Alle inzendingen van lia

waarom heb je het gedaan waar zijn die mooie woorden je weet wat het is om weggegooid te worden ik durfde met jou om te gaan ik waagde het ging die vriendschap met jou aan je zou niet doen wat je nu toch deed het doet zo'n pijn om weer weggegooid te zijn…

ik dacht u gaat naar huis maar u gaat niet naar het huis dat ik dacht u vecht u vocht om er te komen kwam er maar het is over dat gevecht die laatste stap u gaat naar huis weg van dit leven loslaten uw kinderen uw familie de mensen om u heen onverwachts voor velen verdriet om u heen `t was u zo gegund…

`t is zo on eerlijk krijgt het niemand vraagt erom `t overkomt je dan vechten vechten om te overleven red het of niet een loterij winnen verliezen een nieuw begin het einde twee wegen welke te gaan mag niet kiezen gaat welke kom je later achter overwonnen of overleden dat is KANKER…

vlam ontwaakt wordt helder en luid vindt zijn kracht zijn energie opent zijn oog ziet om zich heen strekt zich uit voelt zich groot mag er zijn zo mooi en hoog `t vuur ontvlamt de warmte groot…

je bent maar een ding een gebruiksvoorwerp niet meer nodig weggezet weggestopt, vergeten soms word je zelfs weggesmeten dan weer uit het vuil gehaald afgesopt opgepoetst je bent weer nodig misschien maar voor heel even ja je bent weer goed tot zolang het duurt zo gaat het al mijn leven…

het is een hoekje in de kamer waar lippen sluiten ogen drinken uit een vlam op de witte muur het is een bankje aan het water waar vingers strootjes vouwen tot een fluitje dat naar stilte klinkt het is de druppel aan het glas waarin ik spring en spetter met mijn nieuwe laarsjes…

Toen zat ik op zíjn stoel legde zout op slakken zette kruisjes in vakken gaf volop ruimte voor persoonlijke groei Met voorbeeldige gesprekstechniek stond ik eerst serieus op zijn tenen gaf toen lachend een schouderklop Ik speelde hem de bal toe (raakte net nog zijn schenen) pakte hem terug en kopte in Hij kon er mee leven, beloofde…

Wind en zon maken van mijn losgeraakte haar een Medusahoofd…

Ik dool in een labyrint hopend dat ik 'm vind... de uitgang van m'n huidig bestaan! Zal het wel of niet bestaan Misschien moet ik niet gaan zoeken, is het er altijd al geweest... dichterbij dan mijn genoegen... en heb ik het enkel maar gevreesd Toch loop ik onvervuld m'n leven door, zonder schuld…

wat je voor je ziet is de werkelijkheid niet je ziet mijn lach maar mist die traan wat je hoort is mijn stem niet die is lang geleden verloren gegaan…

rillend met een boa om mij heen geslagen druk ik mij in de vrieskoude tegen jou aan klappertandend stellen we ons voor dat het warm is maar zelfs de ijsberen zijn naar het Zuiden gegaan de vissen hoef je niet meer in de supermarkt te kopen ze liggen hier in ijsblokken keurig verpakt zullen we in het gras - waarvan het groen is verdwenen -…

kennelijk ben je er niet hoe goed ik ook zoek het lijkt verdomme wel een heel slecht boek je ontloopt mij zorgt dat je er niet bent en dat voor iemand die mij zo goed kent nee ik ben niet boos ik ben heel kwaad en zeg je gewoon waar het op staat soms denk ik wel eens bekijk het maar maar zelfs die gedachte valt me nu te zwaar…

je weet met je lippen mijn contouren te beroeren met zachte stem probeer jij mij naar het paradijs te vervoeren jouw woorden in mijn oren kunnen niet anders dan mij ontroeren graag wil ik mij door jou laten vloeren kom……

