Alle inzendingen van metha

Het was een dag met een gaatje sprak zij en prikte een ballon stuk, kijk op het kaartje staat in alle talen jouw naam hoe raak is waarheid wanneer het land van herkomst wordt verwijderd en nachten dagen in gaan halen de maan een laatste knipoog geeft aan de zon, ben ik nu aan zet of haalt jouw jeugd mij in wanneer ik probeer de laatste…

Zij zoekt dagelijks ouwe koeien haalt haar gram niet meer per ons laat elke maand verzen loeien verstopt zich graag in dansend dons zwijgt nooit over het verleden haalt de hekel uit het stof wil privacy met voeten treden verbergt nagels in haar mof wanneer zal zij eindelijk zwijgen over al het leed haar aangedaan zal zij dan terstond neigen…

Deze dag vertel ik jou over haar hand in de mijne en over het zwijgen terwijl we eigenlijk zoveel wilden zeggen ook over het reizen in de tijd en die ene witte bank in het parkje vlakbij het station hopend dat deze laatste trein toch de zo gewenste vertraging zou hebben ik spreek veel over dan en toen omdat gisteren voor haar de zomer…

Haar handen trillend van woede kunnen zelfs een glimlach breken wanneer zij haar geweten voor het laatst gesproken heeft weet ze allang niet meer hoe bijna ademloos nadert ook voor haar de laatste dag alsnog maakt zij een laatste gang haar mantel laat ze thuis…

Zij liegen en bedriegen staan zelden op één lijn zitten stralend op het pluche een klein beetje God te zijn ze walsen over mensen vernietigen zo naam en faam ooit zullen zij zich verborgen wensen leiding geven doe je nog altijd saam toch blijven zij draaien en keren raken soms tot tranen toe gefrustreerd nooit en te nimmer zullen ze leren…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

Daar, achter die rode geraniums zoekt zij het goede vertrouwen in haar rechterhand prijkt een grote stopnaald die het laatste gat in de zwarte sokken dicht hetzelfde paar dat ooit de voeten warm hield van haar overleden man plots herinnert zij zich ook de schoenen met de stalen neuzen op weg naar de dagelijkse strijd tegen onrecht…

Zij wandelt hautain door gesproken taal schrijdt bevallig langs zinverwanten knikt en passant hovaardig richting grijze muizen die massaal op zoek gaan haar gevederde vrienden vangen spontaan een lachje voor zij uit het zicht verdwijnt en helder groen licht voor de laatste maal verspringt…

Het is rust en ik pak voor het eerst sinds drie jaar de telefoon om de één in te toetsen en wacht vol spanning ik wil vertellen van bert, dirk wesley, gio en vragen wat jij van het eerste doelpunt vind en van die verdomde vuvuzela's ik schrik van mijn gebaar spring op de fiets richting kerkhof en zie dat de oranje tulpen volop in bloei…

Hij spreekt esperanto met snelle voeten tien noppen brengen toppen dichterbij geloven in zegen van boven haalt vurig hel en hemel almaar dichterbij en vloert de laatste hindernis zijn zonnebril verbergt eerlijk zicht op waarheid een handige list laat volgers een betoverend standbeeld bouwen…

Ook Hollanders kunnen knallen al is het zonder Sambaballen…

Ooit woonde zij in haar gedicht waar op de eerste etage letters licht bedrukt muren sierden en de donkere zolder moeders taal en tekens verborg had zij een heerlijke stek het is haar ingehouden adem die het alfabet een zetje geeft en in het donker trekt zij moederloos de laatste sierlijke letters uit en zet haar prachtige taal te huur…

Hij zoekt zijn grenzen bakert taal in met waanzin verstikt het gedicht…

Haar handen de nagels roodgelakt liggen als klauwen gevouwen over haar borsten onbewogen vallen wimpers op eens zo blozende wangen glanzend zij glijdt speels als golven met het laatste licht verlaten door de toekomst worden groeven houdbaar tot…

De bal is rond, de bal is rond er hangt een versje aan mijn kont het gras is groen, de stip is wit een half leeg stadion waar elke fan bidt de échte hooligan snuift en slikt slaat in het rond als er wordt gekicked de zondagsrust wordt weer verstoord wanneer er "bommen op rotterdam" wordt gehoord ik houd van voetbal met al zijn facetten…

Een eerste zonnestraal geeft het naderende voorjaar zijn eigen koude schaduw hij, die gewond, maar vol overgave los moest laten om daardoor toekomst te derven zag intens verdrietig kinderlijke woede verschijnen onwetend dat jaren later de eerste narcis vrolijk de laatste vorst weer uit de grond zou trekken…

Verscheurd breng je verkrachte wanhoop ademloos wordt een laatste toeslag uitgestoten als schaamrood knaagt aan een schitterende fontein met verstoft geweten wanneer avonden rood kleuren stijgt de mens voor een laatste maal boven zichzelf uit en zoekt op vleugels van aflandige wind naar verloren gewaande duiten jij schatert, spuugt…

Het is een afscheid maar nu voorgoed geschreven letters worden somber geteld helaas haar schrijven schrijdt geaderd in bloed dankzij de verszetters oogt zij alweer ongesteld haar handen vangen haat en lijk een mop dweilt zij de laatste bladzijde schoon…

Zij jaagt alle dagen met beide armen wijd en vangt bijna achteloos meerdere levens verspreid waar nachten woest spelen met een zoekende zesde duivel is haar gezichtje nochtans zacht bijzonder wanneer zij lacht soms aait ze haar hond maar onverlicht verlaten geeft zij weer gehoor aan nog een laatste geest…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Haar open gezicht speelt met het laatste restje jeugd als zij dansend en argeloos nakende lente ontvangt wanneer hij zijn daden wast in verspeelde onschuld worden deuren té laat hermetisch gesloten…

Dans des Oordeels Zij danste ooit lente door lichte dagen liet blootvoets gele narcissen met rust voelde ijskoud door honderden vragen hoe bedekt geweten opnieuw werd gesust zij laat nu zwarte sluiers bruiden vangen geeft scheuten een laatste krimp van pijn proeft geen verschil meer in standen en rangen beleefde het maagdelijk wit…

zie ik een lach een hand die wijst en donkere ogen die dieper veel dieper kijken naar misschien spreek maar niet meer van later wanneer lange dagen gevuld zijn met dan, toen en ooit maar nooit met nooit…

Vandaag, sprak zij zacht vandaag, een dag van bloed aan banden en geweten een dag van verlaten om verlost te zijn juist vandaag waar kiezels strijden om de mooiste rimpel draait zij zich achteloos om en gooit nog een steen…

Hij schaatste voor goud wisselde vol energie na een veeg teken maakte toch een overstap betaalt nu de rekening…

Drie gouden plakken Sven tart het Olympisch vuur ijskoud de sterkste…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…

Langzaam schuift ze de gordijnen dicht haalt eenzaamheid zuchtend naar binnen schikt afwezig hoge stoelen rondom een houten tafel waarop haar agenda speelt met het onbeschrevene en de schaduw van een pen in de keuken wacht haar de senseo met het schuifje afgestemd op één kopje…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

en sloeg als boeg beelden naar wie maar wilde horen taal schreef jij vele malen dichterbij eilaas geen enkele zin sprokkelde kromtaal recht zelfs aan zee waar jutten dagelijks brood verwierf stierven klanken af en raakten verloren in donderende golven jij noemde het poëzie…