Alle inzendingen van lejo van kuijeren

aan Levi Weemoedt kan ik werkelijk niet tippen wat dat betreft ben ik een amateur de woorden die ik braak tussen de lippen krijgen bij Levi veel meer kleur…

herfstig Twente maar mooi als op de foto... het oude boerderijtje benadrukt het gevoel van behaaglijk samenzijn zoals dat vroeger nog gebruikelijk was in Twente ach ja...Twente en de vergankelijkheid zegt de dichter met een zucht en iets van spijt…

verdriet is melancholie het chronisch besef van vergankelijkheid hoe groot de faam of roem mag zijn het is de tijd die krijgt je klein wat rest is straks het groot gemis verpakt in pijn…

verwondering over de koeien aan de kust druk in de weer met de productie van zilte boter geven ze gehoor aan de wens van de boer tenminste zo vul ik dat voor mezelf in…

op het verlaten kiezelstrand kan je de melancholie plukken de houten palen op het strand ontdaan van zonneschermen nodigen uit tot een slalom door het naseizoen... dit relaas teruglezend zie ik grote woorden op papier gezet door een kleine dichter die zich voor even te buiten ging…

geef de dichter een stukje strand en hij zal met welhaast passionele drang mooie woorden schrijven in het zand…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

wat je niet leest is hetgeen nooit is geschreven witregels in het hoofd van de dichter het verzwegen gedicht onvolmaakt ongerijmd geschreven tenminste voorlopig…

wij sparen woorden voor morgen om iets na te laten voor de erven... woorden van troost bijvoorbeeld…

voor Herman van Veen niemand wordt gemist zegt men ietwat benepen maar men blijft namen strepen zodat 't stiller wordt en je denkt dat je iets mist doch als je je vergewist weet je het beslist niemand wordt gemist…

een lege tafel en vier stoeltjes symboliseren het verval van een verlopen seizoen zoals ook de bladeren op de grond getuigen van weleer met een gevoel van wat geweest is is geweest blijf ik toeschouwer in de kilte van de tijd...…

nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het afscheid kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

m'n god alweer zo'n moeilijk stukje tekst waarmee men iets van poëzie wil duiden de dichter maakt in taal geluiden waarvoor hij naarstig woorden zoekt... men stuit op wrange hindernissen en breekt de tong op lettergrepen weerom blijft men als lezer in 't ongewisse en de dichter onbegrepen…

vide grenier m'n hoofd leeggemaakt ballast weggegeven aan een verzamelaar... zeilen neer schoonschip gemaakt het dek geschrobd de lucht geklaard... verloren strijd de tijd te lijf gegaan met handen en voeten maar tóch vergeefs...…

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

voor iets van geluk verdroeg hij haar warmte op zijn huid met de zachtheid in zijn handen de tranen op de lippen en 't zout voor in de wonden alles is beter dan verdraagzaamheid veinzen soms komt het geluk simpel binnen handbereik wat let je…

tijdens de warme zomer had hij tóch bijna zijn complete gewicht aan transpiratie verloren goddank vond hij nog iets van houvast aan de zwaartekracht van het leven…

vroeger sprak de oude dichter toen wij nog arm waren en behoeftig veegden wij wanneer de nood hoog was de kont af met krantenpapier hetgeen destijds niet onopgemerkt aan ons voorbijging je kon bij wijze van spreken de krant in spiegelschrift van m'n achterwerk lezen ware het niet dat de zeden dat in die jaren niet toe lieten dus een…

niets zó ondankbaar als 't schrijven van gedichten wat je schrijft is betrekkelijk goed voor het vergeetboek dus beperkt houdbaar mocht het je bedoeling zijn onsterfelijkheid na te streven vergeet het snel... niets dan fictie is het en dat weet de oude dichter maar al te goed…

niet de taal uitvinden maar naar woorden zoeken die als een puzzel passen op de juiste plek zoals zoeken het bewust kijken is naar een mogelijke vondst zo zal het altijd zijn de dichter maakt zich ondergeschikt aan de taal de taal staat het verwoorden toe van een gevoel...…

een woordenstroom binnen de dijken met uiterwaarts verlangen stroomafwaarts wacht een zee aan rijmwoorden waar men stroomopwaarts slechts van mag dromen dichter bij het water wacht de poëet op inspiratie…

zó kleurloos dikwijls als ook leemte kan zijn met melancholie op de loer en ginds het verdriet oprukkend als een groots vijandelijke leger zó voel ik me soms op verveloze dagen als het bladdert dan verlang ik hevig naar grondverf aangebracht met zachte kwast…

de kleine dood noemen de Fransen een orgasme 't opperste genot als een moment van weerloosheid wanneer je op je kwetsbaarst bent en tóch juist dat kleine ogenblik dat o zó snel wegebt maakt het geluk voor even tastbaar…

foto gemaakt van een ogenschijnlijk verloren hoekje waar de meeste mensen haastig aan voorbijgaan het willen zien de tijd ervoor nemen en vastleggen voor later al die vluchtige dingen even vasthouden meer is het niet... maar tóch…

(in de Morvan) steelpannetje grote en kleine beren in een hemelse etalage God houdt uitverkoop…

(voor de kampgenoten) de 'rolkoffers'op de camping zijn eigenlijk niet de koffers waar wij gezien mee willen worden maar ook hier maakt 'noodzaak'van de nood een deugd…

bij 'brommer op zee' van Maarten Biesheuvel vraag ik mij telkens af wat voor merk 't is geweest... en begin het lijstje in m'n hoofd automatisch af te strepen solex /zundapp /kreidler berini /puch /thomos om tenslotte uit te komen bij de meest voor de hand liggende namelijk de kaptein mobylette…

dans la piscine klonk stemmige muziek van Satie voor de vrouw die heel alleen in het water baantjes trok een welkome stimulans om toch vooral in dit tempo door te gaan…

poëzie op een laag pitje wil nog niet zeggen dat 't niet gaart ik zie het als een vorm van slow cooking de tijd er voor nemen is al wat het vraagt…

een poëtische wolkbreuk letterval van klinkers om nog maar te zwijgen van de medeklinkers in dit luilekkerland voor luie dichters kom ik werkelijk niets te kort kan ik zomaar een greep doen in de hoeveelheid woorden en vis ik de strofen simpel uit de goot alles is hier zoveel groener zodat ik vrees dat ik droom…