mijn handen strelen liefdevol over jouw gezicht een kleurenafdruk van een foto is wat er hier voor me ligt tranen vallen neder kleuren lijken te vervagen het gemis doet zoveel pijn is even niet te dragen toch moet ik door door met het leven omdat ik nog zoveel aan mensen heb te geven mijn leven is niet klaar er is nog zoveel te doen…

zielsverwant herkenning gevonden in alle mogelijke facetten een zielsverwant mijn zinnen onvoltooid worden moeiteloos afgemaakt zonder dat er woorden nodig zijn touwen omhelzen onze levens verleden is het wat ons verbind een hechte vriendschapsband grote monden en kleine hartjes een blik of een gebaar zegt genoeg met jou deel…

zo kan het ook ik reorganiseer mijn gevoelens ik centraliseer mijn verdriet separaat oftewel bilateraal maak ik het discutabel delegeer ik mijn ongemakken ongenuanceerd non-verbaal uit ik mijn onvrede met mijn middelvinger ik steek mijn tong uit gedecideerd zoals het een dame betaamt pontificaal recht ik mijn rug kritische…

denken aan hen die er niet meer zijn draag ik in mijn hart kaarsjes steek ik aan tranen komen uit het niets deze tijd maakt me verward antwoord op vragen het worden er steeds meer niemand kan ze geven zij bestaan niet meer wij moeten door door met ons leven lichten van de kerstboom het uitbundige eten het maakt mij niet blij…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

Papa 04.10.1943 – 15-11-1981 ik kijk naar je kleren je perfect gekapte haar levenloos in je kist was je er nog maar je voelt ijskoud aan een rilling gaat door me heen uit je lichaam opgestegen je liet me verdomme alleen je geest waart ergens rond en leidt mij door het leven missen doe ik je nog elke dag je hebt mij veel moois gegeven…

Als buren voorjaar denken hun wielenwagen wekken uit zijn winterslaap maakt hij langzaam hoge poten op een krappe parkeerplaats Hij gaapt, hebben en houden binnengedragen, schoenen uitgesloten voor de deur ‘ver weg zeker? vragen wij ‘nee hoor, een paar dagen’ Poten gelicht na de laatste doos schrapt een rechtse bocht buurgezin…

Elke poging op mijn scherpe tong gestrand wil ik nu een maatje vinden mijn hart is leegstand beu Ik maak honingzoete zinnen op zoek naar wie mijn koek wil slikken, zich laat verstrikken in mijn plakkend web Maar één voor één glijden ze door mazen, geen trek in suikerspinnen ik blijf alleen en dat smaakt bitter…

laat het warm zijn schemerig en stil alles gezegd niets meer verwacht pleisters gelegd op alle wonden morgen pas na de nacht betreed het land van melk en honing schuif voor het binnengaan nog even het gordijn opzij maak met tedere vingers tranen op het raam en groet de maan en sterren die van de hemel zingen spring in zachte veren…

De zevende dag: besteden naar eigen inzicht Die ene plicht van sociale aard heeft zich gister afgemeld: toch maar niet, klonk het bezwaard De voordeur blijft dus dicht We slapen uit met klokken van diverse richting Geen familieklittenband maar vrijen en een luie lunch De open haard verbrandt een middag zonder uitdaging De bel gaat,…

Geef me een plekje in je dromen zo’n droom die stiekem glimlachen doet. Laat niet merken dat je wacht gluur niet over je schouder ik ben geen dief in de nacht. Geen zorgen, ik kom, nog niet op zoek je blijft veilig voor te vroeg in toekomst verborgen. Zachter mijn toon, korter mijn tenen gewoon zeggen ‘ik heb me vergist’ kost tijd,…

wolken kruipen door de straten delen de wereld in twee mijn benen zijn plotseling kwijt en de hond, die was ook mee vreemde dingen onder die deken ik zie ze niet maar voel ze wel hoor het kraken en breken krijg zomaar een ander onderstel laat dit onheil snel vervagen dan ga ik vragen in het rond misschien vind ik in geen dagen mijn…