Alle inzendingen van lejo van kuijeren

vrijdagavond badend in een zee van kleurrijk licht verbergt de stad zijn zwakke plekken pijnlijk drukt vergankelijkheid zijn stempel op de badplaats…

deze dichter is een zwichter hij doet water bij de wijn dan lijkt het vers veel lichter en doet het niet zo'n pijn…

we weten van de tijd dat niets zo snel kan gaan ik kende iemand die zijn snelheid wilde meten met de tijd u begrijpt het misschien al 'een bij voorbaat verloren race'…

mijn gedichten van gisteren zullen de morgen waarschijnlijk niet halen zo vergankelijk als wij zijn ook onze gedichten het optekenen van woorden en gevoelens als herinnering voor een mogelijk later tenminste dat hoop ik...…

vanmorgen vloog hij nog "de meeuw van Tjechov" op nauwelijks 10 meter van de caravan lag de dode meeuw vleugels weerloos uitéén de kop geknakt en ogen gebroken zomaar uit de lucht gevallen als het pijnlijk bewijs van vluchtigheid... met iets van melancholie heb ik de meeuw voorzichtig in een greppel onder het dichte struikgewas…

ooit een meeuwenpaar op tederheid betrapt..? ik wel onlangs in juni aan het Lesjömeer in Varmland tot drie keer toe aan de bouw van een nest begonnen voordat ze eindelijk hun draai hadden gevonden hetgeen gepaard ging met ongekende tederheid…

eenden meeuwen en ganzen alsof ze een luidruchtig gesprek voeren... tevergeefs probeer ik er achter te komen waar ze het over hebben maar mijn zweeds laat vooralsnog veel te wensen over Lejo van Kuijeren…

(libertango) stemmig als de cello van Yo-Yo Ma te merken hoe het gevoel wordt overrompeld door wat melancholie zoal losmaakt... een brok wegslikken en weten dat het leven om je geeft Lejo van Kuijeren…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet..? ik ken een grote kerel... Piet die is 2 meter 9 maar als ik met hem praten wil dan is hij zo verlegen u bent wat dat betreft een vent en stressbestendig tot het end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast god dat kan gewoon niet missen...…

de tuindeur gaat weer open er sluipt geur van voorjaar binnen in de tuin zie ik vooral groen heel veel groen de beukenhaag waar ik vorige week nog zó doorheen keek is in mum van tijd dichtgegroeid onneembaar voor vreemde ogen als een privédomein hier ben ik thuis voel ik me veilig... laat de zomer maar komen…

zijn uitzicht op een blinde muur belet hem niet te reizen in de ruwe structuur vindt hij zijn weg door een berglandschap van verweerde voegen... zover is het gekomen dat verzonnen kilometers hem vermoeien als een niet onaangenaam soort zeer die na een gezonde nachtrust spoedig zullen verdwijnen…

'le temps de cerises' zegt men in Frankrijk en natuurlijk ziet de wereld er een stuk fruitiger uit wanneer je behangen bent met kersen…

onlangs op een bijeenkomst met andere dichters tot m'n spijt weer eens gemerkt hoe weinig collegiaal de meeste dichters zijn elkaars werk lezen blijkt voor de meeste van hen een taboe terwijl goed luisteren naar andermans verzen al helemaal uit de boze is het lijkt waarempel broodnijd ware het niet dat er met poëzie geen droog brood…

van het zout gewonnen uit de tranen van mijn lief wil ik met pasen een vleugje op mijn ei...…

een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat zwaaien steekt ze een middelvinger in de lucht 'ontgoocheling' in vogelvlucht Lejo van Kuijeren…

destijds heb ik eens een portie rijpe woorden in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze nog wat lyrische versjes voor later te bewaren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten (wellicht lekten de afsluitringen) zodat de inhoud aan versheid duidelijk te wensen overliet... daar stond ik dan met een zojuist…

wind trekt aan de regen tikt je tegen slaat je lam... je vraagt je af hoe dit zo kan maar éénmaal uit het veld geslagen staat een ander op jouw plek Lejo van Kuijeren…

met dank aan Jaap Grootenboer hoe het voelt over gedenkstenen te lopen... te lezen wie hier zoal hebben gewoond tot ze werden opgehaald dit gevoel vertalen in goedlopende zinnen het gaat niet lukken daarvoor is er te veel gebeurt juist daarom is het goed hier eens bij stil te staan Lejo van Kuijeren voetnoot: Ennekerdijk…

vederlicht zoals het geluk dikwijls is... het komt je aanwaaien op onverwacht moment en voor je beseft wat er gebeurt waait het weer weg Lejo van Kuijeren…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

ze kijkt naar mijn stem zegt ze... en ik bloos maar dat ziet zij niet kijken met andere zintuigen is niet een ieder gegeven laat dat haar een troost zijn…

(uit vissen) hengelen naar het voorjaar en fictieve vissen... 'beet of geen beet' het maakt onze buurjongen helemaal niets uit een wonderbaarlijke vangst zal het vandaag niet worden maar amusant is het beslist…

even een foto maken van 2 oersterke werkpaarden in een landschap bij Ootmarsum maar ze draaien mij resoluut de kont toe alsof ze daarmee zeggen 'het is zo wel mooi geweest' blijf ik toch nog zitten met de vraag van 'is het minachting of louter desinteresse' wie het antwoord weet mag het mij zeggen...…

meer dan ooit schrijf ik woorden zonder inhoud dicht ik mijzelf gedachten toe die niet de mijne zijn en zwijg ik om het hardst over ledigheid die woekert betrapt op eenzaamheid volgt vrees mij op de voet wanneer ik weer huiswaarts reis... achter beslagen ruiten zijn wij slechts schimmen in het ruwe spel dat geen winnaars kent in de waan…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

19 dias y 500 noches "de genezende werking van de poëzie houdt mij op de been" aldus de zanger/dichter herstellende van een ernstige hersenbloeding sprak hij deze helende woorden als een ternauwernood aan de dood ontsnapte matador kreeg hij weer vat op het bestaan blijkt dat de poëzie de mens sterker maakt dan men ooit voor…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

(entre Uzés et Nimes) zo je hier iets hoort fluiten zijn het niet de vogels maar de kogels…

met de goedgeefsheid van een mooi vers je sporen verdienen soms kan het je gebeuren je zoekt naar de juiste combinatie van woord en daad en vooralsnog onverwacht begint het te lopen als vanzelf... éénmaal op de rails is het een fluitje van een cent en in beweging geen houden aan…