Alle inzendingen van lejo van kuijeren

(bij een foto) de libel laat zich in een tedere greep bij de staart nemen weerloos tussen vingers geeft het zich over aan de mens wanneer ik hem weer los laat vliegt hij dankbaar verder als een helikopter na een kort oponthoud…

(de dorpsgek) je ziet ze frequent 'zonderlingen' die consequent in eigen wereld leven maar nergens zoveel als in Frankrijk je hebt er daar beslist wel eens één ontmoet in een dorpje in de Ardeche "au centre de village" waar hij een betoog houdt voor zichzelf bijvoorbeeld St.Jean le Centenier(7-6-'11)…

alles wat voorbijging en waar je met een gevoel van warmte aan terug denkt is louter melancholie herinnering van lach en traan en de pijn van dat het niet altijd zo door kon gaan de zwart/wit foto van voorheen met kartelrand is nauwelijks nog tegen de tijd bestand…

in een poging te schuilen in mijn schaduw voor de zon struikel ik lelijk over mijn eigen ik goddank breekt alleen mijn schaduw iets...…

we tellen de dagen maar vergeten de uren (om over de minuten maar te zwijgen) zo maakt men tegen 't einde van het bestaan de balans op als de accurate boekhouder met de tong tussen de tanden die zich verdiept in kille cijfers zijn wij straks debet aan het tekort aan geluk…

soms herken ik de dichter aan zijn voorzichtige tred het lijkt alsof hij loopt te broeden op een vers bang voor een misstap een verkeerd woord of ander ongemak soms herken ik de dichter in mijn diepste zelf bedenk ik nieuwe woorden voor mijn eigen vers een beetje bang maar tóch met geloof in eigen kunnen soms geloof ik de dichter…

wanneer ik alle gedichten die ik ooit heb geschreven in een lint achter elkaar ga zetten zou ik de aarde kunnen omvatten met een literaire meridiaan maar wie heeft daar nog baat bij…

waar eens het stil verlangen woonde huist thans de kilte van weleer dromen waar ik toen van droomde gaf ik elders in beheer nooit bleef alles bij het oude altijd was men in de weer het hechten aan het zó vertrouwde deed mij later toch nog zeer van alle regels op de hoogte weet ik hoe het verder moet ik zal me vast nog eens bedenken…

de zon verrast met gouden stralen het landschap wordt innig gekust ik zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij goed bewust als het voorjaar zich doet gelden kunnen wij straks weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas het is de drang van binnenuit die ik thans openlijk durf tonen een gevoel dat naar…

zoals de dochter van de dichter haar vaders kijken heeft georven maakt ze een foto 'het vergezicht van de rivier' in wazig tegenlicht over 't water en noemt het haar gedicht zó eenvoudig soms kunnen dingen gaan door tederweg te zien en te beschrijven als een fraaie vorm van het vastleggen van iets voor later…

'een teder woord is als een amuse voor de ziel' de dichter Riekus Waskowsky schreef het destijds al in zijn gedicht'AARS POETICA' 'dichten is net als koken' dus is de dichter de 'chef' die met culinaire zinnen de hoofdschotel bereidt met een handvol ingrediënten geeft hij gestalte aan dat wat zijn hart hem ingeeft als bewijs van…

zo'n echt ouderwetse strandstoel je weet wel met houten raamwerk en een gestreept linnen loper de theatrale worsteling waarmee het uitklappen gepaard ging... deze worsteling nog eens te ervaren op een warm strand ergens in augustus en er dan eindelijk weer eens languit in te mogen luieren zonder gêne dit verlangen…

ze hangen er weer gezichten op affiches hier in de regio zijn het de levensgrote koppen van ene Rietkerk en een zekere Resink de voormannen als 'pseudo idealisten' van christen democratische huize zij zijn het die mij steevast opzadelen met een chronisch gevoel van 'op je hoede blijven'... iedere keer wanneer ik mijn wijkje binnenkom…

