Alle inzendingen van martin valk

Mensen verschillend en toch gelijk. Maar dan gezien in het perspectief vanuit het Hemelrijk.…

Gedachten zijn vrij, maar door menig woord beknot. Wending van het lot.…

De tijd is evenals ruimte relatief voor de mens die leeft van dag tot dag met ongerief, maar iedere dag heeft hij in wezen lief.…

Momenten van rust vervliedend en ongrijpbaar als water dat stroomt.…

Hij beklom een berg. Bereikte de top en keek nog verder omhoog.…

In een storm op zee is een reddingsploeg bezig iemand te redden.…

Een klein paradijs. Gezien vanuit het heelal. Dat zouden wij zijn.…

Ruimte en vrijheid bij zonsondergang aan zee. Golven die ruisen.…

Een ernstig gezicht. Daarna weer open en blij. Men voelt zich weer vrij.…

Met stil verlangen staart hij naar de hemel en krijgt dan vertrouwen.…

Stilte op het strand. En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Nu geen tranen meer. Een moeilijke tijd gehad. Die is nu voorbij.…

Beter niets zeggen. Dan veel onzin uit kramen. Het zij zo, Amen.…

Vergeten uren. Je bent steeds weer onder weg. Tot het tijd is...…

Heel ras in sneltreinvaart gaan beelden Die mijn netvlies bereiken voorbij. Een stille kracht ketent hen aaneen. Eerst als korte fragmenten verschillend Van aard, dan later vormen zij toch een Samenhangend geheel. Uniek zoals ervaringen worden gecreëerd En door het denken worden geselecteerd.…

Rustig is het in huis en op straat. De zon schijnt vanachter hoge populieren, terwijl wolken gestaag voorbij drijven. Een behaaglijk gevoel nestelt zich onder mijn huid. Daar waar het leven steeds opnieuw ontspruit. Het bloed vers stromend door mijn aderen, de wereld lacht mij toe, vrede en welbehagen bekruipen mij zomaar zonder reden…

Niets houdt haar tegen. Af en toe een gedachte. Maar die vergeet ze.…

Vele tranen, een leemte in de ziel en verdoofd elk gevoel. Verbitterd waarbij telkens wordt verdrongen die pijn om jezelf te vergeten... Wonden die eigenlijk niet zijn te helen worden verzacht door de tijd en met veel geduld. Maar het angstgevoel en de afschuw raakt men niet meer kwijt, getekend voor het leven zijn zij.…

Geen ster hoog aan de hemel, terwijl de lach verzinkt in weemoedige klanken. De aarde fragiel als een vlinder... Mensen beven tussen grauwe wolken en dor gras. In het park geen rode rozen, alleen dode gele. En in vele ogen tranen zichtbaar of verborgen in een tijd van wanhoop en zorgen.…

Zoals een zwerver die dwaalt door vele straten dool ik in mijn ziel.…

Individueel en sociaal is ieder mens met zijn eigen grens.…

Striemende regen. Hij fietst alleen op de dijk. Ook nog wind tegen.…

De kale bomen en verdorde bladeren. Ook een kleurenpracht.…

Nauwelijks nog woorden, alleen de stilte, terwijl beelden vervagen en geluiden verstommen in lege verten. Bijna alles gehuld in nevel die tot de einder reikt en onderwijl alle hoop verloren lijkt. Maar dan schijnt de zon die hoog aan de hemel prijkt.…

Donkere wolken en sombere gedachten gaan ook weer voorbij.…

De jaren tachtig liggen reeds ver achter ons. Nostalgie die prijkt.…

In de verte een wit gewaad, blote voeten op het strand. Vertederend en kwetsbaar zoals zij daar staat en kijkt naar de horizon. Haar blik onverdroten gericht op die einder. Haar ogen dwalen af over de woeste golven. Zij raakt gebiologeerd door het water en ziet al het leven daarin... Voor haar misschien een nieuw begin. Wie weet…

Een doel voor ogen. De einder nog heel ver weg. Een leven voor je.…

Stilstaan dan doorgaan, als maar weer verder totdat de kim is bereikt.…

Tranen verborgen. De lach die het camoufleert. Het hart doet dan zeer.…