Alle inzendingen over overig

Ik maakte fotos van geluk: haarscherp vrijende paartjes En ik voelde me een gluurder Zo verging het iedereen die de serie bekeek Niemands hart ging open Ook niet van de vrolijkheid of het verdrongen verdriet van lachende mensen noch van kinderen, hun spel hun ernst en hun lieve blikken Het was veel, maar geen geluk Dan de winnaars…

Ik heb het geprobeerd: spiegels zijn onbruikbaar Ze geven een spiegelbeeld niet mijn gezicht zoals iedereen het ziet Alleen op fotos, dichtbij en terloops genomen kan ik zien wie ik ben maar het meest herken ik mijzelf in slechte kiekjes halfscherp in gelig licht als een waarheidsfilter dat uit momentopnamen een bestendig portret…

In de herfst van zijn leven, Komt hij in gedachten ’t verleden tegen, Dwaalt hij door zijn rijk verleden, Met blik vanuit ’t heden. Die herinneringen als ’n caleidoscoop, Brengen fijne ontmoetingen, Ook al zijn in de tijd van ’t heden, Velen al heel lang overleden, Doen de positieve herinneringen Van liefde en geluk De negatieve…

Het meisje keek naar mij toen ik binnenkwam Haar ogen volgden mijn langzame passen mijn hoge knieën en zwaaiende wajang-armen Als een kantoorballerina uit het Departement van Rare Loopjes bood ik haar een glas water aan Daarna nam ik haar hand en trok ik haar op Ik sloot mijn ogen liet mijn tong, mijn stem mijn spieren en mijn gewicht…

Het was als gisteren de gedragenheid in huis veiligheid in eigen gezin 't leven als in een droom. Het is allemaal te lang geleden om te vergeten zelfs het heden is zo ver. Het geluk, waarvan je dacht dat het eeuwig zou zijn waar is het gebleven, het is enkel; ik verlang naar meer. En dromend denk ik, Ach, het was zo slecht nog niet…

weemoed en vergankelijkheid bewonen elke hoek elke kier van dit huis en nestelen als jonge merels in elke vezel in elke cel onder m’n huid…

Als een engel vloog de nachtuil Laag over de daken van huizen Met een herhalende roep Als boodschap voor de mensen Die niet sliepen Die de tijd van de nacht In wakkere staat verdreven Hij riep zo hard hij kon Om hen te laten weten Dat hun gebeden waren gehoord Dat morgen de zon schijnen zou Want hoe duister ook de duisternis…

Hoogstens één procent van de tijd dat we leven dansen we, en toch lijken onze armen en benen ervoor gemaakt te zijn: de mens, het dansdier van de beheerste vrije balts het hoge spel van ons leven op het podium van elkaars ogen waar we willen bestaan in de rol die we hebben bemachtigd en volgehouden Ongedane zaken en zorgen vullen de…

De dode ruste in vrede zeggen we, de rust van een droomloze slaap in het hiernamaals van het voorgeborchte tijdens het saaie wachten op het daarnamaals van de hemel Misschien is dat het vagevuur: ledigheid tot in eeuwigheid, amen De dode ruste in vrede zeggen we, de onrust van onze nagedachtenis die weet dat het te laat is om gedane…

D’avondbries waait z’n hoofd leeg, ’t Ochtendbriesje weer vol, D’ganse dag waaien gedachten heen, ’s Nachts betaalt hij de tol. De faun en de nimf wachten stil, D’elfen vieren hun jaarlijks feest Van de zonnewende die’s op til, De zomermaand bijna geweest. In droomland verhaalt de fee, Wat is geschied en komt, Neemt hem in haar sprookje…

ik ontving een bericht waarvan elke letter elk woord elke punt elke komma elk uitroepteken het waren er drie omringd werd door zuiver bladgoud ‘n punt was een eilandje de letter “o” een atol de “c” een sikkelvormig eiland in een gouden zee het bericht sloot af met een dieprode emoji enne……sommige woorden toverden een…

Het kan overal zijn er valt van alles over te zeggen maar Het blijft onduidelijk Toch kunnen we niet zwijgen verleid door het raadsel dat we ademen dat ons omspant dat onze hemel is dat ons bindt en geen naam heeft ook als we erover praten en Het vele namen geven En er is dat andere raadsel dat ons lichaam drijft naar nieuw leven…

Doe het toch maar zet je hart open zegt de soldaat als hij de kittens in zijn loopgraaf in de watten legt. Doe het toch maar schrijf onder de littekens zegt de poëet woorden van liefde eet de bitterheid wordt tot op de draad één met je lied. Doe het toch maar lach veel en heel hard zegt het kind open alle ramen en deuren zet…

Het vieze drankje werkt wolken patchoeli tillen mij op en mijn mantel blijft achter Gehypnotiseerd, gestreeld door donsharen schapenwol droom ik zwaar te zweven naar dansende handen en het doet me niets welke lustgedachten jullie stiekem uitsmeren over mijn huid Kijken jullie maar, raak me zelfs aan waar dat niet mag ik ben veilig…

Ik werd rijk, zo leek het leven, elk pad dat ik koos werd zacht. Ik voelde geluk in de liefde, als een zon die voor mij lacht. Geen ziekte kon mij raken, geen zorg kwam nog dichtbij. Ik liep door gouden dagen, En alles voelde licht en vrij. Het stond in de sterren geschreven, een toekomst zonder pijn of strijd. Een wereld vol wonderlijke…

