort

inderdaad
het leven is kort,
voor sommigen veel te kort.
maken ze er daarom een dubbelleven van
om juist daardoor
hun frustraties,
hun ongenoegen,
hun haat en nijd
als venijn uit te braken
tegenover iedereen
die hen eerlijk van antwoord dient?
smeden die sujets
die als een god in 't diepste van hun gedachten
geen duivelse plannen aan de lopende band?
beweren die onruststokers
als ze met hun rug tegen de muur staan,
geen hout meer hebben waaruit ze pijlen kunnen snijden,
geen nagel meer hebben om hun krent te krabben,
beweren ze dan niet
bij hoog en bij laag
dat ze nooit meer zullen reageren?
en wat gebeurt er dan?
maken die grootsprekers
zich niet petieterig klein
door als volwassenen
puberaal te reageren
door zich te verschuilen achter twee
of misschien nog wel tientallen andere gezichten?
hebben ze die echt nodig
om stokken in de wielen te steken?
om olie op het vuur te gieten?
om karren hooi en stro
in de weg te leggen
om voortaan nog ooit
vredevol te kunnen communiceren?
hoe vind je trouwens zelf
zulke orakels,
die zich 's morgens aandienen
als liefelijk leeslampje
en laat in de avond
zich laagdunkend
presenteren als goedenavond?
brengen die potentaten
het hek zo niet
voor goed van de dam?
kun je met die lui
nog ooit een rechte voor trekken?
hebben die tweedrachtzaaiers
ooit van eendracht bouwt macht geproefd?
en ik die dacht:
dat dichters
echte dan toch
en er zijn er geen anderen,
die zich die naam mogen toeeigenen,
hopen anderen dichter bij
de waarheid,
de liefde,
het leven
te brengen.

dit dubbelleven
is dat niet
om die sukkels
diep te beklagen
eerder dan
streng te veroordelen?