Alle inzendingen van leonardo

ze staat in diepe gedachten verzonken te kijken, in 't gras op de heuvel blik gericht op kudde schapen en een rappe zwart witte hond die de schapen kundig bijeendrijft terwijl regendruppels haar stilaan doorweken haren plakkerig kleven aan haar hoofd blijft ze in de regen staan als verdoofd raakt kennelijk op 't tafereel…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

het zijn haar ogen die me opeens troffen niet haar borsten, haar benen of haar steile blondeharen noch het minirokje of haar fraaie ronde billen 't was haar blik die me subiet mijn bril deed afstoffen andermaal keek ik haar aan, nu door propere brillenglazen blik gericht op dat glimlachende schepsel tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens…

ik heb haar gemist de herinnering knaagt aan mijn geweten besef thans,rechtop in bed gezeten dat die herinnering nooit vervaagd. ik heb haar soms echt gemist mijn oude liefde van zo vele jaren toen ik de gehele wereld kon klaren haar adoreerde, begeerde en; haar plotseling de rug toekeerde ik heb haar af en toe gemist als ik me verschool…

rijp belegt de misvormde takken waar korstmossen zich reeds hebben genesteld en de dood zich schijnbaar al heeft gemeld symboliek voor 't vergane leven toch verschijnen onder de rijp opeens weer kleine groene puntjes op plaatsen waar de dood zou heersen het is in de natuur vaak om het even alleen wie sterk genoeg is blijft…

Als tranen lopen regendruppels langs de ramen die kreunen en steunen onder de druk van het geweld. Dat takken doet afrukken van de voor de woning staande plataan en bladeren doet opstuiven door de lucht waarna deze vervolgens neervallen in mijn achtertuin. Krakende geluiden op zolder doen me er aan herinneren dat de kracht waarmee de storm…

eerste heldere stralen van de ochtendzon kleurende overvloed gedrapeerd over 't boerenland ganzen in groepen op 't water langs de oeverrand een zaligheid zoals deze dag begon het kleine roeibootje van een oude visserman afgemeerd bij zijn rijen fuiken kan de lucht van gevangen vissen ruiken twee reigers aan de kant in afwachting; van……

een kind speelt in ’t schelpenzand tussen ’t vuil net als vele andere kinderen, laten zij zich niet hinderen door plastic, patatzakjes, ijzer, hout en ander afval zelfs niet door een stinkende aangespoelde blauwe kwal of door de paardenvijgen in ’t zand kinderen spelen slechts lekker op het strand…

stil zit de man voorover gebogen gedwongen houding onder een grote groene paraplu blik gespannen en strak gericht op de hengel en dobber hij rilt even; heeft zich wat meer naar ’t hoge riet verschoven terwijl het vandaag toch stevig hemelt blauw gele flitsen schieten soms als pijlen uit wolken naar beneden de atmosfeer voelt…

uitgestrekt ligt ze in dekking in een droge sloot het fiere hoofd iets opgeheven urenlang is ze reeds opgedreven gevaren zijn nog steeds levensgroot sloten en hekken heeft ze getrotseerd vele kilometers ver hard gelopen tot tweemaal toe met hagel beschoten is aan haar flank reeds licht geblesseerd voorlopig heeft ze even rust gevonden ligt…

in de verte komt ze reeds aangeslopen grijs gekleurd met donker omrande wangen spookachtig, groots, nadert onbevangen dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar…

een gure frisse wind witte bloesem aan een boom de herdershond in het veld in de voortuin staat een kind wit met grijs gekleurde luchten hemel wordt allengs bedekt door klapperende vleugels van ganzen die naar 't zuiden vluchten…

ik staar vertwijfeld naar de sterrenhemel zie je gedaante als het ware zitten achter het stuur van je auto je betraande gezicht, vertrokken van woede en emoties de harde woorden die onverwacht zijn gevallen dreunen na in mijn hoofd ik weet niet eens meer waarom maar mijn gedachten zijn bij je elke beweging van het voertuig…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

