Alle inzendingen van mariebeau

Jij toen in die kamer van het witste wit en ik het kind met nog vele zomers te gaan jij die nog vader moest blijven hoe ze toen bloeiden daar buiten de rode rozen augustus trok nog een keer alle registers open en daarna dat zwijgen van de uren waarin vroege herfst lag ingesloten Zoveel later danst in een huis vol kleur…

Er hangt wat treurnis over de stad In vreemde cadans Wandelt nu leven Van achter gesnoerde monden Liggen woorden Geruisloos opgeborgen Als in een morgue Zelfs het geritsel van de bladeren Is hier te horen.…

Voorzichtig schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou, jij ziet mij in vertraagde wereld nog coronisch veraf maar toch zo dichtbij blijft elke verhouding platonisch.…

Iets wil je overhouden van een dag, bijvoorbeeld van vandaag van schroeiende hitte die niet wijken wil nog flirt met de late uren die schemerend blozend glijden naar de nacht Iets van wat is geweest van dat voorbije wil je overhouden iets gewoon, gering als herinnering zoals verschaalde wijn in een glas avondwarmte die nog kleeft tegen…

Je bent een foto op vergeeld papier ik hou hem vaak in mijn handen hier het clair obscur van een jonge vrouw jij was er al niet meer ik was nog niet geboren maar wie weet spreek ik toch vaak met jouw woorden ik had zelfs graag dat krulhaar willen erven en die mooie lach want onze levens zijn hoe dan ook sterk met elkaar verweven later…

Gekooid binnen afgemeten contouren zie je ons zitten als in een wagon van de trein der traagheid hoe achter beslagen ramen de uren, de dagen vervagen hoe lang duurt de reis naar het eindstation of blijven we nog lang in de ban van het ongewisse?…

Als Als dit Voorbij zal zijn Is er een voor en een na En een tussentijd Van dagen Opgelijst In kader met zwarte rand Zal er nog zomer zijn Ontsteken we het vreugdevuur Dansen we blootvoets op de uitgedoofde sintels tot in het vroegste uur. Als Als dit voorbij zal zijn.…

Ze doet het keer op keer doet ze het gaat schaamteloos al haar oevers te buiten tilt zichzelf onverschrokken naar een hoger niveau tot aan velden en weiden likt aan deuren en ruiten verdrinkt het landschap in haar kolkende golfslag geen meanderende stroom zoals ik haar ken wel een losgeslagen, driftig element ze doet het éen keer om…

Dat er bijvoorbeeld Altijd iemand mag zijn Die ergens op je wacht Altijd weer klaarte Van een dag die open plooit Na de diepduk van de nacht. Altijd vroege lentes en nazomer in september Binnen de contouren van tijd En herinnering aan iets Voor straks en later. Maar altijd, altijd ook een hand Die door je haren strijkt En zegt:het is…

Hoe dagen nu worden uitgelicht de stad in nieuwe dimensies baadt leven net ietsje trager gaat terwijl winter zich nog verschuilt achter decemberzon en blauwe hemel. Hoe over alles heen dat wachten op... op klaarte die straks gaat komen hoe toen en gisteren worden opgelijst als in een oud gedicht.…

Altijd zal het ergens hier zijn en vandaag en nu altijd ergens zee met eb en vloed golf over golf ergens nog nazomer eind oktober altijd een eeuw die zich verder boort in de tijd met de snelheid en de wissel van seizoenen altijd herinneringen aan iets en woorden om te zeggen Weet je nog, toen ergens wel een hand die door je haren strijkt…

Hoe zij op een dag haar donkere jurk verruilde voor een met bloemen ik weer met blote benen mocht aan mijn vaders hand en hoe wij door velden liepen rondom ons geluiden van vogels en van iets dat zoemde waar we ook gingen de geur van seringen hoe ik nog niet wist van voorbijgaan en van wat zou komen van lange en lichte dagen maar er was…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

Vele vrouwen ik ben ze allemaal geweest nee, ze bleven niet om ter langst hebben zich maar even in mij verschanst ze kwamen en gingen als de seizoenen soms ijl en vluchtig als ochtendmist dan weer nadrukkelijk luidruchtig aanwezig, hier of ginder zoals stemmen klinken op een zomeravond laat dan weer langoureus verstrikt in de nostalgie…

En dan val ik weer als een blok voor haar charmes voorbij sneeuwklok tussen helleborus en krokus stort ik mij in dit bedwelmend genot van kleuren verlies mezelf in een wervelend bloesemballet waarmee de toon is gezet van groene velden en blauwe hemels en uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat...…

zoals zij ontwaakt uit de meanders van de slaap en het water dat straal na straal de donkere uren uit haar nachtvel wist terwijl het licht, het vroege in ovalen over de muren vlekt het aburn van haar in een lichte laaie zet zoals zij zichzelf herhaalt in spiegelbeeld jurk over het strakke lijf of andersom maar dan in jurk zoals zij zo…

Door mist omkranst novemberlicht en roestige bomen naakt in avondlucht en, o hoe ik wou dat het nog even kon, een beetje,al was het een scherf, een beetje zon zoals toen, die dagen, die uren van zomer... Maar dat is nu het privilege van de dromer.…

En hoe het licht dan binnen viel door het grote venster. Het eerste, het vroege. Voorzichtig, als om haar niet te wekken. Maar ze zag het niet. En hoe ik zei: Ik ben hier (en dacht: en ook de lente, met alles erop en eraan) maar dat ze dat niet wist. Alleen maar dat licht over haar haar, over haar gezicht. En hoe mijn woorden als…

ze zijn niet meer van hier zoals toen in een nog vers verleden ze komen nu op jonge, snelle benen ze komen maar hun blijven is van een ander duren ze zijn nu meer van daar al staan hun kamers hier nog aan ze komen om weer weg te gaan ik mag niet méér verlangen alleen hun geur blijft hangen.…