Ik zing dit lied, ik zing het uit ik trommel, spring en dans, ik fluit hé, wie van jullie wil en doet er mee? Kom, kook en eet, bespreek de dag doorbreek de stiltes met een lach dan hebben wij plezier voor twee Leef het leven, Leef het leven Leef het leven, Leef het leven .....Je wilt van alles, dit en dat .....bewandelt links en rechts…

Mijn droom droom ik elke nacht, Ik blijf die droom dromen, Mijn dromen zijn nooit onverwacht, Kan mijn dromen dromen. Steeds komt mijn droomvrouw, Zij verwent mij elke nacht, Met hetgeen ik zo zeer van hou, Daarom zo naar smacht. Maar al drie nachten kwam ze niet, Ik heb elke nacht gewacht, Ik vrees dat zij mij voorgoed verliet.…

De torenklok die altijd op 12 uur bleef staan in het dorp, Verhaalt van vergeten tijden en een verloren leven, Wanneer de zon zijn hoogste punt bereikt, Schijnt het licht op de stenen, grijpt de stilte naar verleden. Met elke tik die bleef uitstaan, Gingen de dagen voorbij in een dromerige woestijn. De mensen liepen in cirkels, keer op keer,…

nu het smeltwater de sneeuwvelden verlaat worden de doden zichtbaar niet iedere dag is gegeven de grijze haas spitst zijn oren de rivier door smelt- en regenwater gevoed stroomt groots voorbij een traag wiekende vogel suist in de grijze lucht boven rode kalkstenen heuvels krassen kraaien in het dal groeien uit de beschadigde knoesten…

Akkers, gras en wijken langs de lange slang - de rivier die alles verbindt de ruggengraat van de lapjes aan de overkant omzoomd door stapels driehoeken - kale kammen, bekrast met brede lege wegen naar elkaar De windberg steekt er boven uit en veel, veel hoger nog begrenst een lichte lijn het landtapijt Lente, en nog sneeuwt het…

De hele dag schuilen wachtenden achter de regengrens in nissen aan het trottoir langs Bar Titanik, geen hoop op toegang noch op het einde van de lange regentranen over de ruwe muur, het raam en de tralies voor de vrolijkheid binnen, waar ik hand in hand in trage cirkels om de muzikanten loop over het zwart en het wit van met modder…

De glazen hal was waar de mensen bijeen kwamen Er was geen koning of president De materie sprak tot ons Zij verklaarde hoe het was gekomen Dat ramen nu vertelden hoe het moest zijn Vele millennia hadden zij geluisterd En waren wijs geworden Van volksmenners en redenaars Een greep naar de macht hadden zij gedaan De materie overwon de geest…

De kinderen vragen waarom we wonen waar we wonen hoe we zijn gekomen aan de antieke lamp, en waarom ik niet alle antwoorden weet Ik tover er verhalen uit levensverhalen van pijn, verdriet en succes met wat opschepperij glad dichtgesmeerd, glanzend van genoeg betekenis om ze te laten overleven houvast en troost te laten geven, hoop…

Nu alles bijna voorbij is de wind elke herinnering overstemt de zee geleidelijk wint van het land op de bergen geen bomen groeien. Nu kinderen hun Exodus in gammele vissersbootjes bevaren zij de onderstromen van de zilver schijnende zee kunnen zien noch horen. Nu het onheil ons vanuit de verte nadert het licht geen licht meer wordt de…

Velen van ons, onder wie u en ik, hebben weleens, ooit op school wellicht, die ene naam aan de klepel van de grote klok horen bengelen jengelend, als een eeuwige wederkeer speeldoos, die jardino armonico van unico speelt en arvo's stomvervelende spiegel im spiegel tot het geluid uiteindelijk deo volente dempend nolens volens wegsterft in de…

Veel doen geeft veel Het maakt niet uit of je spieren gebruikt of alleen ruikt of luistert Veel doen geeft veel te denken, het kaatst gedachten rond tussen moeten, willen en kunnen of het kruipt van beeld naar beeld tot je sleetse lichaam rust en je denken stilstaat, hoogstens oude informatie inventariseert waar de indexen nog…

Het water in de rivier Stroomt eindeloos in de zee, De zee verdampt eindeloos Zijn water naar de wolken, De wolken geven eindeloos Hun regen aan de rivier, De rivier stroomt door en door.…

ik kijk sprak de kraai van verre naar net even andere tekens dan jij ik stam uit een hoog geboren tak net even hoger dan jij ik vlieg met gemak van de hak op de tak net even zwieriger dan jij ik ben voorzien van een superieure bedrading net even slimmer dan jij ik word verrast door verdriet hoop op een zachte…

Voortgebracht... zijn door genen, hun verzameling hun leven, hun kopieën... zijn De buitenwereld, vuren trommels, geuren, buren en wie we zelf zijn... ervaren Weelde in mijn haren zaad in mijn hemelse bloem genot en pijn... ontvangen Het spel van gongen in de wind, onze gedachten wie we zijn willen... geven En wanneer ik jarig ben…

Mijn bedroefde koude hart Weent in diepe smart Om wat ik eer verloor, Ik lange koesterde daarvoor. Helaas, tant pis, het is weg, Ik had, heb ik niet meer, Ik mis dat node zo zeer, Het is echt een grote pech. Ik heb lang overal gezocht, Onder elke steen, In elke desolate krocht, Weet niet waarheen ’t verdween. Ik heb ’t zoeken nu…