Netgedichten

netgedicht (nr. 52.706):

Vergane glorie.

Stilte in de bergen, ijle lucht.
De zee is woest en zilte ogen
vol vergane glorie voeden de kilte.

Verdwenen alle hartstocht, de jaren
gebonden aan onverbiddelijkheid,
terwijl menigeen daar onder lijdt.

De wolken grijs, grijzer en de mens
wijs, maar in wezen toch niets wijzer.
Terwijl een regenboog altijd blijft
bestaan zullen kennis en macht vergaan.

Maar blijft Eeuwigheid tijd der tijden
waarin wij onze eindigheid niet kunnen
vermijden.

... ...De mens die het leven aan zich voorbij ziet trekken, vooral de glorietijd... ...

Schrijver: martin valk, 19 augustus 2014