Alle inzendingen van marcel bulckaert

ik heb een droompaleis gebouwd en een vriendinnetje verzonnen om te verwennen en koesteren als was ze jij ze luistert met ogen vol troost en medeleven als ik ze over jou vertel ze is perfect, maar als ik kiezen mocht koos ik voor jou, je hebbelijkheden en gebreken die maken wie je bent en om wie je bent hou ik van jou…

Steeds meer word ik Don Quichot de droeve ridder die met onwankelbare hoop als evenwichtsstok op de dunne koord danst tussen waan en werkelijkheid tussen komisch en tragisch in de dooltocht naar Dulcinea, onbereikbaar als de einder wie streeft naar het ongrijpbare in een waanwereld lijkt een schertsfiguur voor wie met beide voeten…

Als een banale film wordt oorlog kakelvers en kleurrijk aangeboden op het scherm: rechtstreeks en wereldwijd vertrouwd dagdagelijks spektakel, geprangd tussen sport en amusement. Versluierd in de beeldenstorm vergruizen leven, liefde en dromen van geluk van duizenden, statistisch weggecijferd: in het opbod van kille macht groot gelijk…

op het strand kneep ik een handvol zand in mijn kinderhand de zandkorrels verdwenen tussen mijn vingertjes vóór ik ze vorm kon geven zo greep ik later naar je liefde die tussen mijn vingers wegvloeide onvatbaar ik bleef achter met niets een kinderhand is gauw gevuld maar mijn hand sloot zich op de spreekwoordelijke dode mus…

Ik schrijf je. Torenhoog buitelen mijn woorden sprankelend in zonnelicht en speelse tederheid. Tot ze te pletter zweven ongelezen gedeleted in de prullenbak van je mailprogramma…

De generaals hebben de winst becijferd en uitgetekend op het stadsplan: rauwe cijfers, keurige grafieken. In de concentrische cirkels rond punt nul blijft alleen het dodental een ruwe raming: de prijs van mensenleed is relatief. De president heeft geknikt: let's do it. Moeizaam sleuren machtige motoren tonnen staal de hoogte in: genesteld…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

zoals het hoort op Valentijn tafelen ze in een prijzig eethuis ze zwijgt hij zegt niet veel ze nipt profijtig aan de champagne die hij met grote teugen drinkt ze peutert in de gastronomische bereidingen die hier in krappe porties geserveerd worden hij eet zijn bord leeg en eindigt wat ze op het hare liggen laat hij heeft aangekondigd…

Als de veer gebroken is staat de tijd stil en duurt sterven eindeloos.…

tussen verregende herfstbladeren verwaaien snippers van de brief die zij na een oogopslag onverschillig verscheurde achteloos vertrappen modderschoenen flarden tederheid tot pulp…

mijn leven is voorbij dacht zij bitter toen hij het echtelijk bed voor bekeken hield om een groenere wei te begrazen reeds was zij vergeten hoe onleefbaar het samenleven met hem in werkelijkheid was…

op het rechte pad naar nergens liep ik verloren verblind door duisternis en wanhoop ik weet niet meer wie ik ben of gisteren voorbij is en morgen ooit nog komt het 'point of no return' is bereikt Verdwaasd offer ik me op het stenen altaar van haar kille hart.…

Toen je me zei niets meer van je te verwachten deed dat pijn. Dat ik nu niets meer van je verwacht doet nog meer pijn.…

We zullen moeten amputeren, oppert de chirurg achteloos terwijl hij zich laat afleiden door de langbenige stagiaire die kortgerokt door de zaal loopt.…

Tussen huwelijk en overspel ligt soms wel een nuance tussen de lakens van Marcel ligt soms wel eens Clémence als fitting in het koppelspel, met haar tweelingzus Hortense.…

als hij haar aanhaalde om te vrijen liet ze zich vluchtig kussen en meestal zei ze dan: eerst nog een slokje wijn, een laatste sigaret, en talmde meestal tot hij sliep toen hij haar tot kiezen dwong verkoos ze toch een slokje wijn, een laatste sigaret. het werd haar afscheidsdronk het was voor 't laatst haar laatste sigaret…

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

Je wil niet met me praten, je telefoon blijft dood, mijn brieven ongelezen. Daarom zit ik elke avond met een glaasje water aan het raam van de taverne op de hoek van je straat waar ik in de bocht je huis kan zien. Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat…

Toen zij mijn hart gebroken had reed ik huiswaarts op mijn fiets en zocht naar nachtelijke troost in dertien gore kroegen. Dronken van verdriet en vodka en stoned als een aap kwam ik ten val en brak mijn beide polsen en een rib. Geplaagd door ochtendlijke flarden van de kater met een gebroken hart en leden en een verbazend stijf gevoelen…

Kruidig hoe gul ik ook alles met kruiden bestrooi en hete pepers eet zonder jou blijft mijn leven flets en flauw, de hunkerende honger niet te stillen…

Liefde is nu enkel nog een hol gevoel van rouw en onmacht en hunker: rauwe rasperige pijn, waarmee ik noodgedwongen leren leven heb. Toch wil ik niet verzaken aan de genster die smeult onder de as: als ik haar uit mijn hart ruk ben ik immers dood.…

met vlinderende vingers streel ik de zijden bloemen op haar zomerbloes knoop knoop na knoopje los en proef om beurt de honingzoete vruchten in de tepeltuintjes van mijn lief en laat ze teder rijpen op het dartel puntje van mijn tong…

de ochtend kwam te vroeg ik droomde juist een geile droom die voortijdig afbrak op onvervulde verwachting: de nachtmerrie bleef onbereden onbevredigd en met tegenzin begin ik mijn dag…

onnoemelijk zijn de telgetallen waar de traptreden van de getallenladder steunpunt vinden maar vatbaar is de einder niet het uitroepteken bij elk flardje nieuwe zichtbaarheid is ijdel: mensenwerk…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten…

Meedogenloos -ook voor jezelf- stel je een punt achter de liefde en krast een kerf door de toekomst die wij, dacht ik, samen droomden. Je jubelt om de sterkte die je proeft in nieuwontdekte hardheid. Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos…

het was het einde van een droom en misschien zoals altijd bijna het begin van een andere? tussen drijven en zwemmen ontbreekt soms slechts de durf nog te verlangen hoe dan ook zouden verdriet en pijn onvoldoende moeten zijn om de gordijnen te sluiten op de klaarte van de dageraad hoopt men...…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

als ik in de late ochtend aarzelend de ogen open baadt de kamer in het rauwe licht der werkelijkheid de zon verwarmt de lege plaats naast mij in bed op de vloer liggen een gebroken glas en lege flessen als ik verdwaasd uit bed kruip snij ik me aan de scherpe scherven van liefde die gespeld wordt in voltooid verleden…