Alle inzendingen van lejo van kuijeren

zit ik naar vrije geluiden te kijken en luister naar het Dudok kwartet dat een stuk van Brahms ten gehore brengt merk ik tot mijn genoegen dat de internationale trein naar Berlijn stipt op tijd is vertrokken waarschijnlijk nog een stukje beroepsdeformatie dat ik maar niet krijg afgeschud…

het is de weerloosheid van ogenschijnlijk loze woorden woorden van iemand met "Gilles de la Tourette " "KUT" roept hij luidkeels en dat is even schrikken ook al gebruikt men het woord te pas en te onpas en dan dachten wij dat we niet meer te schofferen waren zo zie je hoe men zelfs wanneer je het niet verwacht op het verkeerde…

ook dichters moeten rijpen zoals soms bij goede wijn met jaren van berusting en het dan nog eens proberen je stoeit wat met woorden en ineens heb je iets waar je vrede mee kunt hebben... gedichten schrijf je namelijk niet ze ontstaan soms zomaar wanneer je het niet verwacht dat zijn dikwijls de mooiste en juist die hebben de meeste…

in de gelukzalige tederheid van een diepe slaap het loodje leggen zonder enige wetenschap en besef van dat je er bent geweest... ik durf niet te beweren dat dit de ultieme droom is van elk mens maar het kan zoveel slechter…

gezicht van steen met een zwarte traan een symbool dat lijkt te staan voor het ogenschijnlijk onaantastbare doch wie beter kijkt ziet zoveel meer…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

avondlicht strijkt teder over bloesem als klein geluk dat dartelt in mijn hart voor even het gevoel betasten tot 't wegebt en mijn gemoed verward…

op beeld een schimmenspel van toen... er wordt gemijmerd over wat verloren ging en bleef hangen in de zeef van ons geheugen ontdaan van elke klank laat de doorkomst nog veel te wensen over…

gelezen op de binnenzijde van een roestige spoorstaaf 'Osnabruck 1912' een spoortje geschiedenis…

onlangs nog was ik zó verkouden dat ik bijna niet meer uit mijn ogen kon kijken en barnstenen tranen huilde uit één oog…

het indringende zó in het oog springende van het eerste groen…

(op uw plaatsen) het lijkt op een duik in het voorjaar je zou haast in de verleiding komen zolang hebben we er naar uitgekeken en dan eindelijk het welbehagen van de aangename voorjaarszon...…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

ik heb de oorlog niet meegemaakt (mag mij gelukkig prijzen) maar heb mijn vader er over horen vertellen na verzwegen jaren met een snik in zijn stem hoe hij verplicht tewerkgesteld in Duitsland naar zijn jongere broer Theo heeft lopen zoeken en na de bevrijding met lood in de schoenen huiswaarts moest... die leemte heeft zijn sporen…

als ik in eigen woorden een schilderij moet maken dan kies ik het zelfportret van het palet van mijn gemoed gebruik ik uitsluitend de tedere tinten omdat ik toch (O...ijdelheid) een beetje voordelig uit de verf wil komen…

ik ben er laatst met de trein nog eens langsgereden vanaf het viaduct gezien zag ik nog net de straat zo ogenschijnlijk niets geleden maar ik weet het best 't is van dichtbij een diep doorgroefd gelaat…

(het wordt weer Pasen) ik vrees wanneer ik aan het kruis zou hangen (de handen en voeten doorboord met grote spijkers) niet meer de puf zou hebben om naar de "bright side" van het leven te kijken daarvoor ken ik mezelf toch wel een beetje…

loopjongensgebak noemde men het in de volksmond... uit resten van allerhande soorten oud gebak schiep de bakker van de co-op een soortement van drab versierde het vervolgens met glazuur en verkocht het spul niet al te duur toch vreemd is het te weten dat ik daarvan durfde te eten doch door nostalgie gedreven zou ik er zo weer een…

Irgendwie bist du süss staat er met viltstift geschreven op een bank perron 2 te Bad Bentheim blijken Duitsers irgendwo toch nog poëtischer dan ik ooit heb durven dromen…

op een licht vlak met schaduwvorming merk je pas de tinten wit variatie in wit zou je zeggen van crème-kleurig tot witter dan wit en alles wat daar tussen zit…

bij het ouder worden heb ik 't sterke vermoeden dat mijn lichaam langzaamaan wat ongehoorzaam is geworden zo sta ik vaak voor hindernissen bewegen sporten minder eten want voor je 't weet ben je versleten daar stond ik vroeger nooit bij stil omdat m'n soepele lijf destijds gehoorzaam was aan de bevelen kom daar vandaag nog maar eens…

is het koud buiten vraagt hij niet veel aan zegt zij zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten in het zal het voorjaar zijn…

uit de categorie van 'alles van waarde is weerloos ' (lucebert) is 'wat blijft komt nooit terug ' (J.Eijkelboom) ook een hele mooie... ik ben nooit jaloers maar hier maak ik een uitzondering voor dit had ik namelijk zelf graag willen schrijven…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

als de dag van gisteren aan de oostkust van Jutland tijdens onze vakantie rond het zomerhuisje krioelde het van de slakken (van die grote waar ze in Frankrijk zo gek op zijn) mijn dochters hadden een spelletje bedacht met stift werden de slakken genummerd en daarna naar de start gebracht alwaar ze weldra vertrokken (nou ja uiteraard…

Twents welvaren typisch een voorbeeld van jong geleerd oud gedaan hij vraagt ons terloops of wij ook weten hoe zijn tractor heet helaas moeten wij het antwoord daarop schuldig blijven doch blijmoedig geeft hij ons even later de naam van zijn 'kleinood'…

droom van Vivaldi vier seizoenen in één dag op muziek gezet…

blinde woede op papier zetten wrevel wekken bij toehoorders dit urenlang volhouden en ze zullen één voor één afhaken die toehoorders…

ongeveer zeven zal ik zijn geweest (moeder waste nog op een plank) toen vader besloot toch maar te gaan staken we zullen wel zien waar het schip strandt zei mijn moeder vast in Scheveningen dacht ik…

als hij de strijkstok teder over de snaren laat gaan bezorgt het timbre mij kippenvel hier in de klankkast worden trillingen gevangen van het zuiverste verlangen probeer het maar met een cd van de grote Casals wellicht geeft het weer wat ik beschrijf in dit simpele versje van vergankelijkheid…