Alle inzendingen van martin valk

Geen ster hoog aan de hemel, terwijl de lach verzinkt in weemoedige klanken. De aarde fragiel als een vlinder... Mensen beven tussen grauwe wolken en dor gras. In het park geen rode rozen, alleen dode gele. En in vele ogen tranen zichtbaar of verborgen in een tijd van wanhoop en zorgen.…

Kriebels in de onderbuik en een on- verdroten passie slaan hun vleugels uit. Onderwijl leggen woorden het af tegen driften die nauwelijks zijn te vermijden. Ongebreidelde transpiratie van warme lichamen tegen elkaar. En waar communicatie is gestoeld op een andere leest. Want onder de gordel telt het meest...…

Zoals een zwerver die dwaalt door vele straten dool ik in mijn ziel.…

Strijd, oorlog en haat. Liefde en dat wat goed gaat. Dat is wat ik zie.…

Stilte in de bergen, ijle lucht. De zee is woest en zilte ogen vol vergane glorie voeden de kilte. Verdwenen alle hartstocht, de jaren gebonden aan onverbiddelijkheid, terwijl menigeen daar onder lijdt. De wolken grijs, grijzer en de mens wijs, maar in wezen toch niets wijzer. Terwijl een regenboog altijd blijft bestaan zullen kennis en…

Een filosoof kijkt naar de sterren en struikelt dan over een steen.…

Voor goed verdwenen uit mijn leven en dat is niet te bevatten.…

Uitdagend behagend klagend doorzagend. Boeiend vermoeiend liefhebbend liefkozend. Spontaan blozend vulgair met een air of gewoon. Vertederend adembenemend spetterend. Plakkend nagellakkend ijdeltuitig guitig lui lenig vreselijk alert adrem assertief teder in satijn of leder wild zacht hartstochtelijk afhankelijk ontoegankelijk zelfstandig…

Pas in de nacht voelt zij de tranen hoort het kloppen van haar hart. Ziet ze engelen, ruikt zij de bloemen, rode rozen. Drinkt zij wijn en branden de kaarsen, voelt alles als satijn en is zich van haar zelf bewust. Luistert naar haar adem en geniet van de stilte, van de rust.…

Mensenkind zo klein wordt bemind in zonneschijn lacht de wereld toe.…

Het leven gaat door met de tijd als zekerheid tot de hemelpoort.…

Op straat is het feest, lampionnen in de nacht. Een gemaskerde stoet trekt voorbij. Luide muziek; trompetgeschal, trom ge- roffel en geschaterlach. In deze nacht zijn de mensen uitzinnig, alles komt bij hen los. Iedereen speelt de clown, men lacht, maar ook tranen druppelen op straat. Men viert feest, maar geschoeid op welke leest..?…

Taal bezigen is in wezen liefde bedrijven.. Lichaam en geest overstijgen om meer te leven! Het over en weer aanvoelen en begrip tonen. Elkander in de ogen kijken, genieten van het schone. Om dichter bij elkaar te komen. Opdat de ziel luistert aandachtig. En alles wordt gezien als waarachtig.…

Stilstaan dan doorgaan, als maar weer verder totdat de kim is bereikt.…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

Roerloos, bijna levenloos is het op straat. Dan gaat er een raam open en hoor ik levende muziek. Klanken van een klarinet die mij ten gehore komen. Virtuoos wordt hij bespeeld. Zuivere tonen en alles lijkt te gaan leven. En een dodelijke stilte wordt verbroken.…

Stapje voor stapje. Alle beetjes die helpen. Neem gerust de tijd.…

De tijd kent geen grens. Eindeloos gaat die verder. Maar niet voor de mens...…

Toekomst is reeds daar en het verleden voorbij, maar nu het moment...…

Nauwelijks nog woorden, alleen de stilte, terwijl beelden vervagen en geluiden verstommen in lege verten. Bijna alles gehuld in nevel die tot de einder reikt en onderwijl alle hoop verloren lijkt. Maar dan schijnt de zon die hoog aan de hemel prijkt.…

Daar op een steiger staan bouwvakkers die fluiten naar een mooie vrouw.…

Op een dag komt er een ommekeer die het hart opent als een roos. Dan zullen vrede en vrijheid werkelijkheid zijn. Terwijl velen zonder ellende en pijn door het leven kunnen gaan. En onderwijl staat men voor het recht van een menswaardig bestaan.…

Een schip vaart op zee met huizenhoge golven. Alle hens aan dek.…

Gedachten zijn vrij, maar door menig woord beknot. Wending van het lot.…

De tijd is evenals ruimte relatief voor de mens die leeft van dag tot dag met ongerief, maar iedere dag heeft hij in wezen lief.…

Soms zit het tegen, maar dat valt dan toch weer mee. Dat is een zegen.…

Momenten van rust vervliedend en ongrijpbaar als water dat stroomt.…

Staren naar de lucht, luisteren naar de stilte, dan een meeuw die krijst.…

Een zeilboot op zee bestemming onbekend vaart zoals de wind waait.…

Dan toch weer doorgaan hoe moeilijk dat ook zal zijn na een zware tijd.…