Alle inzendingen van martin valk

Onbewaakt moment. Iets dat men niet weet, niet kent. Wordt dan bewaarheid.…

Je geest verruimt zich als je luistert naar je ziel die jou de weg wijst.…

De lach is verzand. Tranen die zijn verborgen. Haar geest vol zorgen.…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

Dan toch weer doorgaan hoe moeilijk dat ook zal zijn na een zware tijd.…

Iets zomaar gaan doen zonder een doel voor ogen geeft je vrijheid.…

Riet zwijgzaam, neerbuigend, meegaand langs het water. In stilte verzonken zit hij daar met de zon op zijn kruin. Hij is geen prater, hij staart voor zich uit met de wind langs zijn bruin gelaat. Eenden zwemmen voorbij met luid gekwaak. Dan valt zijn blik op een reiger die stokstijf naast hem staat. Terwijl hij nu ook het getjirp van…

Vroeg in de middag, stilte om het huis, in het huis. Geritsel van bladeren hoorbaar door het open raam. En bij tijd en wijle een verdwaalde stem. Alles lijkt doordrenkt met leegte. De dingen hebben geen naam en het is alsof ik er zelf niet ben.…

Ik kijk omhoog naar de hemel waar mijn vader is en blijft. Verder dan de verste ster. Mocht hij terug komen, leven na de dood, dan zal ik hem nog niet zien, want het heelal is zo groot. En ik heb te weinig tijd, ik ben hem voor Eeuwig kwijt.…

Daar, ver weg de einder voorbij. Boven de sterren, achter de zon, buiten het heelal om. Daar waar lucht ledig en alles vredig is.…

In een grassprietje of iets groter het madeliefje zit al een poëzietje. In een blad de nerf of in de zon de glinstering van een glasscherf, ook daarbij is sprake van poëzie. En woorden veel of weinig gesproken of is er niets gezegd... een paar geschreven slechts, zelfs dan is er poëzie, echt! Of 's morgens bij het ontwaken met een…

Zij lacht in haar spiegel van het leven. En ziet dat zij daar niet alleen maar staat. Zij kijkt hoe ze door het leven gaat. Houdt ervan te reizen op haar manier dan zoals alleen zij dat kan. Van dikdoenerij wil zij niets weten. En gekrakeel is zij heel gauw weer vergeten. Zij gaat met goede moed ergens naar toe en komt er evenzo weer…

Stille kracht, onzichtbaar wezen. In velen de onbekende weg, onze Ogen eerst nog dwalend en gedachten Verward... Doch de ziel fluistert en Woorden krijgen betekenis.…

Op een stille avond staar ik naar de tuinen waar nog mensen bezig zijn met het snoeien van een heg of het maaien van gras. Rust omkleedt mij en vurig verlangen dooft, terwijl langzaam achter bomen de zon verdwijnt. Grijs de hemel, maar vredig tegelijk. Harmonie vult de de zwoele lucht, woorden zijn in stilte gehuld en vervlieden langzaam…

Molens in de verte, de wieken staan stil. Het verdorde gras geeft een mistroostig aangezicht. En tussen de weilanden liggen de lege sloten. Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…

Verwaaide geest en een strand vol leegte. De zon zakt in zee, zwaar valt iedere golf op de vloedlijn. De einder ver weg van duin en paviljoen. Alles verlaten, in vergetelheid geraakt. Maar langs wegen gaat men onvermoeid verder. De zoektocht tussen aard en hemelrijk gaat ongebreideld door. Ik sta op een pier, hoor het ruisen van de golven…

Opa ik wilde dat U er nog was, Mijn hand vasthield en mij een mooi verhaal voorlas. De wereld is zo kil nu, U maakt het al een tijd niet meer mee. Soms denk ik, kon ik U maar zien en horen. Veel zou U storen, daarvan ben ik overtuigd. Al wat er gebeurt hier is iets wat U niet toejuicht. Er is zoveel veranderd wat U niet meer kan ervaren…

Wanneer jij lacht speelt de wind met je haar, kleurt de hemel rood als je mond. Wanneer jij kijkt, kijkt naar mij, naar de wereld door jouw ogen zie ik stilte, heuvels en oceanen blauw, maar onstuimig. Wanneer jij mij aanraakt vuur onder mijn huid. Zengende hitte die ontspruit, tevens bladergeritsel en wuivend riet. Wanneer jij spreekt…

Niets is met alles te vergelijken... Het verschil is zo groot! Groter dan dat van leven en dood.…

Schemering komt gestaag en verzandt alle gedachten. Machteloos is de hand die geen pen meer vast houdt. Toch het is de geest die het verhaal opbouwt, maar zich niet laat vangen op A-4 formaat. Laat is het nu op de avond en de nacht opent haar poort. Iedere daad en elk woord zijn reeds geslonken en vluchtig als vuur vonken gelijk je twee…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…

Een beeld dat verwatert en het moment dat in vergetelheid geraakt. Zij gaan voorbij als een zucht die wordt geslaakt.…

Voor goed verdwenen uit mijn leven en dat is niet te bevatten.…

Pas in de nacht voelt zij de tranen hoort het kloppen van haar hart. Ziet ze engelen, ruikt zij de bloemen, rode rozen. Drinkt zij wijn en branden de kaarsen, voelt alles als satijn en is zich van haar zelf bewust. Luistert naar haar adem en geniet van de stilte, van de rust.…

Geen tijd, noch Eeuwigheid, ruimte tot in oneindigheid, maar dat niets meer blijkt dan leegte. En zo zijn filosofen op zoek naar de waarheid en niet alleen zij, maar ook velen die leven in een maatschappij waarin streven naar een doel zinloos schijnt te zijn. Men wil doordringen tot de kern, het wezen wat dat ook mag zijn. Maar ondertussen…

Veel geknal en siervuurwerk. Oliebollen, appelflappen, ook hartige hapjes, champagne nep en echt. Dan is het uur van de waarheid daar... Over en weer de beste wensen, een gelukkig nieuwjaar. En dan vanuit een roes, terwijl er tot in de ochtenduren nog vuurwerk wordt afgestoken is het nieuwe jaar pas echt ontloken. Het nieuws gaat…

Stil is de kracht van een traan en de lach vanuit je hart. Over hoe of wat, je leven geleefd tot de volgende dag. Die is nog een mysterie, je kan iets voorbereiden, wat vooruitblikken, maar meer niet...…

Hij kiest niet zijn weg. Volgt hem slechts tot aan de kim. Niet meer dan een schim.…

Ze zweeft buiten haar lichaam. Onwezenlijk als een luchtspiegeling die zij aanschouwt. Van alle stoffelijkheid ontdaan stijgt zij uit boven ieder ding en gespeend van de wil, is alles om haar heen in rust, in vrede, is stil.…

Verleden voorbij. De toekomst die weet je niet. Een dag in 't verschiet.…