Alle inzendingen van lejo van kuijeren

het is de herinnering aan de duinen het warme zand en ' t vleugje geluk van weleer Klein Zwitserland achter het grote gebouw van de KLM... daar vonden wij stadskinderen van de jaren vijftig ontspanning schaduw van dennen en luwte van de duindoorn…

gelaagdheid in soepel dansende woorden die er werkelijk toe doen met een nuance die je doet inzien dat er een grote vorm van verscheidenheid huist in de ziel van de mens soms krijgt het vat op 't gemoed dan weer daalt er kilte als natte sneeuw in het voorjaar je zou wel willen schuilen onder een abri van geborgenheid maar je voeten…

voor Elsbeth M. het blauw en wit van het land in de verte beschrijft de eeuwenoude mythes met de kracht van overlevering waarin je wel moet geloven geluk is hier aan boord gaan op weg naar dat betoverende eiland in gindse verte…

( ijdelheid is ook een strijd ) het schrijflaboratorium en andere jeuk veroorzakende zaken... het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen…

haiku/senryu de isolator als een eenzaam symbool voor geïsoleerden…

(een eetlepel per dag) voor menig kind was die grote fles levertraan destijds een gruwel tegenstribbelen hielp niet echt wanneer je de mond stijf gesloten hield kneep men je neus dicht en dan ging je mond vanzelf wel open trauma's werden pas jaren later uitgevonden…

zachtjes glijdend door het landschap doch duidelijk waarneembaar de schaars verlichte trein door een ietwat donkere decembermaand in gindse verte de warme klank van midwinterhoorns over de stijf bevroren oude Twentse grond op radio oost een prettige stem van een omroeper die ons in dialect vertelt dat kerstmis onderweg is…

2 halve dennen maken een hele kerstboom (maar dan omgekeerd) nu nog versieren…

een gedicht maken over de kerst is putten uit de doos vol clichés die ik van zolder heb gehaald weer gaat het over fonkelende sterren dennenboom en 't kindeke in de kribbe 2 dagenlang sluiten wij de ogen en gordijnen voor de realiteit van de wrede wereld buiten we warmen ons behaaglijk aan het haardvuur en kijken tevreden naar boom en…

eenden op het water als zwemvogels met drijfveren... doch schijn bedriegt in de boot genomen zijn ze allen weerloos…

ik probeer uitsluitend poëtische prentjes te schieten waarbij woorden overbodig zijn prentjes van een plek op aarde waar alleen het geluk mag wonen dat soort prentjes dus...…

ik ken een chanson van Francis Cabrel (Ma Ville) waarin hij o.a. zingt over de fabrieksstraat in zijn woonplaats ergens in het oude Frankrijk... welnu toen ik deze foto tegenkwam was de associatie al snel daar een stap terug in de tijd toen alles ogenschijnlijk trager ging het is weliswaar maar een poging tot benadering van een gevoel…

Den Haag lang geleden mijn opa en zijn zonen in karakteriserende houding begeven zich in een nat beregende straat naar een voor mij onbekende bestemming een sfeervol plaatje van weleer dat zich zo fraai leende voor een lijstje zodat het nog jaren meeging…

plastic onttrekt hooi hier aan het felle daglicht straks geen hongerklop…

de appeltjes in het gras vielen zoals het spreekwoord al zei 'niet ver van de boom ' toch altijd handig voor degene die ze gaat oogsten... de kruiwagen klaar voor gebruik wacht op inhoud…

de eenzame visser heeft ogenschijnlijk geen weet van het decor waarin hij de hoofdrol vertolkt dit fraaie prentje maakt bij mij iets los waarvoor ik even het juiste woord niet kan vinden noem het voor mijn part een vorm van sprakeloosheid…

(zoals de tijd vliegt) spelenderwijs veinzen dat je kunt vliegen met wat geluk een zachte landing in het zand…

( brocante avant la lettre ) een ongehoorde hoeveelheid zooi tentoongesteld op de markt grijpgrage vingers vonden altijd wel iets van hun gading zo was het toen en zo is het nu nog alleen heel anders…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…

moeizame woorden in een weifelend geschrift het mannelijk geluk is best wel lastig om samen te vatten en dat het botst met de beleving van menige vrouw staat als een paal boven het water geluk beschrijven is voor de meeste mannen sowieso al lastig probeer het maar eens dan zie je alras dat je niet ver komt... wat rest is…

de spoorbrug over de IJssel bij Zutphen lijkt op deze foto een wirwar aan metaal... goddank zag ooit de schepper van deze brug het verband waardoor ik thans met vertrouwen de oversteek waag naar gindse zijde je zou er bijna religieus van worden…

met vaders pet en de door zijn moeder gebreide zwembroek hield onze held destijds in heel hete zomers een oogje in het zeil schaamte was hem vreemd dat werd pas jaren later uitgevonden…

( photo noir ) zolang wij aan tafel zitten en ons tegoed doen aan een smakelijk maal is de kat een vriend zijn wij klaar is hij er ook klaar mee zo blijken er toch nog wel wat grenzen in het dierenrijk te bestaan...…

( 't gouden uur ) in snel veranderend avondlicht krijgt het iets lieflijks late zonnestralen betasten de rots met een tederheid die wij nog maar zelden zien...…

je zit op een lommerrijke plek en denkt na over iets dat je boeit het lijkt op dromen maar het gaat dieper... je vergelijkt de waterstraal in je hand met het leven tóch blijft het vreemd dat je dorst krijgt maar vergeet te drinken…

bij het bereiken van mijn leeftijd hoor ik goddank het fluiten van de vogels nog leve de uitbundigheid van de poëzie mompel ik binnensmonds en daarbij is het koesteren van een mooie dag al winst in het seizoen van de herfst blijft er niets te raden over…

eenzaam ben je nooit alleen laat dat een troost zijn…

het heelal gezien als immens schoolbord... geef de dichter een krijtje en weldra staan er de mooiste verzen aan het firmament…

op het voorhoofd geschreven ( alias Ds. B.H.Tazelaar ) de vage dominee Tazelaar die dichte als een hazelaar zó heerlijk ongecompliceerd en alles gefingeerd…

( voor onze columnisten in tijden van verval ) geworden tot een onverdraagzaam volkje van ongedurigen die zich uitleven in kwetsende geschriften uiteraard lekker anoniem want heldhaftigheid moet wel behapbaar blijven welnu 'helden' van het anonieme geschrift zijn er voldoende teveel eigenlijk dat ik met een gemoed van wanhoop…