Alle inzendingen van lejo

uitzicht op zee je eigen ogen geloven hier bruist meer dan de zee alleen dit gevoel vertolken is maar weinig dichters gegeven…

wanneer je denkt het geluk binnen handbereik te hebben blijkt 't verder weg dan ooit zo zal het altijd gaan je kijkt reikhalzend naar iets uit en voordat je het beseft rest de herinnering…

dit lieflijk landschap van glooiend geluk beschenen door een nog breekbare zomerzon kleurrijker kan ik het niet rijmen tederder kan ik het niet dichten fantasierijker kan ik het niet dromen het is freewheelen door een bloemlezing van zelfgekozen poëzie…

over blijvend gemis kan ik kort zijn het blijft levenslang...…

portalen gaan ons in de tijd vooruit ze verdelen de onzekere toekomst in partjes zodat het onzichtbare tóch een beetje overzichtelijk blijft…

nog ver voordat de roest zich vormde was het de trots van menige fransoos... ondanks de dikwijls erbarmelijke staat is het nog altijd een gewild voiture geliefd bij verzamelaar alleen moet er nog heel veel werk worden verricht…

ik heb thuis nog een gitaar waarop ik nooit zal leren spelen maar ik vraag u niet om medeleven want ook niet kunnen spelen (er geen aanleg voor hebben) maar tóch de drang er bij vlagen op te willen tokkelen het heeft wel iets...…

de meeste van mijn gedichten schrijf ik louter voor mezelf voor eigen gebruik mits in de juiste dosering zal het me goed doen natuurlijk staat het ieder vrij mijn gedichten tot zich te nemen zie het als allemansrecht niets moet maar alles mag laten we afspreken dat wanneer mijn versjes je zoveel doen dat je er zienderogen van opknapt…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk... de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt ook nog goed voor een glimlach…

even niets te dichten alles zit op slot woorden die stagneren dat is vandaag mijn lot als ik wil forceren dan loopt alles vast hieruit valt te leren dichten is een last...…

'Honfleur' als een diepe melancholische zucht waarmee de componist wel raad wist... de weemoed van aflandige klavierklanken van Satie geven op tedere wijze de gevolgen van wisselwerking in nauwelijks zes minuten weer…

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

een verregend landschap door beslagen ogen diep tranendal van zilte zee waar vage dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen en juist daar stijgt dan de waterspiegel ver boven n.a.p.…

er bestaat van Abe's hand waarschijnlijk geen enkel gedicht wel weet ik dat de dichter Kopland een vers over hem heeft geschreven een goed gedicht uiterst gedegen daarin was de dichter zeer bedreven omdat Abe met de hand geen verzen schreef moesten zijn voeten het maar doen en dat deden ze in elke wedstrijd "de poëzie ten voeten uit…

je kunt met de mooiste woorden proberen het ultieme gedicht te schrijven maar nog voordat je een eerste zin hebt bedacht weet je dat het onbegonnen werk is wat de dichters ook schrijven en hoe goed ze het bedoelen het blijft slechts wegwerppoëzie de één zal het geschrift misschien een poos bewaren in de la van het dressoir terwijl de…

(bij een fictief schilderij) fragiel het doorzichtig negligé daaronder de roomwitte teint van het verleidelijk vlees de vegetariërs onder ons zijn waarschijnlijk al allemaal afgehaakt de echte mannen daarentegen houden braaf stand al weten ze drommels goed dat 't niet altijd zondag kan zijn…

droomde dat ik verloren liep in een levensgroot gebouw waar niemand was en ik vergeefs van lokaal naar lokaal zwierf in deze oneindige eenzaamheid waar je jezelf eenvoudig kwijtraakt ontdekte ik de ledigheid... er waren daar slechts deuren die toegang gaven tot ander deuren doch geen enkel vertrek was werkelijk een echt vertrek…

het nieuwe hekwerk als toegang tot een late lente goddank komt eindelijk het seizoen op gang tedere zon kust zacht de aarde als bij het langverwacht vertrek van kilte van de koude nacht terwijl de mens hartgrondig zucht wenst hij de kou moet uit lucht…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

vluchtig zijn woorden in taal en in tijd zó heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

soms hang er verzwegen stilte van eeuwen in de lucht als achter de blinden van heel oude huizen... wat daarachter zoal verborgen blijft dat laat zich moeilijk raden alles wat het daglicht niet kan verdragen heeft de mystiek van geheimzinnigheid het geeft schrijvers van fictie juist dat zetje in de goede richting dat ze soms hard nodig…

van het zout gewonnen uit de tranen van mijn lief wil ik met Pasen een snufje op mijn ei...…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de bittere winter zijn ontkomen…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

in sepia zwart/wit of full colour het maakt eigenlijk helemaal niet zoveel uit het is maar wat je er in ziet en wat het met je doet het kan zomaar zijn dat een foto bij de één iets los maakt terwijl een ander er nonchalant in looppas aan voorbij kan gaan... zo blijkt telkens weer dat inspiratie werkelijk een wonderlijk gegeven…

de zon betast de schrale grond het voorjaar komt met rasse schreden en geeft gehoor aan de gebeden... ik zie de knoppen aan de bomen en wil slechts over warmte dromen die wonderen verrichten zal…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

getwijfeld dit gedicht te schrijven omdat woorden soms verwoestend zijn tóch besloten woord te houden bleef ik vrij van veel chagrijn doch wat ik zoek zijn warme zinnen die iets zeggen over jou en mij verleiden weer te geven hoeveel ik werkelijk van je hou…

ik dacht er moeten woorden voor bestaan dus zocht ik in mijn diepste diep naar woorden voor een zin maar hoe ik zocht en wat ik vond... een einde noch begin…

ik de ogen van de trein jij het station waar ik moet zijn…