(met dank aan C.Buddingh') wat is verveling meer dan een ogenblik jezelf zijn een pas op de plaats maken als moment van bezinning het bestaan kan immers niet altijd in sneltreinvaart gaan er is niets mis met 'quality time' een uurtje lezen of mediteren met de ogen stijf dichtgeknepen... maar ga me alsjeblieft niet vertellen dat…

aan de grote droogmolen hangt één hemelsblauwe sok wanneer ik door de knieën ga en naar boven kijk valt hij weg tegen het strakke blauw zo symboliseerd de sok verlatenheid en ik weet dat wanneer de andere sok niet meer wordt gevonden zijn bestaan niet langer kan worden gegarandeerd... nog een wonder dat iemand de moeite heeft genomen…

hilariteit alom in de stilte coupé enkele oudere dames krijgen de slappe lach... wanneer ze uiteindelijk lezen dat het hier stil moet zijn zijn ze niet meer te stoppen als excuus voeren ze aan 'een dag niet gelachen is een dag niet geleefd'…

(ongedurig gaat het misverstand door doodlopende straten) wanneer de dichter zijn uiterst gevoelige woorden op papier heeft gezet zegt dat nog niet dat hij ook daadwerkelijk iets heeft bijgedragen aan de oplossingen van alle problemen hier op aarde... hij is slechts het potlood en 't gum dat notities maakt en ze weer uitvlakt en ze…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

ik heb thuis een poster van 50x70cm waar Remco Campert geleund staat tegen een blinde muur waarop een affiche is geplakt van een film met de franse acteur Gérard Philipe twee kunstbroeders de één jong gestorven en de ander goddank nog onder ons... het ontegenzeggelijk bewijs dat alles zó betrekkelijk is wat dat betreft staan wij…

de teloorgang van restauraties geeft telkens meer stations de aanblik van een koude voorstad in het macabere voorportaal van morgen krijgt kille nevel vat op mijn gemoed... bij de automaat pin ik een kaartje voor de trein naar niemandsland…

(bij de geboorte van mijn kleinzoon) ik zal ergens moeten beginnen op die koude woensdagavond in december bijvoorbeeld hier vangt de reis aan vanaf de prille start naar de voor jou nog zó verre toekomst... doch als je opa je raden mag dan wil ik alleen maar zeggen 'neem er de tijd voor jongen'…

op de weg terug naar het licht wijzen kaarsjes ons de weg... achter een berijpte horizon wacht mogelijk het geluk of wellicht iets van verdraagzaamheid…

ik schrijf lichte door de wind bewogen gedichten die eigenlijk geen naam mogen hebben in naamloze verzen wil ik wonen als de woningloze uit J.Slauerhoff's gedicht en op eigen wijze gelukkig zijn…

een winter morgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren telkens hoger schijnt... hartverwarmend de mens broos als toost plukt hij de dag met lange tanden…

Twente toegedekt onder een dik lakens pak als een goed gebruik…

een greep uit zijn werk bezorgt mij nog altijd een gevoel van thuiskomen warmte als een deken waaronder je het geluk kunt vatten met m'n neus in zijn gedichten en de tijd van 't jaar buitengesloten waan ik mij voor een ogenblik 'het rookwolkje voor god' zachtjes omhoog stijgend uit het smeulende pijpje dat nog niet is gedoofd…

mijn verlies toegegeven gevonden voorwerpen gebeld daar zegt men dat er tot heden ten burele van 't depot gevonden goederen nog niets is binnengekomen dat in de verste verte lijkt op een verloren liefde... maar dat ik het natuurlijk altijd een volgende keer mag proberen en dat ze mij zullen verwittigen wanneer er iets is binnengebracht…

het plukken van de dag mag misschien voor sommige mensen dagwerk zijn de dichter echter plukt elke dag verwondering als bij het sterrenplukken op een mooie avond ergens in het zuiden... een beetje dromen van bescheiden geluk en daarvoor zo mogelijk de juiste woorden vinden…

kerstgevoel of kribbig vraag ik mezelf af wanneer ik haar bezig zie met 't optuigen van de boom wanneer de kaarsjes eindelijk weerspiegelen in de glinsterende ballen klinkt op de radio het 'Gloria In Excelsis Deo" en als bij toverslag is het ijs gebroken…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen waar linten van zwijgzaamheid achter huizenhoge heuvels van misplaatste trots als leestekens de grens bepalen juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…