Alle inzendingen van lejo van kuijeren

met de haast van hen die de trein nog willen halen met de vermoeidheid van oude gedichten-schrijvers met een naar coma riekende slaap van iemand die zich tegoed deed aan alcoholische versnaperingen met de berusting van hen die op hoge leeftijd eindelijk de eeuwige rust vinden zo zal het gaan je betrapt jezelf op onrust en weet maar…

het valt maar met de tederheid van zacht vallend blad langzaam bleekt het land tot het wit ziet…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

verwijder zinnen schrap de woorden streep letters en leestekens door... koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

de storm geluwd wrakhout rest puinruimers maken overuren een milde bries het land moet droog de zee had weer eens kuren…

(Gilles de la Tourette) over 'den ie-oh'spreekt men in Twente wanneer men het heeft over die jongen die soms onsamenhangende kreten uit zelf denk ik wel eens dat zo'n jongen een veelbelovend dichter kan worden hij zal met zijn verzen geen lof oogsten laat staan prijzen winnen maar tóch... schrijft hij zijn teksten vol overgave en slaat…

er zijn schilders en zij die schilderen en natuurlijk indianen en excentriekelingen die steevast zichzelf beschilderen hoewel er een gelijkenis bestaat zit het verschil hem toch vooral in het gebruik van kleur...…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo namen wij een voorschot op het afscheid en kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

het stormt en regent en werkelijk alles beweegt buiten trotseert de krantenjongen als een held het tegenweer de natte krant glijdt zompig in de bus het nieuws laat zich deze morgen lastig lezen wellicht krijgen we morgen weer een nieuwe kans…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

de glans allengs verloren en de lichtjes uitgedaan 't kindeke weerom geboren 'signalen uit het aards bestaan' ik weet niets is eeuwig houdbaar wij zijn slechts schreeuwers in de wind die ooit bescheiden zijn begonnen zoals eens het pasgeboren kind…

voor mij is poëzie bedrijven woorden verzilveren als het moet in een fraai schuinschrift op een nog maagdelijk vel wit papier... naar regels zoeken die naadloos in elkaar overgaan als bij de daad en dan wellicht nog tot een hoogtepunt komen ook…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

het is als treurmuziek met cello en een bas 't geeft mij steevast kippenvel ondanks mijn dikke jas... zo'n dag met volop regen daar kan ik niet goed tegen…

bij de molen zonder wieken komt ineens de vraag is het onvoltooid verleden tijd of een kwestie van verval vooralsnog blijft het gissen doch molens moeten draaien malen en kreunen onder fikse wind een molenaar moet in de weer zijn met zeilen touwen en ander gereedschap geluk is een draaiende molen met wieken die dromen meenemen naar…

het heeft iets behaaglijks wanneer ze branden de kaarsjes in december lichtpuntjes als houvast op de valreep van een bijna verlopen jaar straks op de weg terug naar het licht wanneer de kaarsjes doven weten wij ons gesterkt met het besef dat we toch in het licht blijven geloven…

niet moeilijk de late jaren vijftig in het zuiderpark op het hoofdveld tijdens een wedstrijdje voor aanvang ado-rapid j.c. we stonden 0-1 achter doch ergens in de 2e helft kreeg ik de bal opspringend bij toeval op mijn scheenbeen met een boog ging het leer over de keeper 1-1 en gejuich alom wat had ik die goal graag in de herhaling…

(voor Johnny van Doorn alias Johnny the Selfkicker) een jonge jongen met lef die de taal durft te shaken zoals de barman die een wel zeer verrassende cocktail bereid om vandaag de dag met een gedicht te scoren moet je flink opzien baren de boel als het even kan shockeren en het liefst met grof geweld dus wie naam wil maken in de hedendaagse…

uit het niets komen ze mij tegemoet in het ravijn dus geen ontsnappen aan ze omarmen mijn trein met wel duizend klamme slierten en ontnemen mij (de ogen van de trein) het zicht... even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…

erosie is de meest ultieme vorm van geduld en vasthoudendheid de tijd mag hier geen naam hebben…

ginds de groei van onrust als bij het naderen van een trein met onbekende bestemming zet de signalen op veilig zodat de trein met gezwinde spoed hier snel voorbij zal zijn waarna dan wellicht m'n wens nog in vervulling kan gaan 'het grote verlangen naar dat wat wij gemoedsrust noemen'…

op het oog een doodgewone huis tuin en keukenschilder die de restauratie na restauratie voorziet van vrolijke tinten met ongekende ijver geeft hij kleur aan een voorheen somber wachtverblijf als een tovernaar met slechts een kwast legt hij de basis voor ontmoeting en het afscheid van morgen...…

geluk is vluchtig als een vlinder die op je neerstrijkt als op een bloem wat nectar neemt en je vaarwel kust…

niets lijkt veranderd doch alles is anders gemis is een vreemd begrip dat zich heeft genesteld in een huis van leemte daarvoor een plaats vinden vergt een zee van tijd…

de tedere glans van 't intens groen fluweel maakt herfst aanvaardbaar…

blaas een luchtkussentje vol met het oog op morgen voor wanneer jij er niet meer bent uit voorzorg zodat straks je nabestaanden postuum over je laatste adem kunnen beschikken als troost of is dit erg naïef…

hij heeft een goddelijk geloof in zichzelf als dichter maar als mens is hij als u een twijfelaar... een zeiler laverend tussen bakens kwetsbaar als het wankel bootje in de branding van het bestaan hoe anders de dichter als dichter die houvast vindt aan lettergrepen en verzen schrijft op de fundamenten van het geloof in zichzelf…

zaterdag 10-09-'11 13.55 uur vanuit de trein die hier even stilstaat langs het perron Almelo de Riet zie ik een eenzame jongeman met een sporttas die verbijsterd om zich heen staat te kijken... op het verlaten voetbalveld ontbreken de hoekvlaggen de teloorgang van een club gevangen in een beeld barstensvol melancholie p.s…

rust vinden daar gaat nogal wat aan vooraf een moeizaam leerproces van vallen en opstaan of beter nog van woede uitbarstingen en wroeging... doch eens is het er de rust als een soort van verlamming die je belet om op te staan…

censuur maakt verzwegen gedichten teder als het eerste loof aan bomen na een lange winter ogenschijnlijk nietszeggende woorden die teneinde raad van zich doen spreken in doodstil duister zoals geluk bij het ochtendgloren kan zijn wanneer je ziet dat er een gedicht is geboren…