Alle inzendingen over overig

Mijn vingers tekenen jou Op je roze huid in witte lijnen, Die langzaam verdwijnen Wijl ik versmelt met jou. D’eens getekende gekende vormen Vormen een eertijds beeld Van ’n oude foto, vergeeld, Verdwenen in eer gewoede stormen. In die foto keer jij weer Door de vingers van mijn hand, Een getekende keer, Uit ’t niet-zijn aan d'andre…

Onder de groene pracht van kroos draait de zon weg, vissen verdwijnen natuurlijk wonderlijk evenwicht van de nacht het bedwarme waterfilter van zilveren en zijde- zwarte gevoelens de woekerbloemen op golven van eb en vloed onder de grote najaarsmaan en mijn liefde deint heen en weer tussen vrienden en verloren…

Het licht van de dancing danst naar buiten en kleurt de wind in mijn vitrage Ruisend spat de regen in de vette glans van het natte vlies over de kleiweg door het dorp Een vrouw en een man komen in hun ondergoed spelen Ze duwen en schuiven Modder op hun huid, ik kijk en kleed me uit in het donker Waar is mijn lief?…

Door het schimmige grijs van wie wat wanneer heen zijn de ochtenden wazig groen van bezoek dat zal dansen en lachen, met veel gebaren verhalen zal vertellen en altijd een aanleiding vindt om mij aan te raken en innig te omarmen Het is alles, maar niet genoeg Ik wil nog niet wegkruipen in mijn holletje Kon ik me maar verschuilen…

er viel geen zin te ontleden tot woord iemand besprak het weer in een verbroken stilte zichzelf hervonden als hemellichaam dit liet gewicht kantelen naar bestaande aard gedurende voortgang van herhaalde volmaaktheid tot een gebeurtenis aantrad die naar zwijgen deed neigen…

Om aangeraakt te worden moet ik me laten zien en horen met een lach lieve woorden spreken Steeds lievere Maar jij geeft me parfum, een nethemd en zwartrode lingerie Je wilt mij als nieuw verkennen met kneepjes en kussen het harde in het zachte benieuwd naar mijn aanhaligheid en de geluidjes die ik zal slaken Je hebt zo weinig…

Mijn leven glijdt Als zand tussen mijn vingers Naar het eindpunt, Waar elk korreltje verdwijnt In de woestijn van d’eeuwigheid.…

We maken radslagen de omstanders roepen om meer, maar mijn maag draait om en het plafond draait mee Haar gezicht trekt wit weg ik omhels haar van achteren we duiken de diepte in het duizelt me, met een bons voel ik dat er een bodem is en dan zwemt zij weg Waarom ga je nu? Nergens om, lacht ze me toe met een bedroefde blik Het is toch…

van de bergen taal geraken en slenteren uit het woest kabbelen de beek vult mijn dorst op [kannen] lager dan menig opgehouden hand spetteren druppels om op te gaan terug van waar zij niet komen wilden [hier] op de woorden als wolken wankelen zinnen uiteengereten uit één verregend bed niet opgemaakt zoals verwacht maar doorwoeld…

AI is zeker niet de toekomst, ze ontsnapt -- niet uit wat er is.…

Als zwart een gele lijn is En wit zijn rode stippen Als rozen vliegen door de lucht En vogels doornen groeien Als water niet kabbelend stroomt Maar koprollen maakt En bomenwortels dansen In een sterrennacht die staakt In welke wereld leef ik dan Wat is de werkelijkheid En wil ik die wel hebben Of wil ik die juist kwijt Ik wil…

schipper mag ik onervaren twijfelen? mag ik tol betalen voor het recht om te bestaan? ik hoef niet naar de overkant maar ik verlang de genade van de armoede schipper kom erbij het mag van mij…

Als een kikker springt zijn voorstel in de vijver: slechts een rimpeling.…

Sterrenbeelden schietend uit de dierenriem - Weegschaal uit balans, ascendant: Sextant - en tussen aardgordels de koers bijster. De hemel was een valkuil in de wolken. Overleven? Een werk van lange adem. Nood brak wet en lente vorst, de dronken boot de klip. De rekening volgde op het bordje dat ik zelf te berde had gebracht. Van één kwamen…

er was veel potentie dat is er nog steeds het ging aan de wandel om doelen verlegen achter feiten aan en op zaken vooruit de dauw in de wind geslagen het gras in de kou gezet nu de zaken voorop en de feiten achteraan er was veel potentie dat is er nog steeds het ging aan de wandel nu bel je gelegen heb ik…

Als mijn verlangen moe wordt, begint mijn hoop -- het te verzorgen.…

Sporen en sokken, de schat ergens in het veld: stilaan verdwenen.…

Heel de nacht wakker sinds ik de deurbel hoorde -- Zoekt er iemand hulp?…

Ik zag een zwangere vrouw Maar meer nog zag ik een kind Ik zag het in haar ogen De glinstering van het kind Ik zag het in haar ogen Het kind wordt nu al bemind…

Mijn ruimtereizen zijn tragisch, ik ga zo ver -- en kom nergens aan.…

We hebben het druk en missen jou extra door -- jou niet te missen.…

Is er nog wel plaats voor wat weer te voorschijn komt -- nadat het kwijt was?…

ik was een rijk man ik bezat een huis met veel en ruime kamers het voetpad en de straat zijn de loper waarover ik van de ene naar de andere kamer ga de lantaarnpalen zijn de schemerlampen aan de wand en de blauwe lucht is het plafond van de gang de hal van het ziekenhuis was mijn woonkamer, de refter van de universiteit mijn…

Piepje: ze antwoordt me met een emoticon -- alsof ze niet zwijgt.…

De bril is koud, gelukkig zo, een warmte zou mij niet bekoor. Het is mijn troon, mijn stille plek, waar ik even rust mag zoeken. Hier hoor ik niets, behalve mij, geen stemmen, geen geluid, geen krijs. Alleen het water dat zachtjes stroomt, en mijn gedachten die vrij rondzoemen. De tegels koud, de deur op slot, hier ben ik even wie ik ben…

Ze klemt een beetje, zoals jij soms iets voor je houdt tot het niet anders kan dan vallen. Een kort, scharnierend zuchten — het huis lijkt te ademen op een vreemde plek. En daar — op de mat — een omhelzing in papier. Vouwen vol handschrift, vol adem tussen de regels. Ik hurk, raak het aan zoals je iets aanraakt dat vanbinnen brandt…

Onder de struiken schemeren treden, een trap -- Ooit voor toeristen.…

In smalle stegen klitten de mensen samen -- verlost van de zon.…

Geluk is een woord van volwassenen, het staat -- geluk in de weg.…

Geluk is nooit iets blijvends, maar het duurt heel lang -- als herinnering.…