Alle inzendingen van lorelei meerling

hoe de afwas na maanden oefenen een synchrone bezigheid werd en wat ik dacht dat jij graag hoorde ook in mijn collectie schijfjes zat. zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw links mijn rechts was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in…

hoe de afwas na maanden oefenen een synchrone bezigheid werd en wat ik dacht dat jij graag hoorde ook in mijn collectie plaatjes zat zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw linker mijn rechter was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in…

ik weet niet zo goed hoe het daarbinnen en daaronder voelt maar de satijn die ik je ooit wenste was die van een bruid en het huis dat ik je ooit droomde was licht en ruim en wellicht is uit het kleine lampje dat ik heimelijk had verstopt de warmte al jaren lang uitgeknepen in je vuistjevol angst ik weet niet zo goed hoe…

kijk ons daar lopen ginds aan de horizon van ons leven we sprokkelen houterig wat woorden bijeen onze herinneringen allang in bruikleen tussen stapels generaties waar niemand zich nog aan waagt. straks hangen we in doorkijkkastjes, tuurt de wereld in onze ogen op zoek naar wat licht, volgt onze vermoeide stappen, staart…

De professor is moe, beste studenten, De lapjes op zijn elleboog die tijdskringen maskeerden laten zijn jasje in de steek en de pauzes in zijn woorden, zowat een sigaretje lang, verraden hem de leegte waarin hij straks belandt als hij het treuzelende minirokje de aula buitenjaagt. Hij heeft genoeg van verlegen lippen en van liefde…

Hier lig ik De plas waarin ik spartel Lijkt nergens op maar Je hoeft niet bang te zijn Laat jouw nieuwsgierigheid Maar de vrije loop Ik schuif wel een en ander opzij Als je wilt, kun je er nog net bij Kom kom Huilen hoeft toch niet? Straks lig ik wel stil En veeg dat streepje medelijden Uit je ogen weg Want hoe zwart ook mijn gezicht Ik…

dat de rimpels in gordijnen door je spelen achter vrouwentongen verschenen dat je dichtgekleefde handjesvolle snoepgeur verspreidde in een straatvol medelijden dat de tranen die zich stapelden in elk oog dat jou bekeek waren voor het veinzen van je maagdenwitte kleed dat de hand die je adoreerde en je door de straten leidde…

grappig hoe je hoofd de vorm van stuiterbal aanneemt het karmozijnenrood met vegen bruin indigoblauw harmonieus op groen behang en el-ke let-ter-greep ik schreeuw je tranen door je keelgat ram en je bloed proeft brokkelroest zoals mijn wraak zich rochelhoest…

De lichte rimpeling huiverend in haar flanken haar hete adem die zich aan me schroeit De kloppende aders onder de flinter van haar borst Beuken me een weg langsheen gebarsten lijnen en voel hoe adem teneergedrukt met bulderend geraas haar tirade zich spruwt de likkende vlammen een pagina…

ik ben beperkt door omringend grauw een blauw dat zich niet meet dat zich de tijd die mij omhult ontneemt mijn schaduwen verdrongen voor ijle wezens uit haar buik langzaamaan slokt zij me op mijn honger ongestild knaagt zich een weg door oog en denken men vreest voor mij ik vrees voor hen een vluchten…

Sneeuw valt uit de poederkwast vermengt zich met de stal struikeloefenend pardoes ik mijn naam die zich een rondje langsheen canvaswanden galmt Niet de oeverloze schoenen noch de dronkemanse neus ook niet het vilten waterhoedje of de verplichte bilnaadscheur het zijn de bloeddoorlopen lippen tot een grimas vergrijnst…