Hartenkreten

hartenkreet (nr. 6.164):

Verlangen

Als zuchtende lippen samenkomen
wordt de eerste kreun gesmoord.
Een frustrerend handentekort
belemmert het enige wat ik nu nog wil...
voelen,
vloeibaar worden,
verdwijnen in een kleine dood.

De zanderige tijd glipt,
samen smelten we een glazen kunstwerk
Om dan,
als het broze verscherft in schittering,
te verdwijnen in een kleine dood.

Waarom voelt het ene zo zalig,
het andere zo rood?