Alle inzendingen van lejo van kuijeren

teloorgang is de laatste wagon op voorheen de spoorlijn van Uzes naar Nimes destijds van de rails gelicht en neergezet als schuilplek voor schapen tegen het onweer zo krijgt de tijd telkens vaker vat op wat de mens ooit maakte doch wat nog blijft is louter heimwee naar het treintje dat nooit meer komt…

naar Nescio het oorverdovend gerucht 't geluid van fietsen in een stofwolk naar beneden als beloning na een klim gezoef van dikke banden het klapperen van een fietstas en 't zware gewicht van de tent achterop de bagagedrager 'jongens waren we- maar aardige jongens' schreef de schrijver Nescio ooit in zijn relaas over de titaantjes…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

(op een tegeltje) hier woont de dichter ook hij zal ergens moeten wonen... welnu achter deze gevel komen woorden tot leven zoals destijds bij de bouw de metselaar dit huis liet groeien steen voor steen zo maakt de dichter met zorg de juiste keuze woord voor woord…

ik heb nog een oude foto van mezelf als baby een zwaar gehavend exemplaar maar ook een oud luciferdoosje met krullen van mijn allereerste haar... beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen wel eens ontheemd voelt…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

zij kleurt haar lippen met een vaag verlangen en spiegelt zich in het gevoelig licht veroorzaakt oorlog in een aantal mannenmagen... terloops maar nog gespeeld voorzichtig verleidt ze allen die zich in haar dampkring wagen geen man durft haar op de vrouw te vragen of hij kans maakt op wat klein geluk zij speelt het spel geraffineerd met graagte…

Ik heb er dikwijls gestaan met mijn vader op de tribune aan de Sportlaanzijde daar zagen wij stopperspil Everse op de vuist gaan met goalie Piet Kraak en hoe de legendarische doelman Wim L. voor een handvol zilverlingen in een beslissingswedstrijd tegen NAC bewust drie ballen doorliet glippen... onlangs heb ik ergens gelezen dat hij jaren…

vroeger zei ik wel eens gekscherend als machinist van de trein ben ik een reiziger door de seizoenen doch naarmate de lengte van de reis besef ik steeds meer dat het leven een reis is door de seizoenen vandaar dat mijn hedendaagse gedichten dieper gaan dan de ogenschijnlijk nuchtere observaties die ik onderweg beschrijf mijn gevoel zegt…

het tedere pastelachtige van een fraaie ansicht met uitzicht op een idylle scheepjes met gestreken zeil na behouden thuiskomst bakboord aan stuurboord zo'n reisimpressie in kleur vanuit het hart van de meester vertaald in penseelstreken voor ogen van vandaag en morgen ------------------------------ Claude Monet -Argenteuil 1875…

(in beeld & beweging) stilleven met appels stilleven met één appel... stilleven…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben... morgen gaat er immers weer een…

bij een schilderij van August G.Carius hij legt zijn ziel op het doek met het vederlicht penseel kiest hij de juiste toon van 't palet van zijn gemoed het hoofd volgt 't hart en sturen de handen zo komen vormen tot leven zoals 't dorpsgezicht van Arpaillarques in purper bijvoorbeeld... ik ken de schilder en de plek de warmte van…

(over het klankdicht) hij had het over grootse poëzie en gaf een voorbeeld van orakelklanken ik zei hier heb ik echt van zitten smullen hoe kan ik u ooit bedanken hoe prachtig toch die grootse poëzie en zo eenvoudig ook door simpel uit je nek te mogen lullen…

liggend op de voorgrond het ontzielde lichaam van een zekere Adriaen het Kint doch van de dode niets dan goeds zijn misdaden zijn inmiddels toch al ruim verjaard alleen de groengele teint bezorgt mij nog altijd kippenvel... het lijk als lijdend voorwerp gereed voor een lesje in 't ontleden door dr. Nicolaes Tulp 'de chirurgijn'…

hij werpt zijn schaduw op het spoor schrikt van het koude ijzer en één seconde wijzer maar voor hoelang..?…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

laatst zag ik een vriendin van vroeger maar zoveel ouder dat ik even dacht het is haar moeder later toen ik thuiskwam en in de spiegel keek herkende ik mijn vader…

met het verstrijken van de tijd moeten wij de tol betalen langzaam raak je alles kwijt eerst de tanden en de kiezen daarna ga je haar verliezen vroeger was het nog zo mooi keurig netjes in een plooi een oude hond ruikt uit z'n bek is derhalve niet in trek er zijn immers jonge zat nee jij hebt je tijd gehad…

dit is het triest relaas van iemand zonder onderkomen die bij een spoorweg aangekomen de laatste trein maar heeft genomen naar niemandsland waarvoor slechts enkeltjes bestaan…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

tussen aankomst & vertrek daar ligt de tijd van reizen en als je dat maar heel lang doet zal je vanzelf vergrijzen... het is allemaal zo relatief 'de tijd van leven met je lief' 't is vluchtigheid bewijzen…

gisteren stond geborgenheid in blokletters op de schoorsteenmantel alsof de tijd geen naam mocht hebben vandaag de laatste dag van het jaar drinken bange mensen zich moed in voor weerom een nieuwe ronde om vijf voor twaalf schuift men alles wat tegenzat terzijde... straks knalt men voor even de angst aan flarden…

Ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

iemand zegt ik zie het leven als een reis door de tijd... nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

in deze tijd van 't jaar kies ik voor warme woorden "chaleur" zeggen ze in Frankrijk in een taal die zoveel rijker is maar klagen doe ik niet ik zoek in mijn moerstaal naar een passepartout en als het eens een keertje niet zo wil lukken maak ik desnoods mijn eigen woorden…

als ik er strakjes niet meer ben zegt zij terwijl ik luister dan zal ik jouw kerstster zijn die licht geeft in 't duister…

voor mij was kerstfeest een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand uitgestald op het dressoir en de warmte van met z'n allen (en iets van soberheid) aan een tafel van fragiel geluk nu wij zoveel materiëler zijn weet ik mij een illusie armer…

ik droomde van mijn vader hij zat te vissen op z'n vaste stek de dood had hem jaren jonger gemaakt en zoveel gelukkiger vooral... verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling: "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…