de laatste avond van ’t jaar regen slaat met kracht tegen de ruiten jochies van veertien met zakken vol vuurwerk buiten mijn echtgenote zet de oliebollen en appelflappen klaar de laatste avond van 't jaar een droge periode was door de meteo niet voorzien regent nog steeds, klok slaat bij ons juist halftien over twee en een half uur zijn…

gedreven door wind en motregen ploeterend over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

een boer heeft altijd wel wat te zeuren is 't niet over de melkprijs dan wel over de prijs voor 't vlees vervolgens overvalt bij de boer dan weer de vrees komt er nu wel of niet snel wat regen akkers staan gortdroog zon staat hoog aan de hemel op het boer zijn rust; kennelijk geen zegen.…

het is een sombere dag vandaag aan 't strand de zee is ruw, het is guur en nat ze loopt met blote voeten op het schelpenzand blonde haren wapperen in de stormachtige wind koude zeewater prikkelt haar voeten blik gericht op de einder smoort in 't grauw gooit schelpjes naar de woeste golven kijkt vervolgens blij en verheugd…

‘t is een zeer warme en broeierige middag vandaag zo’n middag waarin zelfs de natuur amechtig gaapt en hijgt waar trillende hete lucht zwevend ten hemel stijgt terwijl vogeltjes zich verschuilen onder dakgoten of in de meidoornhaag hagedissen liggen te zonnen op de rand van een stenen muur de zwarte kater van de buren is in een boom geklommen…

slank en zo teer, bewegend als een veer zichtbaar genietend van dit zonnige weertje blozend haar kopje iets schuin omhoog geheven eenzaam en alleen in de middenberm, omgeven door geraas en stank van ‘t motorisch verkeer…

Zonnestralen glinsteren door de kruinen van bomen. Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland. Een moeder met een klein kindje aan de hand. Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen. Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag. Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.…

Ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt. Veroorzaker van schade en last. Welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond. Waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween. Voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen.…

ik koester de warmte van jouw handen van je lippen je rug en je stevige billen ik streel je dijen je buik en je fiere borsten ik wil je het liefst in mijn armen sluiten om je vervolgens vurig te beminnen dat zou ik werkelijk dolgraag willen…

Wij zijn de toegeknepen eikenbladeren, waarin rupsen en larven zich bevinden. Wij dragen ons noodlot lijdzaam in een niet gewilde cocon. Geen bloem noch takje zal zich verder bij ons ontwikkelen. Terwijl ons leven toch zo mooi begon. Maar helaas; deze zichzelf uitgenodigde gasten zullen ons tot de draad toe verslinden.…

Wie zijn de grootste bedreigers van onze plaatselijke dorpsnatuur? Het zijn zeker niet bewoners, noch boeren of toeristen. Nee…, dat zijn de bureaucratische gemeentelijke groen-sadisten. Zij maken de inwoners van 't dorp danig overstuur. Slopen van bomen, heesters, perken en parken. Alleen om wat geld te besparen op snoeien en harken.…

een klein bruin hondje loopt aan de lijn hondje loopt en snuffelt meisje drentelt met hem mee vaal zonnetje schijnt opeens op hen beiden zet ze even in een vurige gloed het is me een parmantig stel die twee……

een verlaten dorpje in de Cevennen natuurlijke troosteloosheid, intense hitte en 's winters koude je moet wel heel erg van deze plek houden hier te moeten wonen zal buitenlanders nooit wennen slecht een kleine oude woning staat er nog te koop restant van de huizen is reeds tot ruïnes vervallen daarvan resten nog slechts muren en afgebrokkelde…

het begon vanmorgen zo mooi een hemel blauw als azuur kersenbloesem glinsterend in de dauw eerste bloeiende amandelboom stond fier te pronken in de zon bij een oude vervallen tuinmuur doch 's middags veranderde het weer donkere wolken kondigden zich aan weg was de zon waarmee de dag zo vriendelijk begon tulpen bogen hun koppen…

met mijn ogen volg ik de ritmische beweging van voorttrekkende zware donkere onweerswolken die boven mijn hoofd lijken samen te kolken in een vorm van noodgedwongen overleving op mijn hoofd voel ik reeds neervallende regen grote en kleine druppels koud en nat mijn tijd zit er op, heb het hier wel gehad tracht mij moeizaam voorwaarts naar huis…