Alle inzendingen van lejo van kuijeren

zoals de schilder zichzelf ziet als koe de weide is het leven waarop hij terugkijkt waarin hij graast en nog iets achterlaat als bijdrage voor de vergankelijkheid de schilder is de kwast en de penseelstreek tegelijk hij klampt zich vast aan z'n expressie geeft gehoor aan drang naar iets dat niet meer is of het moet afscheid zijn…

zelf ben ik een dichter van weinig woorden met een enkele zin tot de kern komen en juist daar dan voldoening uit putten dat is voor mij ultiem geluk...…

'bescheiden geluk'maar een mooi moment het weerzien van een oma met haar kleinkind op een perron zomaar ergens in het land in tegenstelling tot het afscheid dat ik zag bij moeder en kind 'het stierkalfje dat door de boer aan een touw uit de wei werd getrokken' terwijl de koe met gevoel voor drama haar zoon op de valreep nog een laatste…

ik heb geluk gekend maar ook verdriet heeft mij gemaakt tot wie ik ben een dichter die met woorden strooit en zinnen rijgt tot verzen…

(Piet Mondriaan) die tederheid is van alle tijden fragiel als de bloesem aan de appelboom... raak weergegeven op het doek alsof hij tederheid voor eeuwig wil behouden zelfs achter glas zijn de meisjes nog zó kwetsbaar dat ik als vanzelfsprekend een stapje terug doe…

een brug slaan tussen de seizoenen het voorjaar overbruggen tot het zomer wordt en wij zonder schroom de oversteek durven wagen zoals ook gedichten soms een link kunnen leggen en woorden dikwijls de taal van je hart zullen vertolken…

het kleurrijk vierkant dansend op één hoek de balans gevonden een strijd gewonnen op de maten van de Boogie Woogie…

laat mijn hoofd zacht rusten op je borsten en m'n ziel sluimeren in je hart dat we samen wachten op 't ochtendgloren dat altijd komen zal na zoveel zwart...…

dromen van verre einders fantaseren over het onbekende landschap achter gindse horizon er bestaan verhalen van reizigers die er ooit zijn geweest... doch liever kijk ik met eigen ogen wat er zoal aan ontbreekt zo blijft het zoeken naar Utopia vooralsnog onvoltooid…

de foto herinnert mij in een vlaag aan het gedicht 'neger uit Mozambique' de titel kon destijds namelijk nog ik zie de vijftigers als kleine negertjes 'toen was er nog maar één' waarvan slechts de dichter Remco Campert als enige nog onder ons is... natuurlijk komt er aan alles een einde daarom blijf ik hangen aan de laatste zin van zijn…

iemand zegt ik zie het leven als een reis door de tijd... nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

overtrekkende wolkenvelden zorgen voor de nodige variatie als in een ernstig spel van louter weerspiegeling wanneer de regen weer losbarst gaat de poëzie snel kopje onder... lyrisch kon hij worden van een weiland vol plassen 'een stukje Finland' juist uit die waterplassen heeft M.C.Escher voor jaren inspiratie kunnen halen…

ik zie peuters achter tralies het is slechts de dependance van kinderopvang 'jong dynamisch' maar goddank de schijn bedriegt ook al ogen ze wat bang hier krijgt niemand levenslang…

ledigheid is de nog vochtig zojuist gestucte muur en wellicht daarom wel zó kenmerkend voor het gevoel van leemte ledigheid is ook de ruimte die zo moeilijk is te verwarmen…

laatst tijdens een treinreis zag ik bij oponthoud dat er op een biels tussen de sporen een metalen brilletje lag in zo'n geval gaat m'n fantasie dikwijls met mij op de loop en zie ik in gefingeerde verhalen het één en ander aan mij voorbijgaan het is de geschiedenis van het brilletje dat mij boeit helaas zal zelfs de fantasie de werkelijkheid…

dichters dichten over geveinsd geluk dat zich in tegenweer staande weet te houden over koppels die in nimmer aflatende begeerte de grote en kleine beren van het firmament vrijen over trouw en nietsontziende passie en zoveel meer totdat ze stilvallen en men zich afvraagt van 'hoe ging het nu werkelijk ook alweer'…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

vertel mij straks wat ik ben vergeten en zeg me ook dat wat ik ooit nog wist dat wat er was er soms bij vlagen eventjes nog is doch het besef van wat ik wil en kan daarin helaas zit tot mijn grote spijt de sleet…

geijkt gewogen en getoetst de maat genomen en te licht bevonden kwetsbaar trachten wij ons vast te klampen aan elkander... wanneer we houvast vinden noemen wij dat soms liefde…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

in de jaren zestig van de vorige eeuw had je een periode dat wegwerppoëzie erg populair was... dichters rolden over elkaar heen om iets wat in de goot lag als eerste te bemachtigen de lekke tennisbal sigarenbandjes het lege blikje Heinz sandwichspread kortom een teveel om te benoemen later toen de jeu er een beetje af was werd alles…

nog nooit zo'n mooi stuk muziek gehoord als 'Silenzio d'amuri ' wat dat met mij doet is nauwelijks te beschrijven een betovering komt over mij waardoor ik me gedreven voel het te herhalen en te herhalen... 'Silenzio d'amuri ' galmt het voortdurend door mijn hoofd…

ik ben geen zanger maar een dichter en m'n pen is zoveel lichter dan mijn stem het gewicht zit in de woorden en de zinnen die ik tem verlang van mij geen fraai gezang want een vers is slechts behang in een bundel naargelang…

lonten zijn er om aan te steken kaarsen moeten branden en geven licht in duistere dagen dus steek ik een kaars aan en weldra scharen wij ons rond het licht zó voelen wij ons verenigd en vinden de weg naar het morgenlicht…

verwondering over de zeer korte verzen die verslag doen van dat wat nog beklijft…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

(J.W. von Goethe) dichters zijn reizigers door het vreemde landschap dat leven heet neem de dichter Boudewijn Büch van hem kennen we zijn passie voor dode dichters en lange reizen tijdens zijn reizen naar verre oorden raakte hij zó dikwijls in extase dat het besmettelijk leek een flirt met de dood en de onvermijdelijkheid van het…

poëzie is een vers dat loopt als een trein ik heb ze gezien in mijn tijd de cadans vernomen die mij in slaap wiegde en deed dromen van bescheiden geluk zoals een mooi lopend vers dat z'n cadans heeft gevonden…

werk in uitvoering was mijn eerste gedachte ware het niet dat een bever zich hier had laten inspireren door een zekere 'Nefertete ' dit te aanschouwen aan de oever van een rivier is niet iedereen gegeven vandaar dit bewijs in full-colour van een kunststukje dat vast al weer verloren is gegaan…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij de gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…