Alle inzendingen van lejo van kuijeren

pril leven ten voeten uit met pakweg zo'n 8 pond ben je er dan... de zwaartekracht heeft er een klus aan een goed begin is laat merken dat je er bent je gewicht in de schaal werpen dan houden ze straks wel rekening met je welkom Opa Lejo…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

het tedere pastelachtige van een fraaie ansicht met uitzicht op een idylle scheepjes met gestreken zeil na behouden thuiskomst bakboord aan stuurboord zo'n reisimpressie in kleur vanuit het hart van de meester vertaald in penseelstreken voor ogen van vandaag en morgen ------------------------------ Claude Monet -Argenteuil 1875…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

(sur le pont) tóch gek hoe een brug die in een stoffig verleden tot de andere oever strekte zoveel meer is gaan betekenen dan dat het als permanente verbinding tussen de oude stad en L'ile de la Barthelasse ooit zou hebben gehad lejo…

hoe put je inspiratie uit een stoel waarop je nauwelijks kunt zitten... zijn het de kleuren is het 't hout waaruit hij is gesneden of is 't botweg het verleden ?…

het bekende bakkertje van de fameuze palmiers is definitief uitgebakken daar onder het poortje waar lange rijen wachtenden ooit stonden opgesteld heerst intense stilte alleen het opschrift 'BOULANGERIE UZETIENNE' zal nog wel even blijven als herinnering aan de bakker van weleer lejo…

VOOR IEMAND DIE LEEST MET 10 VINGERS IS DUISTERNIS GEEN BEZWAAR…

wind trekt aan regen tikt je tegen slaat je lam je vraagt je af hoe dit zo kan maar eenmaal uit het veld geslagen staat er een ander op jouw plek…

de stilte is pijnlijk maar vergeleken met de pijn van hen die hier hebben geleden mag het geen naam hebben minstens 70.000 onschuldigen van vlees en bloed lieten hier het leven en vonden een plek in één van de massagraven sprakeloos en vol verwijt denk ik waarvoor en kijk terloops naar dit schuldige landschap waar de heide thans nog…

het seizoen voorbij lopen wij in kaplaarzen vol onrust soppend langs de vloedlijn een onduidelijk verlangen ontfutseld aan de zee waait door ons haar over de boulevard landinwaarts...…

(rond kerst) Ze hebben niet veel tijd doch eenmaal per jaar zo eind december komen ze even langs en laten een luxe pakket gemoedsrust bij haar achter (nee aan niets zal het haar ontbreken) daarna gaat alles weer vanouds zijn gang.…

de jeansblauwe bodywarmer destijds aangeschaft in Windemere (in het Lake district) houdt mij op frisse dagen nog altijd op temperatuur als je iets aangenaams zou moeten cijferen dan gaf ik een dikke acht als dank voor het warm houden van mijn bij vlagen zó kwetsbare lijf…

het haantje op de toren vangt de zon en kraait victorie het dorp glimlacht…

bij een foto van Irene Suchocki alleen om de klank al boulangerie/confiserie geschapen voor de poëzie hier bakt men broden en gebak hier koketteert men met het vak de Franse bakker is een kei wat hij ook bakt het maakt me blij het is een ambacht om te smullen laat de pessimist maar lullen…

voor iemand die leest met 10 vingers is duisternis geen bezwaar…

bretons blauw of hoe streepjes je het gevoel geven van een nakende zomer hunkering maakt ontvankelijk zeker na de kilte van een seizoen vol leemte goddank komt in het oosten spoedig de zon op…

naar J.Brel(22-03-'16) laffe barbaren zijn het die hebben toegeslagen ze lieten bloedige sporen na en een zee van verdriet wat alom heerst is grote machteloosheid graag had ik dit korte relaas willen afsluiten met wat woorden van troost maar ik heb de moed niet…

de roodkoperen zon boven het landschap geeft iets van verwantschap want ook ik maak nog wel eens een schijnbweging Lejo van Kuijeren…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

ik ben de dichter die in sobere taal zijn gevoel tracht weer te geven zuinig op mijn zinnen geef ik gehoor aan spaarzaamheid uit het alfabet kies ik na wikken en wegen met zorg de letters die werkelijk iets te zeggen hebben…

blinde woede op papier zetten wrevel wekken bij toehoorders dit urenlang volhouden en ze zullen één voor één afhaken die toehoorders…

hij had de euvele moed woorden op schrift te stellen die menigéén niet eens in handen durfde te nemen (tenminste niet in het openbaar) alles omtrent de daad en wat daar zoal bij komt kijken wist hij in tederheid te vangen zó menselijk bijna met alle zwakheden en verlangens kortom hij had de lef de poëzie te verrijken met een scheut erotiek…

CIRCUS voor Paul van Ostaijen ter nagedachtenis PISTES als CIRKELS van de getemde taal waar KAPITAAL & minuscuul als acrobaten over trapezes gaan maar waar ook publieke ogen GADESLAAN…

wanneer ik zou zeggen dat wij hem moeiteloos hebben bedwongen dan zou ik liegen het heeft wat gekost bloed: zie de schrammen op mijn schenen zweet: je had mijn shirt moeten voelen toen ik eindelijk boven stond en tranen: al dan niet van geluk of weemoed doch voldoening gaf het en daar kracht uit putten kan mooi meegenomen zijn…

in Frankrijk zijn stations waar geen treinen meer rijden het loket blijft gewoon open want je koopt er een kaartje voor de bus de rails weliswaar roestig doch ze liggen er nog alsof elk moment de trein uit Vittel binnen kan rollen…

gewaarschuwd door de tijd van nu loopt hij op zijn tenen door het huis zet z'n kraag op en blijft oplettend uit het zicht van vreemde ogen veel is onzeker en er schuilt gevaar in elke proest of kuch onheil dreigt en het virus waart van deur tor deur en steelt geborgenheid weerzin in het vers gestopt en hoop gevestigd op een sterk…

vergeten klompen gevangen in de ledigheid van een parkeerplaats wie heeft ze gedragen wie zal ze missen en wie o wie gaat ze wellicht nog gebruiken…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

rendez-vous met een droombeeld in levend wit ter herinnering aan een stem vol melancholie... een blikvanger in de achtiende divisie van begraafplaats Montmartre als een vorm van ontkenning staat zij daar 'herrezen' uit een zee van bloemen die tot jaren na haar dood nog dagelijks door bewonderaars worden bijgezet…