Niemandsland.
Verwaaide geest en een strand vol leegte.
De zon zakt in zee, zwaar valt iedere
golf op de vloedlijn.
De einder ver weg van duin en paviljoen.
Alles verlaten, in vergetelheid geraakt.
Maar langs wegen gaat men onvermoeid verder.
De zoektocht tussen aard en hemelrijk gaat
ongebreideld door.
Ik sta op een pier, hoor het ruisen
van de golven en word onder het gekrijs
van meeuwen bedolven.
Daarna is er alleen nog de stilte die
zich uitstrekt over zee en strand.
En het lijkt alsof ik mij waan in een stuk
niemandsland.
... Daar op een pier waar je beseft hoe 'leeg' het kan zijn en er verder niemand is. Terwijl er uiteraard op allerlei wegen elders men zijn doel telkens nastreeft... ...
Schrijver: martin valk, 22 augustus 2013Geplaatst in de categorie: welzijn