Alle inzendingen van mrien

Ze aanbad Ra Haar pittig hart, een offer aan de zon. Nu een star gebonden zonnebloem in 't grijze winterlicht. Verslagen huilt ze november-mist. Vergeten souvenier uit eerdere zomertijd. Zelfs niet tot vogelvoer herleid.…

Ik spreid mijn armen en zweef op de thermiek van stilte zo stijg ik op dromen en voel de magie van gelukkig zijn. Geen emotioneel drijfzand Geen oorlog in mijn hoofd Hersengolven breken op berusting en het heerlijk bevrijdende van gelukkig zijn. Loden herinneringen worden tot goud. Gekoesterd verleden bedwelmt mijn heden in een roes…

Er nadert een paar. De zeewind kapt hetzelfde grijze haar. Ze sloffen netjes in pas ééngeworden door jaren arm in arm gehuld in bijna dezelfde beige jas. Zij loopt wat moeilijk Hij biedt haar steun. Wat is dit mooi, denk ik Terwijl ik, alleen op mijn bank achterover leun.…

Enkel het mijmeren rest over wat mooi was maar kort boordevol hartstocht heel even en toch voor altijd.…

Schemering, wacht... Beeld en pas vertragen tot nacht Lange wacht getijden van gevoel gewoel tot ik op de dag aanspoel verloren tussen jouw waarheid en de mijne Toch doorgaan, de blik achterom verankerd... deze dag doorstaan Ik heb geen kracht Schemering, wacht...…

De storm in mijn glas groeit tot orkaan. Ik ben moe van het vastklampen aan waarden, ze bieden geen houvast. M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

"Boink" Ik ken dat geluid, weer een vogeltje tegen m'n ruit. Ik zie je, kleine piet. Verdwaasd gaap je rond, je snapt het niet. Pas op voor de kat! Een makkelijke prooi, zo'n mus op z'n gat! Langzaam bekom je je neemt je tijd. Ik adem diep, als je je vleugels weer spreidt.…

Je ogen Je lippen Je handen Je lach Je geluidjes Hoe je smaakte... Ik berg alles op in mijn hart om straks zonder smart te herbeleven hoeveel ik om jou heb gegeven Je was open en eerlijk Alles aan jou even heerlijk. Je leerde me Leven Vrouw zijn...Gewild De verslavende kick van verlangen verstild vervangen door mijn verdriet…

Vervormd gegoten in de mal der deugdzaamheid. Omgeven door verbrandde lucht van leven op de rem. Kluisters van fatsoen verlammen het reiken naar, de trommel vol geneugten en de strijdlustige vlam sterft als de drang naar vrijheid wordt gesmoord.…

Open en eerlijk, naar ik dacht waardevol, uitgroeiend tot een zeldzaam juweel van kracht Nu, geschonden door invloeden buiten onze macht. Verkracht, als blijkt dat het gewogen woorden en vermolmde beelden waren, die we deelden. Twijfel knaagt rafels aan het mooiste geschenk : Vriendschap…

Gevoelens, als zwiepende aren in een dolle wind, die kilte geeft, en striemend het masker losweekt dat me heel houdt. Jouw stilte echoot luid in de tunnel naar mijn ziel door jou gegraven, die dag, dat je door je aanraking mijn vijver rimpelde en me stuurloos achterliet. Wat vrees ik het meest, wind of wind-stilte?…

Wind neem mee Wat verschrompeld en broos Treurig bonkt in mijn borst Strooi het in flinters uit Over zee Laat golven de pijn blussen En de nevel Als verzachtend tapijt Mijn eenzaamheid sussen. Wind neem mee Dit verdorde hart.…

Vergeet nu eens even wat je denkt te moeten zijn. De rots in mijn branding, mijn muur tegen pijn. Vergeet nu eens even dat mid-veertig gevoel Laten we nog eens zweven Ik heb zin in gekroel. Ik wil je met kussens bevechten Me in Kamasutra-knopen aan je hechten Kom, lief, kom Onze strijd tegen sleur onderwijl genietend van elkaars…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds, de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

Je adem kust me voor je lippen Je warmte streelt me voor je me raakt. De verwachting naar meer zindert. Maar ik ben geduldig ongeduldig Ik weet, er wordt in deze spaarzame uren een parel tijd geregen aan onze dunne samendraad.…

Ik dacht, ik doe dit wel even, ik ga mee met zijn spel. Maar hij brak me open, pijnloos en snel. Nu kolken m'n aders, verlangend en heet, lichamelijke verraders mat-glanzend liefdeszweet. Hoe moet ik me beschermen? Dwaas, droom ik nog steeds dat, wanneer hij me laat kermen na mijn lijf, het niet mijn hart is dat breekt.…

In me, verterende duisternis zwaar nevelgrijs. Neergedrukt in mijn ego-gevangenis weerklinkt mijn stille krijs. Geef me weer dromen, Laat me voelen, hoe de wind met m'n haren vrijt. hoe de zonnewarmte over me heenglijdt Laat me voelen, dat voelen simpelweg leven is. Geef me iets.. alles is beter, dan dit gewatteerde niets.…

Het web van je leven bestond uit ragfijne draad, met het mijne verweven, zusje, hartskameraad. Je afscheid sloeg een krater de wonden nog rauw. Waar blijft nu ons later? Waarom deze kou? In mezelf, herken ik je trekken, dan word ik soms boos. Verdekke!! verdekke!! Roos!!…

Als je trilde op de trilling van een ander, in bijna perfekte harmonie, ben je je bewust van de kleinste dissonantie in wat was, je mooiste symphonie.…

Als zuchtende lippen samenkomen wordt de eerste kreun gesmoord. Een frustrerend handentekort belemmert het enige wat ik nu nog wil... voelen, vloeibaar worden, verdwijnen in een kleine dood. De zanderige tijd glipt, samen smelten we een glazen kunstwerk Om dan, als het broze verscherft in schittering, te verdwijnen in een kleine dood.…