Alle inzendingen van lejo van kuijeren

alles is gedicht de woordenstroom aan zinnen geordend hiaten verholpen haperingen aaneengeregen als een prachtig collier de valkuilen geëffend en toegedekt met klinkers en medeklinkers die lopen als in juiste cadans... alles is gedicht met dekselse verzen waarin de dichter zich kan vinden…

ik schrik op de stilte laat zich even gelden dan ga ik over tot de orde van de nacht in de verte rijden treinen en ook de snelweg keert terug in mijn oren ach ja de stilte ik zou er soms bang van worden…

poëzie is vaak niets anders dan met een vinger in je neus grutten een balletje draaien en het tussen beide vingers wegschieten als het lanceren van een gedichtje dat vervolgens in de dampkring als een zeepbel uitéénspat…

hoe dikwijls was geluk voor ons simpelweg een hotelkamer met bad waar wij zeepbellen bliezen om in weg te dromen doch zeepbellen spatten uitéén en altijd op momenten van zeer ongelegen... maar ach wat is volmaakt geluk nog in een mensenleven…

gedraag je in het park steeds waardig pluk geen bloemen wees plantaardig…

de oude zanger heeft het in een chanson over vergankelijkheid die hem is aan te zien de tand des tijds heeft hem doorgroefd en getaand maar zijn stem klinkt nog als vanouds het timbre maakt je warm van binnen en kent de kunst van het ontroeren melancholie ligt op de loer om je te Aznavouren...…

van een vierkant gedicht de hoeken afgerond je zou je maar bezeren…

(filosofiemaand) zoals psychologen speuren naar andermans ziel zo zoekt de dichter naar juiste woorden om zijn gevoelens te vertolken... de filosoof echter peinst en denkt er het zijne van…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

nooit gezocht maar toch gevonden jouw afdruk in je winterjas aan de kapstok opgehangen omdat het weer lente was alles is vergankelijk zegt men dikwijls bij vertrek maar als ik jouw jas zie hangen op die door zon beschenen plek dan raakt steevast mijn traanbuis lek…

je kunt niet alles als mooi ervaren maar soms zomaar wanneer het licht een beetje meewerkt krijgt het landschap even iets speciaals zoals vanavond bijvoorbeeld bij het warme avondrood in het westen...…

zoals de voorjaarstinten kleur geven aan het aards bestaan de morgenstond het prille licht strooit over het leven de eerste zonnestralen al iets van warmte geven zó moet de lente zijn als bij het nemen van een heerlijk bad ter bevestiging van je weet wel wat...…

de dromen zijn mij al ontnomen wat rest is onwaarachtigheid hoe heeft het zóver kunnen komen misrekening of wanbeleid..? natuurlijk blijft niets bij het oude dat is de waarheid van een leek maar confrontatie met het koude maakt grote mensen zwak en week 'ik leg mijn botten in het maanlicht op de bleek' waar stralen mij zullen verlichten…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

over de liefde is alles geschreven met ganzenveer en tederheid het pseudo-eeuwig samenleven tot dik in de blessuretijd hoe kan ik als dichter nog over de liefde schrijven tewijl ik hunker naar geluk val ik telkens in herhaling en juist dat maakt zoveel stuk over de liefde is alles geschreven zoals zelfs hier geschreven staat toch…

fantaseren is je gedachten de vrijheid geven een eigen weg te gaan en zie daar... er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

(een verslag in dichtvorm) 'meneer u voldoet volledig aan het signalement van een van diefstal verdacht persoon bij drogisterij Trekpleister' terwijl ik argeloos bij de ING-bank stond te pinnen werd ik onaangenaam lastig gevallen door een agent in uniform en één in burger... verbouwereerd zei ik hen dat ik niet graag gestoord wenste…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

'zolang de lepel in de brijpot staat dan treuren wij nog niet' dat zong men vroeger dikwijls om de moed erin te houden vandaag de dag echter hebben we nog genoeg te eten doch het treuren staat ons nader dan het lachen…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

(vrij oet 't Twents) 't is altied slimmer dan i-j denkt ok al is 't slim genog dan is 't tóch nog slimmer dan i-j denkt…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

is dit poëzie vroeg zij voorzichtig ik las de tedere keuze aan geordende woorden en moest bekennen dat ik hier te maken had met een natuurtalent geen letter teveel woorden in cadans en zinnelijke zinnen die er om vroegen gelezen te worden zelf zocht ik in opperste verwarring vergeefs naar woorden dus knikte ik slechts bevestigend…

natuurlijk zal ik wel weer een gedichtje schrijven maar of het ook daadwerkelijk gelezen gaat worden dat valt nog te bezien er is een teveel aan dichters een overvloed aan dichtzucht en een enorme hoeveelheid verzen zoveel zelfs dat we dreigen onder te gaan in die onstuimige zee aan grote woorden...…

ze weten zich ontheemd iemand vergat de weg terug te markeren... regen maakt het bos grijs en achter elke boom een andere boom vanwaar ze kwamen dat willen ze niet weten en het doel doet er niet toe want wat is toekomst nog wanneer je geen hand voor ogen meer kunt zien…

met de haast van hen die de trein nog willen halen met de vermoeidheid van oude gedichten-schrijvers met een naar coma riekende slaap van iemand die zich tegoed deed aan alcoholische versnaperingen met de berusting van hen die op hoge leeftijd eindelijk de eeuwige rust vinden zo zal het gaan je betrapt jezelf op onrust en weet maar…

het valt maar met de tederheid van zacht vallend blad langzaam bleekt het land tot het wit ziet…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

verwijder zinnen schrap de woorden streep letters en leestekens door... koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

de storm geluwd wrakhout rest puinruimers maken overuren een milde bries het land moet droog de zee had weer eens kuren…